Bonne Arrivé de Toba

Bonne Arrivé de Toba, Namanegé', Alles komt goed in het Moré

Coproduktie van Adama en Floor

Dagverslag van 15 november

Als wij door de dorpen rijden ontvangen we spontaan verschillende wensen: Bonne Courage, Bonne Route en Bonne Arrivé, een goede aankomst.

De laatste dagen steeg de spanning in het peloton. Adama werd vaak gebeld op zijn verschillende mobiles of hij belde zelf. Eerst richting Bobo Dioulasso om daar onze aankomst te regelen. Later op weg naar Toba Namanegé, zijn geboortedorp.

En passant signaleerde hij nog een verschil tussen Senegal en Mali in vergelijking met Burkina. Burkina lijkt veel schoner dan de eerste twee landen. Dit bleek uit meerdere observaties. Mij viel op dat de bewegwijzering in Burkina beter was. Maar de meest opvallende observatie is dat je in Burkina geen kadavers van doorgereden beesten langs de weg aantreft. Het is een voorbeeld waar je niet direct op zou komen, maar het is op de dag van dit schrijven offerfeest dus het kan wel. Als in Burkina bij voorbeeld een koe wordt aangereden (en dat kan met enorme overstekende kuddes) dan wordt het dier gekeurd en omdat het niet halal geslacht is, wordt het vlees verdeeld onder de vertegenwoordigers van de andere religies in Burkina. In Senegal en Mali leek het dat het dode beest gewoon maar langs de kant van de weg. Dit voorbeeld bracht bij mij de herinnering boven van het verschijnsel noodslacht. Als vroeger een koe door de bliksem was getroffen, had je noodslacht en dat werd met de ratel inhet dorp bekend gemaakt.

Wij moeten ons beperken.

Bobo is een dynamische stad met een nog dynamischer markt in het centrum. Er was een deel dat de schoonheid van Burkina weer een beetje deed dalen. Daar werden we rondgeleid langs varkens, vissen en een vuilnishoop. Maar als een echte emigrant investeert Adama in het land van herkomst. Hij kmocht een stuk land, ommuurde het terrein en bouwde er een groot huis met zeven gastenverblijven. Alleen Bobo is zo snel in ontwikkeling dat hij één jaar na het verwerven van dit object het door de snelle expansie van Bobo helemaal niet meer kon vinden. Er was inmiddels op een markante plaats een hotel gebouwd , zodat het vorige orientatiepunt, een moskee, helemaal uit de zichtlijn was geraakt.

Eenmaal gevonden inspecteerde hij als een echte bouwmeester de vorderingen van het project. Hij is kritisch. Een stukje PVC buis had volgens hem koper moeten zijn en moest snel worden vervangen. Als het gebouw eenmaal klaar is, kunnen de familieleden uit Toba, die in Bobo moeten zijn voor studie, daar de eerste tijd wonen. Ook als Adama zelf in Burkina is, zal hij daar verblijf houden.

Nog een observatie. Adama spreekt de taal en hoort vaakl de verbazing van de mensen die de fietsers naar leeftijd schatten. Als hij dan vertelt dat de gemiddelde leeftijd zestig jaar is, stijgt de verbazing tot grote hoogte.

Soms gaat de verbazing nog verder. Dan vragen zowel mannen als vrouwen van het dorp of de fietsers allemaal getrouwd zijn , want ze hebben wel belangstelling voor deze sterke figuren, mannen zowel als vrouwen. Adama haast zich dan om te zeggen dat ze allemaal getrouwd zijn en dat hij de gids is. Dan keert de rust weer. Ze snappen vaak vanzelf dat hij oorspronkelijk uit Burkina komt, want fietsen en Burkina is de meest voor de hand liggende combinatie.

Terug naar de Bonne Arrivé. Vanaf Toma gingen we over gingen we over gravel richting Toba. Voor het laatste stuk werden we opgewacht door de groep jonge mannen. Die gidsten ons verder luid claxonnerend op de brommers. Er waren echte mecaniciens bij, die al rijdend hun eraf gelopen ketting er weer om wisten te krijgen. Maar goed. Vrouwen kwamen van het veld aangesneld met hun onafscheidelijke babies op hun rug gebonden. Mannen lieten ter plekke hun werd uit hun handen vallen en liepen snel naar de weg waar we lansg kwamen. In een boch stond een groep trommelaars en dansers ons te verwelkomen, maar we waren er nog steeds nioet. Nog verder over de smalle weg die bij tijden het karakter van eebn geitenpad aangenomen had. Achter een volgende bocht stonden weer mensen te applaudiseren of te zingen. Het leek op de aankomst van een etappe van de Tour de Faso. Na nog een bocht met heel veel schoolkinderen en toen waren we er. Bij de onderwijzerswoning werden we welkom geheten door le chef de village, het dorpshoofd, een broer van Adama en nog enkele notabalen.

Daarna meldden de dansers zich weer, la troupe de Toba. Zes mannen met stroken rokken over hun gewone kleren leidden de initiatiedans. Vrouwen gaven respons met zwarte wit geschilderde stokken in de hand.Enkelen van onze dames waagden een dansje mee in de kring. Er was een man met een stok die ervoor zorgde dat de cirkel groot genoeg was Het ritme bleef intens, De mannen voerden het tempo op. Een eenvoudige gezang werd steeds herhaald. Heel sympathiek werd er water uitgedeeld aan de zangers en aan de dansers. Ook de op de rug gebonden babies kregen een slokje.

Meerdere mensen konden gewoon vanwege de emoties niet uit hun woorden komen. Hun oud-plaatsgenoot met een hele groep blanken op de fiets uit Nederland. Ze uitten wel woorden van dank en bewondering maar werden al snel overspoeld door hun emoties.

In de verte stond de school met fris blauw geverfde ramen gewoon te pronken. Voor ons was nu het eerste doel bereikt. Het welkomstfeest duurde nog tot in de kleine uurtjes. Een paar hebben de dansvloer nog eer aangedaan,maar nog later belde Adama vanuit zijn tent zijn broer uit bed om te vragen of hij er voor kon zorgen dat de muziek zou stoppen.

Moe maar voldaan zocht ik diep in de nacht mijn tent op. Ik wilde mijn fiets tegen de boom naast mijn tent zetten want ik heb geen standaard. Mijn voorband was even uitgeblust van alle acties als ik. Morgen ben ík de mecanicien.

Adama en Floor

Het geluid van honderden krekels

Dagverslag van zondag 14 november.

Het is 23 uur. Het geluid van honderden krekels. Een half volle maan. Een lauwe temperatuur en stilte. Ik laat de rust van de natuur in mijn lichaam trekken. Ik geniet van dit moment. Alleen en rust en met een restje whisky. Het was een enerverende dag.

Gerie ligt in het ziekenhuis. Gisternacht diarree en overgeven. Vanmorgen kon ze nog niets binnen houden. Dus niet fietsen en in de Nissan. Bij de koffiestop rond tienen was ze er slecht aan toe. Mariam en Alice, beiden verpleegkundigen, besluiten de reisarts van mondial assistence te bellen. Zij besluiten dat Gerie naar ziekenhuis in Dedougou moet. Een krachtdadig en goed besluit blijkt. Gerie krijgt een infuus en bloedonderzoek. Ze knapt op. Uit bloedonderzoek blijkt malaria. Het slikken van lariam blijkt geen garantie te zijn. 's Middags gaat het beter en dan weer slechter: lage bloeddruk en ondertemperatuur. Vanavond gaat het weer beter. Gerie heeft zelf Aad gebeld. Fijn dat ze zelf kan bellen. We hebben nog korte, heftige discussie gehad of hij vanavond of morgenochtend gebeld moest worden, als Gerie dit zelf niet kan . Besluit: Hij moest vandaag nog gebeld. Yvonne Zomerdijk, samen met Jos Henselmans vandaag aangekomen in Burkina logeren nu in Dedougou en zullen nul bij haar blijven.

Mooi ik laat het geluid van de krekels weer toe. Er gaat nog een late fietser over de piste. Het gravel knerpt. We hebben tot vandaag bijna altijd gefietst op asfalt (uitzondering was N3 in Senegal die op gegeven moment veranderde in een zandpad) Iedereen geeft altijd op over de Hollandse fietspaden. Hier is al paar dagen een tweebaans fietspad met een enkele auto of ezel op ons fietspad. Vanaf vandaag moeten we piste rijden, die volgens de informatie goed te berijden is. Dit is ook zo. Alleen veel stof, als een bus passeert en een wasbord als je in het midden van de weg terecht komt.

Er heerst, vooral onder drie maandenfietsers, een Champs Elysée gevoel. De tour zit erop we keutelen nog wat na. De afstanden zijn gezakt tot 100 km. De weg is goed en rustig. We zijn er bijna. Beide buurmannen Herman en Johan toasten op de fiets zelfs al op de goede samenwerking en goede afloop. Alles gaat in rustig tempo er is tijd voor stops tussendoor en voor langere stops. Vandaag stil blijven staan bij boeren, die hun katoen wegen en opslaan in grote containers. Adama legt weer alles uit. Geweldig. De lunchstop in Dedougou duurt ook langer en Herman, Floor, Johan en ik gebruiken die om een omelet te eten. Burkina recept voor overheerlijke omeletten: drie eieren bakken in kleine pan. Ui, tomaat en zout er over en opgediend met kloddertje mayonaise en besprenkeld met niet al te sterke maggi. Geserveerd met plastic zakje koud water, vers stokbrood en colaatje. Ik neem nog slokje whisky.

Vanmorgen wel om 6.30 uur in verband met hitte vertrokken. Na 200 meter komen we langs een bar dancing met bier. Voor dat bier hebben we gister drie km teruggereden. We komen sinds Mali al bar dancings tegen en hebben er meerdere bezocht. Ze verkopen er bier. Het is meestal een ommuurde vierkante ruimte met veranda's op alle vier de zijden. In het midden is dan een ronde dansvloer met een rieten dak en gekleurde lampen. Het heet bar dancing of bar night club. Hier en nu geen dansmuziek. Alleen krekels en soms hoor je iemand zich omdraaien in zijn tent. Prettig dat de maan weer schijnt. Geeft mooi licht samen met die honderden sterren.

Vanavond hadden we ook bier. Johan had dit in de omgeving weten te scoren. Hij trakteerde want AZ heeft met 2-0 gewonnen van Ajax, of , citaat van Johan, ajakkus. Het is wel wat Suurbier. Herman had bij aankomst vanmiddag meteen zijn wereldontvanger uit de truck gehaald. Deze was nog niet eerder gebruikt. Johan kon laatste kwartier volgen. Ook hier en nu is het stil aan de overkant. Er zijn alleen krekels.

Wat weer een dag. Morgen komen we in Toba aan. We naderen het einde. Ik kijk uit naar het bezoek aan Toba, Adama's geboortedorp. We komen zo ook dichter bij de bevolking en leren nog meer over hun gebruiken, gewoonten, en hun leven. Wordt vast weer prachtige dag. Nu laatste slok en naar bed.

Rolf

Naschrift. Met Gerie gaat het goed. Ze is uit het ziekenhuis en zit weer, met veel praatjes, in hotel in Ouahigouya.

Grote tassen kleine tasjes

Zaterdag 13 november

Grote tassen kleine tasjes.

Tocht over 100 km. van Bobo-Dioulasso tot Bondouguy.

s' Morgens vroeg op om de eerste van 3 etappe's richting Toba te gaan. We hadden een warm afscheid van de familie van Adama en reden in onze Burkina-shirts de stad Bobo-Dioulasso uit in noordelijke richtingen. Voor ons is het eerste wat we al rijdend constateren: De conditie van het asfalt. Mooi, geen gaten, snel, goede bermafwerking. We kunnen in konvooi rijden. De temperatuur is 's morgens nog heerlijk koel en ons tempo is zeer gematigd. Er blijft nu lucht over om te blijven kletsen, zwetsen of zingen. Dat laatste word uit volle borst gedaan en soms meerstemmig. De gesprekken kunnen in de eentonigheid van de ene rechte weg vreemde wendingen krijgen. Alice heeft haar blauwe fietstas rechts hangen, mijn gele tas hangt links. Ik fiets rechts van haar en ja...onze tassen maken regelmatig contact. Tsja, wat nu: kleine tasjes, blauw met geel, 4 kleine tasjes. 1 geel en 1 blauw, 2 gestreept. Wat wordt in dit geval de dominante kleur? Ach, en wanneer hebben we dan die kleine tasjes, voor de Kerst? Een dwaze conversatie die de wetten van Mendel even laat passeren.

Na 50 km.houden we een wat langere drink/eetstop vlak bij een riviertje. Een kudde koeien badend in en langs het water levert prachtige plaatjes op. Langs de stroom staan groepen palmen en een vrouw staat in de stroom haar was te doen. Een brede strook aarde bij de rivier zuigt water op en tientallen vlinders in allerlei kleuren, zuigen mineralen op uit deze natte leem. We liggen of zitten onder grote mangobomen en doen ons tegoed aan ons brood, fruit en de door Adama gesneden meloenstukken. We genieten van de mooie omgeving, de heerlijke temperatuur,rond 35 graden en de ontspanning van het rustige fietsen. Geen lange dagmarsen meer. Ons eindpunt komt in zicht.

Bij km.paal 300 naar Ouigouya hebben we nog een korte fotostop gemaakt. Onder het fietsen passeren ons veel busjes vol mensen en enorme massa's bagage op het dak, vaak geiten en schapen. Die hangen, liggen of staan op het dak. Wij gillen dan: Nee, we worden nu vegetariers.

Bij ons volgende cola-stop zagen we hoe een geit werd geslacht, zo langs de weg. Ook hiervan is in de fotoreportage verslag gedaan.

Nog steeds genieten we van elke dag dat we samen op weg zijn. Onze Burkina-shirts worden overal vol bewondering bekeken. We herkennen die blik: die van de collector-items. Bij de laatste cola-stop ging een man in een kanten kleed voor ons op de knieen. Het werd wel even hilarisch, toen hij zei Adama te heten. Lachtend reden we weer verder en laat de truck nu toch 4 km. verder al een mooie kampplek hebben gevonden.

Nu tentje opzetten, douchen, gezellig eten, natafelen en lekker slapen.

Ik denk af en toe toch wel eens aan hoe het straks moet in Nederland. Wennen aan de winterkou, dikke kleren aan! Niet meer buiten leven!! Nee, we richten onze gedachten maar weer gauw op onze reisdoelen en gaan hier intens van genieten.

Addy

Een stoffig verhaal en een prachtig onthaal

Vrijdag 12 november: Een vrije dag in Bobo-Dioulassa

' Een stoffig verhaal en een prachtig onthaal'.

s' Avonds toen we naar bed gingen, liepen we met de zaklantaarn over de weg en er hing een waas over alles heen. De binnenwegen zijn zo stoffig en er wordt zoveel op gereden met allemaal brommers en wat auto's, er is altijd stof. Zelfs op de bladeren van de bomen ligt een dikke laag rode stof. Wij liggen op een binnenplaats met 7 tentjes onder een mooie mango-boom. En dan wakker worden en niet meteen je slaapzak uit en tent opruimen, nee, even bijkomen en genieten van de ochtendzon en de geluiden van de vogels.

--Droom even terug naar gisteren - bijna 130 km.Bij de 110 km. kwam er een flinke klim in zicht , de zoveelste, en opeens zei ik 'krijg toch allemaal de klere' en viel terug van 18 km. per uur tot 12 km. per uur. Ook Addy zat er even doorheen en samen deden we 't op ons tempo. De 'oudjes' komen er zo ook wel. Herman als achterste man hoedde goed over ons. We sloten weer aan en zo reden we samen Bobo-Dioulassa binnen. Het zingen was ons even vergaan en kleine kokette katinka kon de pot op.-- Door de geluiden van de ritsen was ik weer bij m'n positieven. Het was half 8 en nog lekker rustig. Alles lekker op je gamakkie doen want het ontbijt zou pas om 9.00 uur zijn. Er was een gierstpap die ze To noemen. Met suiker erdoor was het best te eten. Ook de poffertjes en het verse stokbrood smaakte ons prima.

Adama had voor zijn zoontje een skelter meegenomen en die werd door de mannen Zomerdijk vakkundig in elkaar gezet. Watvond dat kereltje het prachtig en hij reed er zo op weg. Laterkwam ik hem tegen met vriendinnetjes erachter duwend.

De afspraak was dat we met Adama en zijn neef de stad in zouden gaan om een moskee te bezoeken. Deze moskee was van 1880, dus al heel oud.En dat was te zien, veel afgebladderde specie maar wel heel bijzonder. We konden het jammer genoeg niet van binnen bekijken, dat kon pas om 15.oo uur.We gingen met de hele groep van start en eerst werd er water gekocht. Het was heet en stoffig. Op naar de oude stad, waar ons een gids begeleidde die veel vertelde over de verschillende stammen die gescheiden leefden en niet met elkaar om mochten gaan. Langs de vuilnisbelt kwamen we bij een riviertje waar 'heilige vissen' zich tegoed deden aan het vuil. Ook varkens leefden zich er in uit, de vissen kon je niet eten ze zijn niet gaar te krijgen. Zo kwamen we bij een oude raadszaal waar vergaderd en recht gesproken werd. De ruzie's en familie-vete's werden daar uitgepraat. Net toen we zeiden, we hebben trek in koffie( hoop je,maar dat is er niet) kwamen we bij een oude bierbrouwerij. We werden op bankjes neergezet en de drinkkalebassen werden uitgedeeld. In grote flessen en yerrycans werd er bier uitgetapt en ja, als je dorst hebt dan kan je bier wat naar azijn smaakt nog lekker vinden. Vol bewondering zagen we later hoe het werd gemaakt en Herman als specialist, heeft het goedgekeurd. Het was bijzonder om door zo'n oude stad te lopen, zelfs boven op een dak. Op deze vrije dag zochten wij naar een restaurant om iets te eten. Buiten kon je omelet bestellen maar we werden naar binnen geloodst waar we konden zitten. Een groot en druk restaurant maar daar kon je geen omelet bestellen. Enkele gingen dus weer naar buiten waar je ook een biertje kon kopen.De meeste kozen binnen voor macaroni of spaghettie en ook de bonenschotel smaakte heerlijk. Een bord yogurt toe, heerlijk.

Het was ondertussen 14.00 uur en de groep viel uiteen. De een wilde naar de markt, de ander naar een internetcaf'e en een paar wilde terug voor een rustige middag. Dit lukte niet, want Adama bleef alleen bij ons en de anderen wisten niet zelf de weg terug. Dus mee naar de markt - overdekt en gigantisch veel en groot. Voor een T-shirt kopen stonden er zo 4 man om je heen om je te helpen. Maar wel heel opdringerig. Adama hielp ons met afdingen,aar het werd er niet leuker op. Een man met houtsnijwerk bleef Trudi maar achtervolgen. Ze kon wel blijven zeggen nee - nee - maar hij bleef haar achtervolgen. Zelf toch een shirt gekocht maar we waren blij dat we uit de drukte waren.

Kom op, naar onz gastverblijf om bij te komen. Onderweg kwam Adama vele bekenden tegen, hij straalde en vond het geweldig. Nog even een cola-stop bij een tankstation en vlak bij het einde van onze wandeling maakte ik nog een foto van een straat vol met schapen. Wat een contrast zo, die grote drukke markt en straten en zo de rust aan de rand van de stad met deze dieren.

Om half 5 zouden we met Adama nar zijn grondbezit gaan kijken maar Ben en Trudi hadden geen fiets. Fred was even met de Nissan weg maar was verdwaald.Ikzelf en nog een paar hadden geen puf vandaag om de fiets te pakken en weer een steile weg op te gaan. De rest ging wel en ze zouden mooie foto's maken. Ze vonden het geweldig om te zien waar het huis gebouwd word. Joyce was met de vrouw van z'n neef naar een school gegaan om te zien hoe daar les wordt gegeven. Fred had de weg weer terug gevonden door te bellen naar Floor, maar Adama nam op en was de reddende engel. Allemaal weer bij elkaar onder de veranda namen we er een pilsje op. Op het gastvrije onthaal van Adama zijn familie, die weer een heerlijke maaltijd voor ons neerzetten. Ook de was van ieder werd keurig opgevouwen gebracht. Wat werden we verwend. Onze dank is groot!!!!!

Om half 10 ging iedereen na een heerlijke rustdag op stok.

Een kippe-uitspraak van het kippie: Trudi (Trudelski)

Een dag met een lach en een traan

Donderdag 11 nov.

Een dag met een lach en een traan.

S’morgens wordt ik wakker gemaakt door Ben, ik sliep nog, gelijktijdig hoor ik zingen. 11 november is de dag dat ons Bartje dat ons Bartje 11 november is de dag dat ons Bartje trakteren mag. Ja Bart is jarig vandaag en ik ben veel telaat o,jee. Maar gelukkig het was de normale tijd. We wilde om even over half 7 vertrekken. José en Alice gingen op kop. De kilometer teller van José deed het niet goed, dus stopte ze om het na tekijken.Dielof had er geen erg in en raakte haar van achteren aan. Ze belande op de grond en had een zere elleboog en een wondje aan haar been . Ze werd verzorgd door Alice. Dielof had een pijnelijke enkel. We stapte allemaal weer op de fiets. Het was toen 20 graden.De eerste stop na 25 km was tegen over een dorp wat een beetje in de diepte lag, Herman zag een vrouw met bananen, hij ging er heen en kocht een mooie tros voor ons. Heerlijk. Alice heeft nog provisorisch een drukverband aangelegd en toen de Nissan even verder in een grotere plaats bij ons stond hebben we een goed druk verband aan gelegd bij José. Bij deze stop werden we omringd door vrouwen die chaswnoten, stukjes gedroogde papaya’s, kokos en mango bij zich hadden dus ja even wat uit proberen. Bij de 75 km stop vond José het te erg worden en is in de Nissan gestapt en door de goede contacten van Adema zijn ze naar het ziekenhuis gegaan Wij verder de heuvels op en af. Later nog even een cola stop jammer genoeg geen koude deze keer. Adema nu voorop de stad Bobo in. Hij weet de weg. Een hele brede hoofdweg, die aan één kant net werd hersteld. Op ‘tmoment dat we van de hoofdweg af gingen werd het weer een gravelweg. Bij Adema’s familie aangekomen werden we hartelijk ontvangen. We kunnen van twee koerts (binnenplaatsen) gebruik maken op ongeveer 15 minuten lopen van af de grootste markt in Bobo. Er kunnen mensen binnen slapen of je zet je binnentent op . Een klamboe werd aangeraden om dat er in deze stad meer muggen besmet zijn met malaria . Met z’n alle gezellig onder de veranda lekker bissap , Baobabsap of een biertje gedronken. Om 4 uur al heerlijk warm eten Nassie met kip groente , spinazie ballen met olie, donkere boontjes en pinda’s. Toe een banaan. Gelukkig kwamen José ,Trudi en Kees weer bij ons. In José haar spaakbeen zit een scheur. Ze heeft mooi blauw gips er omheen. Wel balen, want ja als je als enigste vrouw alles nog hebt gefietst en op deze manier het niet kan halen is het wel even slikken. José kennende gaat ze niet bij de pakken neerzitten en ze wil dan ook gewoon bij ons blijven om alle festiviteiten mee te maken, wat een kanjer hé. Adema heeft de hele dag gestraald, het is ook niet niks om van Dakar naar je eigen stad te fietsten en daar vandaag aan tekomen en je eigen familie te ontmoeten. Voor de avond heeft hij wat vrienden uitgenodigd om voor ons een muziekoptreden te verzorgen ter ere van Bart z’n verjaardag. De veranda werdt nog opgeleukt door middel van een lampion door Marjan meegenomen, ja het zijn de kleine dingen die het doen. Er waren 4 muziekanten die een geweldig optreden hebben verzorgd. We hebben meegeklapt, gedanst en vol bewondering zitten kijken. Dit was een mooie afsluiting van een bewogen dag. Gr Martha

Drieluik: Een mozaiek van mensen, Een graveldouche en de kunst van compact fietsen, een grensgeval.

Verslag van maandag 8 november 2010: een rit van 128 km. van Keleya naar Koumantou

EEN MOZAIEK VAN MENSEN

Een perfecte fietsdag met een lichte bewolking en wat zijwind voor wat afkoeling. We vertrekken even na 6.30 en om 12.00 uur hebben we al 100 kilometer afgelegd. De enige obstakels zijn wegomleggingen omdat er aan de weg wordt gewerkt. Op die plekken moeten we stof happen als vrachtwagens en bussen ons in volle snelheid passeren. Na de koffie en theestop voegen we er nog 28 kilometer aan toe om op precies 1.45 uur ons kamp op te slaan. We genieten van het schitterende glooiende groene landschap, de levende dorpjes en vele schooltjes aan de kant van de weg. We genieten van Mali. Wat ik weet van de vele foto's en filmpjes die ik de afgelopen 50 jaar via de Vastenactie over Mali heb gezien, gaat het alleen maar over droogte, het slaan van waterputten en het tegenhouden van de Sahara. Mijn beeld van Mali is tijdens deze reis compleet bijgesteld. Ook weet ik nu dat de bevolking van Mali bestaat uit een mozaïek van volken. Zo zijn bijvoorbeeld de Bozo een vissersvolk, de Peul veehouders en de Dogon akkerbouwers. Je begrijpt dat ik me aangetrokken voel tot de Peul. Ik denk daarbij ook aan het verhaal van Abraham (dat ik i.v.m. mijn sabbatperiode deze maanden lees), waar hij wordt geroepen het vertrouwde achter zich te laten om op weg te gaan. Ook Abraham trekt als een Peul met het vee mee op. Geroepen om recht te doen. Zo ook is de Peul een volk dat niet gebonden is aan een bepaald land of gebied, maar met het vee meetrekt naar groene velden. De Peul kwamen we al fietsend tegen in Senegal, nu ook in Mali en straks in Burkina Faso. Zij zijn deze weken helemaal in beweging want volgende week dinsdag 16 november is er het jaarlijks Islamitische offerfeest waar veel geslacht zal worden. Dat de Peul zich ook verbonden voelt met Nederlanders merkte ik toen ik met Adama en Dielof op de markt in Kati een man achter een Singer naaimachine tegenkwam die vertelde dat hij een Peul was en uit Burkina Faso kwam en de Hollanders - bekend om hun koeien en melkproducten - ook zag als een volk dat verwant is met de Peul. De ontmoeting met deze man verliep zo hartelijk dat ik bij hem een Peul-mantel op maat heb laten maken met bijbehorende tulband.

Een mozaïek van volken dat in Mali leeft in harmonie. Als ik kijk naar al die verschillende karakters, achtergronden, motivaties en eigenaardigheden binnen onze ‘fietsen voor Burkina'-groep dan gaat de vergelijking van een mozaïek ook op. Op verschillende momenten heb ik wel eens gedacht aan de serie ‘expeditie Robinson'. In die serie worden mensen op een eiland geplaatst en moeten ze geestelijk en lichamelijk proberen met elkaar te overleven. Een Tv-ploeg die de groep dan op de voet volgt. Ook tijdens onze monstertocht zou het mooie Tv-beelden hebben opgeleverd. Maar het grote verschil tussen ‘expeditie Robinson' en ‘fietsen voor Burkina' is dat bij de Tv-serie mensen worden weggestemd en bij ons het juist de bedoeling is om samen Toba en Ouahigouya te bereiken om daar de 150.000 euro symbolisch te kunnen overhandigen. Het is dan ook heel bijzonder en prijzenswaardig te zien en te ervaren hoe een ieder binnen de groep met elkaar en ieders eigenaardigheden omgaat. Het is een groep kanjers.

Natuurlijk zijn er botsingen, irritaties en momenten waarbij je denkt: ‘zoek het maar uit'. Natuurlijk zijn er momenten waar het mozaïek van de ‘fietsen voor Burkina-groep' op de poef wordt gesteld. (Het mozaïek dat met het overlijden van Co al niet meer compleet is), Natuurlijk zijn er momenten dat individuen meer bezig zijn met hun eigen kick dan het gezamenlijk belang en zijn er zo nu en dan overlegsituaties en tafelgesprekken die tijd en energie kosten, maar de sociale acceptatie, het respect voor elkaar en de bereidheid tot tien te tellen, is vol op aanwezig en te prijzen. Vooral de begeleidingsgroep - die elke dag van elkaar afhankelijk is en met elkaar op trekt - verdient een dikke pluim. Het gaat om een mozaïek van mensen. Ieder mens is uniek en anders, maar het gaat ook om een gezamenlijke verantwoordelijkheid voor een klus waar je samen aan bent begonnen en ook samen wilt afronden. Niet voor niets zingen we dagelijks het lied: ‘Op de pedalen' dat eindigt met de woorden: 'want samen staan we sterk, het goede doel is wat ons bindt'.

Johan Olling

Dagverslag dinsdag 9 november 2010

Een graveldouche en de kunst van het 'compact fietsen'

Om half 7 stonden we vanmorgen weer klaar voor vertrek! Maar niet voordat de bandenspanning op orde was (José) en de gehavende lippen een laatste inspectie- en invetbeurt gehad hebben.

We vertrokken vanuit Koumantou richting Sigassu. Het werd voor velen een zware dag die extra lang zou duren, (130 km). We willen morgen over de grens met Burkina Faso en aangezien we door ervaring wijs weten dat deze passages erg lang kunnen duren, hebben we er de laatste dagen extra kilometers bijgesmokkeld.

Eén van de strategieèn om deze dag tot een goed einde te brengen, was het `compact fietsen` , door Floor geìntroduceerd. We zouden als één geheel een constanter en dus efficiénter tempo fietsen. Niet meer wachten op alkaar en dan stiekum een extra pauze inlassen, maar als één front oprukken. Ik weet nog steeds niet zeker of het de beste strategie is, maar de uitvoering door Floor en Dielof, die was uitstekend.

Het zware zat hem niet alleen in de kilometers, maar ook in het wegdek wat vandaag weer afwisselend was. Van prachtig nieuw asfalt, wegen waar de zijkanten van ontbreken, wegen met grote ronde gaten en wegen die net aangelegd worden, zo te zien met behulp van aziaten (Chinezen?) die de orders leken uit te delen.. Deze laatste weg in aanbouw bezorgde ons een spectaculair moment. Wij fietsten over de onderlaag die uit gravel bestond. Tegelijkertijd kwamen ons bussen en vrachtwagens tegemoet met zo´n 100 km per uur, waardoor we al snel rood kleurden door de gravel met zwarte roet-accenten. Vooral bij onze kalende fietsers gaf dat een speciaal effect, omdat een helm in zo´n geval als een sjabloon werkt.

Niet lang na de vrachtwagens, zagen we een sproeiwagen aankomen. Enkelen van ons lieten zich besproeien in de hoop schoner te worden, maar het resuteerde meer in een soort cementachtige torentjes op onze benen. Ik was wéér zó blij met onze truck-douche !!!

Dit laatste stuk van Mali is duidelijk een vruchtbaar stuk land, wat je terugziet bij de koopwaar in de dorpen. Waar we eerder een dorpje doorfietsten wat overspoeld werd door de tomaten, waren het nu de pepertjes die overal lagen te drogen op grote doeken voor de hut-achtige winkeltjes. Ieder dorp waar we doorheen fietsen bestaat eigenlijk uit zo'n langgerekte weg, met aan beide kanten ál die hutjes waar mensen hun brood verdienen; kleine kruidenierswinkeltjes, brandstofverkopers met de brandstof in een soort wijnflessen, de smit, de houtbewerker en het meest belangrijk langs deze doorgaande route, de garage-bedrijfjes en nog veel meer.

Daar tussendoor is het altijd een hectisch gebeuren van vooral héél veel brommers, ezelkarren, vrouwen met bewonderenswaardige hoeveelheid koopwaar op hun hoofd (wij hebben het nog even geoefend met een wasteiltje op ons hoofd, maar dat werd geen succes).

Die brommers, dat is trouwens een apart verhaal. We signaleerden ze vanaf de grens Senegal / Mali. Mooi gekleurde brommers van het merk KTM, bestuurd door coole types. Het viel mij meteen op omdat mijn fiets van hetzelfde merk is. Bij navraag bleek het om een soort nep-KTM te gaan, geïntroduceerd door China, zo vertelde het ambassadepersoneel in Bamako.

Nog even iets over één van de stops van vandaag. We zochten een schaduwrijk plekje in een dorp na 50 km fietsen en toen het donker een beetje optrok, bleken we voor een soort smit - metaalbewerkings bedrijfje te staan. We mochten erbij komen zitten, foto´s maken was ook geen probleem en al gauw kwam er ook weer een grote groep kinderen nieuwsgierig bij ons kijken. Ze vinden het iedere keer weer een feest om zichzelf terug te zien op de fototoestelletjes. Ook het uitlokken van een spelletje voetbal door Gerie doet het goed en lukt altijd.

En nog wat bijzondere momenten waren±

• De rijstbouw die we voor het eerst zagen onderweg. Mooie, felgroene rijstvelden in het moerassige Niger-dal
• Opvallend veel scholen hier in Mali aan de kant van de weg. De kinderen binnen zien ons langsfietsen en beginnen accuut van alles te roepen naar ons. Weg is de concentratie!
• Alle cola-borden langs de kant van de weg, maar helaas niets te koop!

Het officiële gedeelte van deze dag wordt na het eten weer afgesloten met de dagelijkse evaluatie, door sommigen ook 'euvaluatie' genoemd..........

Sommigen duiken daarna meteen hun tentje in, anderen gaan nog even naar een nabij gelegen dorpje of er wordt nog een dagverslagje bijgewerkt. Natuurlijk zijn er ook altijd een paar gegadigden voor een slaapmuts...... en een goed gesprek.

Het was vandaag trouwens lastig om je eigen tentje terug te vinden. Om bij je kampement te komen, moest je door okselhoog gras waden om bij de zeldzame kale plekken te komen, waar je je tent op kon zetten.

Morgen over de grens van Burkina Faso!!!!

Alice

Woensdag :10 november 2010

GRENSGEVAL

Stilzwijgend lopen wij naar onze tent, we hebben weer een nederlaag voor onze kiezen gehad. Trudi Dos en ik, met klaverjassen wel te verstaan. Eenmaal liggend in de tent horen we tromgeroffel, we zitten 2 km. van Sikaso af en in het dorp vieren zij 50 jaar onafhankelijkheid. Een delegatie van onze groep is er heen en eigenlijk hadden we er allemaal bij moeten zijn want dat zijn de leuke dingen van deze monstertocht. 's Avonds hadden wij al rook en vlammen gezien, wij dachten meteen dat het weer zo'n heidebrand was maar Bart nam ons mee op de laadklep van de truck en constateerde dat het een groot kampvuur was dat bij het feest hoorde. Ons hart was weer gerust. We mogen de volgende dag één uur later opstaan want we gaan tot de grens van Mali-Burkina Faso. 45 km wel te verstaan. Half 8 willen we starten en ja, een lekke band, dat word dus kwart voor 8. In een mum van tijd hebben we zo 20 km. te pakken. Ergens hier in de buurt moet een waterval zijn, maar na 35 km. heb ik een donkerbruin vermoeden dat we het met een droge berg moeten doen. Pas na 31 km.komen we aan bij de waterval. Nou ja, een waterval, een neerval van pakweg 4 meter. Maar toch hij maakt het geluid van een grote waterval. Ik haal Alice over om met mij in de waterval te gaan staan en dat gaan we dus ook doen. Aangezien ik met Alice al in Senegal op een standje in de golven ben wezen duiken en zij daarbij haar bril verloor, adviseerde ik haar haar reserve-bril af te doen. Dus ik mocht weer blindegeleide-hond spelen. Als 2 waternimfen sto nden wij onder de waterval maar we eindigden op onze buik in het water want we wilden ook voelen hoe een krokodil zich in het water voelt. Maar aan alle leuke dingen komt een eind, dus weer op de pedalen voor de resterende 15 km. tot de grenspost. Paspoorten inleveren en met een kwartier waren we weer weg. Na 5 km. weer een controlepost en ook dat ging rap. We zitten nu in Heremakono, het niemandsland tussen Mali en Burkina Faso. Maar bij de laatste en 3e grenspost kan het wel een paar uur duren voor we weg mogen. Alle stoeltjes worden uit de truck gehaald en iedereen gaat z'n eigen ding doen. 4 gaan er klaverjassen, anderen pakken de laptop en gaan een verslag maken, de rest gaat lopen ijsberen of hangen als plumpuddingen in de stoel.Ik krijg net een bericht door dat het record lekke banden op naam van Adama staat. Weer 2 lekke banden gehad, hier is hij duidelijk niet blij mee. Dan moet je dat dus niet gaan vertellen tegen degene die het dagverslag schrijft, want dan wordt het gepubliceerd.We rijden vandaag allemaal in onze Burkina Faso-shirt, dat is toch wel een bezienswaardigheid, we doen dat om indruk te maken bij de grenspost van Burkina Faso. Maar een paar uur wachten wordt een hele middag, dus Johan, Trudi, Ben en ik gaan nog een potje klaverjassen. Ik durf het bijna niet te zeggen maar we worden wéér ingemaakt. Ik denk dat we toch van tactiek moeten veranderen maar hoe we dat gaan aanpakken is nog de vraag. Het word nu drukker bij de grenspost, er stopt een busje en er komen wel 20 mensen uit. Hoe ze die erin krijgen, volgens mij moet je iemand op z'n nek nemen en dan de bus in, want het is gewoon een 6 persoons busje. Dan komt er iemand op het idee om naar de plaatselijke kroeg te gaan, nou ja kroeg...een afdak met een rieten dak. Wel heel gezellig. Onze bierbrouwer Herman gaat opde foto met een Afrikaans flesje bier voor een poster van biermerk Flag.Dus volgend jaar hebben we ook Flag-bier in Limmen. Een beetje bierbrouwer lukt dat. Dan maar weer terug naar de grenswacht en nog is het niet in orde. Dan besluiten we ons kamp op te slaan op een terrein achter de douane-post. Voordat we de tent opzetten krijgen we eerst nog schaatstraining van José. Dus volgend jaar heeft Nederland een nieuwe kernploeg. Want het pootje over in de bocht ging vlekkeloos.De keukengroep hoeft niet te koken want er wordt eten aangerukt.Overheerlijke kleffe rijst waar een kip overheen heeft gevlogen en pinda-water. Een culinair hoogstandje. Er staan waxine-lichtjes op tafel dus de sfeer is perfect. En we hebben het gevoel dat Co aanwezig is. Na het eten vertrekken we met een groepje naar onze hangplek: de klep van truck om te kleppen. Morgen is Bart jarig en we brainstormen hoe we hem kunnen verrassen. We flansen een lied in elkaar, we hebben slingers en lampions en als kado een brief van Willemien. We nemen nog een bakkie thee of koffie met een koekje. Ben knauwt als een bok op knikkers en we gaan daarna nog even de geit verzetten om daarna ons padje in te korten. Vertaling staat hieronder en morgen gezond weer op.

Vertaling* knauwen als een bok op knikkers = iets niet lekker vinden

de geit even verzetten = bezoek aan het toilet

padje inkorten = is je bed opzoeken

Gerie

Drieluik: de dagen in Kati

De verhalen lopen enigzins achter.Nu we bijna het eindpunt naderen, proberen we weer inte lopen. Daarom een drieluik van deverhalenvan Fred, Marian en Ben

Ons verblijf bij Johan Wachters
Dagverslag 5 november

's Morgens zoals gebruikelijk weer vroeg op de fiets om zoveel als mogelijk te profiteren van de koelte van de ochtend en 's middags lekker vroeg in het kampement te zijn.
Al snel kwamen we veel scholieren tegen die lopend en soms fietsend naar school in het dorp te gaan.
Heel bijzonder was ook een overvloed aan manden die overvol met tomaten zaten, en die op alle mogelijke manieren op auto's en bussen werden geladen om naar de markt van Bamako gebracht te worden.
De weg is al dagen lang heel goed en vrij rustig, maar vandaag naderen we Bamako, de hoofdstad van Mali, en wordt het verkeer drukker.
Vlak voor Bamako en Kati hebben we afgesproken met Johan Wachters, een contact van Floor, waar we mogen logeren. Dat wil zeggen: we mogen onze tenten op een binnenplaats opzetten, toilet en douches zijn voorhanden.
Echter, bij de politiepost waar we opgewacht werden door Johan Wachters, werden de fototoestellen van Bart en Alice in beslag genomen. De politie meende dat er foto's van verkeerde objecten genomen waren. Hier namen Bart en Alice natuurlijk geen genoegen mee en na een heftige discussie en tussenkomst van Johan Wachters kregen zij de toestellen gelukkig weer terug. De autoriteiten hadden zorgvuldig de foto's bekeken en kwamen tot de conclusie dat de toestellen ten onrechte geconfisqueerd waren.

Dan iets over Johan Wachters.
Johan is een 75-jarige ex-priester, al 45 jaar actief in Mali en stichter van een technische school in Kati. Vele jaren geleden is hij begonnen met een basisschool, die nu 200 leerlingen telt en volledig self-supporting is. De technische school is een beroepsopleiding voor de vakgebieden van loodgieter, autotechniek en landbouwwerktuigkunde.
Johan is zeer gastvrij. Alle maaltijden zijn door hem en zijn vrouw aangeboden en verzorgd, waarbij gekoelde drankjes ruimschoots aanwezig waren.
Behalve educatie houdt hij zich ook bezig met irrigatiesystemen om het oprukken van de woestijn in te dammen.

Fred de Wit

Kati: Rust!
Zaterdag 6 November

Ons campement staat in de moestuin van Johan Wachters en zijn vrouw. Voor de omwoners, en zeker voor de kinderen, zijn we een bezienswaardigheid! De tuin grenst aan een doorgaande- en een snelweg. Vandaag mogen we uitslapen........ontbijt pas om 9 uur!!
Gisteravond dus wat later naar bed en genoten van een heerlijk rood wijntje.
Uitslapen.... ik heb er zin in. Niet om 5 uur op, tentje inpakken, ontbijt en lunchtrommeltje klaarmaken en om half 7 klaar staan voor vertrek, na de banden te hebben geïnspecteerd, zoals de afgelopen 8 dagen. Rust!!
Ondanks de oordoppen kwam hier weinig van: actieve honden / vrachtverkeer / gesnurk van de buren en om 5 uur het gebedgezang ergens in de buurt.
Maar toch....om 9 uur ontbijt met vers brood, gebracht door Johan W. en bruin brood uit de 'juppen' supermarkt, wat Joyce voor ons meebracht uit Bamako, na een bezoek aan de ambassade.
Na het ontbijt gaat ieder zijn weg: naar het wifi schoollokaal waar de laptops weer contact hebben, de telefoons opgeladen worden, lezen onder de boom, een puzzeltje oplossen en telefoneren en zingen voor Lethitia (dochter van Adama) die vandaag 10 jaar is geworden!

Adama, al eerder omschreven als onze gids, vertaler en redder in nood in dit mooie en boeiende Afrika. Ruim 2 jaar geleden kwam het idee van deze monstertocht tot stand door Adama en zijn overbuurtjes Ton en Marian Baltus. Het is mooi te zien hoe hij geniet van alles en zijn cultuur met ons wil delen.

Na de lunch krijgen we een rondleiding van Johan W. in het praktijkgedeelte (voorheen kippentuin) waar zowel mannen als vrouwen worden opgeleid in het loodgietervak.
Ik heb veel bewondering voor Johan zijn levenswerk en voor de geïnteresseerden vermeld ik zijn website: http:/jwachters.blogspot.com

Rust....heerlijk een middagdutje onder de nimpboom waar 's avonds de vleermuizen een bezoek brengen.

Met Ben en de 2 Trudy's aan het eind van de middag gewandeld naar het centrum van Kati. Onderweg besloot Ben dat het weer tijd werd voor de kapper en binnen 10 minuten was hij gekortwiekt! Het centrum was weer een belevenis: heel veel kleine winkeltjes met allerhande koopwaar en heel veel fruit en groente stalletjes.
Een aantal mensen van de groep waren al eerder met de fiets richting centrum en ja, er was een gezellige bar met Flagbier wat heerlijk smaakte.
Johan had eindelijk een atelier gevonden waar hij zich een blauw herdergewaad van de Peul heeft aan laten meten. Het staat hem geweldig en met de kerst zal hij hem tonen!
Met de taxi weer terug naar het campement, waar ons een heerlijke maaltijd wachtte, die bereid werd door de vrouw van Johan W. en haar vriendinnen, met verse groente uit de moestuin.

En zo kwam er en eind aan deze heerlijke rustdag. Ook de dames van de klaverjasclub kunnen rustig slapen (Gerie en Trudy2) want zij hebben deze keer gewonnen!

Marian.

De tocht van Kati richting Sikasso.
Zondag 7 november
Afstand 120 km temperatuur 32 graden.

Na een heerlijke nacht op de binnenplaats van Johan Wachters ben ik om half vijf opgestaan. Na het water voor de koffie/thee opgezet te hebben en mijzelf heb opgefrist, ben ik alle fietsers om 5 uur gaan wekken. De een is al wakker en de ander moet je wakker schudden. Johan Wachters kwam om half zes met ons mee ontbijten. Hij zou als gids met de fietsers meerijden dwars door Bamako tot over de rivier de Niger op zijn brommer. Daar waren de fietsers erg blij mee. Na het ontbijt en het vertrek van de fietsers, hebben wij met zijn vieren het kamp opgeruimd.
We rijden richting Bamako. In Bamako bij een supermarché boodschappen gedaan. Wel een dure zaak daar. Nadat we de nodige kuipjes boter, potten jam, kaas en nog meer van die artikelen hadden ingeslagen en in de wagen hadden gezet, aten wij een heerlijk ijsje dat ik had gescoord. Nou, wat zullen de fietsers jaloers zijn als ze dit horen. Bij een kraampje op straat bij de supermarkt, kochten we nog aardappelen groenten en fruit. We kochten zoveel dat Trudi gratis een grapefruit, een zak knoflook en een paar komkommers kreeg. De verkoopster, een oudere vrouw kon niet rekenen. Trudi moest zelf alles optellen en uitrekenen wat het bij elkaar moest kosten. De kraam was bijna leeg. De vrouw had een goede dag. Met dit alles waren we een paar uur bezig geweest. Op naar de fietsers, nog even getankt en toen achter de fietsers aan. Die vonden we pas na 100 km. En we zochten een plekje om samen te lunchen. Dagkapitein Rolf vertelde ons dat we na 15 a 20 km een kampplek konden gaan zoeken. Dat is goed gelukt en we waren net aan het uitpakken toen de fietsers er al aan kwamen. Die waren blij met onze mooie plek, wat alle keren goed lukt. Nu is het weer smullen van stukken meloen, pinda's en koude cola en andere frisdranken. Iedereen blij.
Zittend aan een mooie waterplas, rondom ons vliegen mooie vogels en vlinders. De fietsen worden door de fietsers zelf grondig nagekeken. Dielof, Herman, Rolf en Adama leiden dit gebeuren. Er worden zelfs nog banden geplakt. Intussen is de keukenploeg aan het snijden, hakken en braden. Straks weer lekker eten en morgen weer gezond op, zoals je weet, om 5 uur.

Ben

Een echt dagverslag!

Om 5:10 uur kwam Ben's licht mijn tent in en werd ik gewekt. Het ochtendritueel was van start gegaan. Snel de kleren aan die ik 's avonds altijd al klaar leg. De tent uit en de ontbijtbak uitruimen. Trudi heeft vaak de koude spullen uit de koelkast al op de klep gezet en ik hoef het alleen nog op tafel te zetten. Ben zorgt voor heet water. Zo hebben we allemaal een eigen taak. Rond half 6 komt iedereen aan tafel en wordt het brood uitgedeeld wat we de vorige dag hebben kunnen scoren. Dan gaat iedereen los en wordt er over tafel naar van alles en nog wat gevraagd. Aan de Beemsterkaas wordt aan alle kanten getrokken en er ontstaan vaak irritaties. Echte Hollanders, die gek zijn op Beemsterkaas, in het verre Afrika. Om 6 uur wordt het dagverslag van de vorige dag voorgelezen. Daarna gaan de mensen van tafel. De fietsers gaan bidons vullen en eten zoeken in de Nissan. De begeleiding ruimt het ontbijt op. Ontbijtbak inruimen, koude spullen in de koelkast, vuil opruimen, tafels schoonmaken. Om half 7 gaan de fietsters weg en maken wij de rest af. Tafels in de truck, keuken inruimen, warm water in de thermoskannen, eigen tent opruimen en de truck dichtmaken. Dan is de begeleiding klaar om op weg te gaan. Een ritueel wat langzaam aan is ontstaan en is gebleven.

Vanochtend was dit ritueel om 8 uur afgelopen en gingen we op weg naar de koffiestop.
Na 25 km kwamen we Martha en Johan langs de kant van de weg tegen. Ze bleken al gebeld te hebben, maar dat was niet doorgekomen. Het bleek dat Martha zich slechter was gaan voelen dan 's ochtends en daardoor kon ze niet meer verder. Martha's fiets in de truck en Johan z'n fiets achterop de Nissan, omdat we die op 50 km weer bij de groep af zouden zetten.
Nadat we Johan hadden afgezet gingen we snel door naar Didienne, 12 km verderop, om boodschappen te doen. Boodschappen doen in Afrika is heel anders dan in Europa. Het is elke keer afwachten of we een dorp tegenkomen, hoe groot het dorp is en wat ze verkopen. Om alle boodschappen te krijgen op een dag moeten we verschillende winkeltjes af, marktjes bezoeken en kopen bij mensen langs de weg. Elke dag weer een verrassing.

Vandaag kon de truck niet Didienne in, want er stonden allemaal vrachtwagens aan beide kanten en was het één richtingsverkeer. De Nissan ging voorop en stuurde ons terug. We moesten met de truck de weg om het dorp nemen. We hebben gewacht bij het pompstation aan het einde van het dorp. In het dorp bleek een grote markt te zijn en de bakker op de fiets. Na 3 kwartier had Trudi alle boodschappen.

Ondertussen waren de fietsers al weer langs geracet. Snel er achteraan gegaan en op 75 km een koffie stop gehouden. Na de fietsers te hebben bevoorraad gingen ze met volle moed weer op de fiets en gingen we nog 45 km verder.

Onderweg kwamen we nog een groter dorp tegen en gingen we nog even kijken of er koude frisdrank te koop was. Voordat we het wisten stonden er allemaal kinderen om ons heen en twee leraren. Het bleek dat de school net uit was. De kinderen wilden allemaal een cadeau en de fietsen die boven op de truck staan. Ook wilden ze onze kleren, die we aan hadden en een horloge hebben. We moesten de kinderen teleurstellen, want we wilden niet naakt verder. Wel hebben we mooie foto's gemaakt van de grote groep kinderen en van de bijzondere kapsels. De koude frisdrank was echter niet gelukt.

Na een half uur rijden een mooie plek langs de weg gevonden. We zitten lekker onder de schaduw van de bomen en de truck. Een luifel is al een paar dagen niet nodig, omdat we van andere dingen schaduw hebben.

Weer een heerlijke dag gehad, een standaard dag. Een dag dichter bij Burkina Faso. We komen eraan!

Joyce