Inritsen, een nagekomen verhaal van Addy

20 oktober

Mensen ontmoeten mensen....Wat bracht de dag ons? Precies dat, waar we al lang naar uitgekeken hadden: onze hereniging. De groepen ritsen ineen! Naadloos.

Ze gaan als 'een' nieuwe formatie de laatste etappe in!

De eerste personen, die bij ons inritsten, waren Dielof, Fred, Ben en Kees. 6 uur 's morgens. We hoorden hen op de gang en Marian en ik snelden de gang op, om niets van dit weerzien te missen. Er ontstond zo'n kabaal,dat er gebeld werd,of we wat rustiger konden zijn. Er hadden al gasten geklaagd. Oké, allen nu snel weer te bed.

Na ons ontbijt kwamen weer een paar ' ritsers' binnen rennen: Joyce, Trudie d.R., Alice en José. Je snapt het al: armpjes om elkaar en meteen voelde het weer heel hecht. Er kwamen heel wat verhalen los. De dames gingen ontbijten en snel douchen en slapen.

Net toen wij zessen het hotel wilden verlaten, kwamen de laatste 'ritsers' binnen: Bart, Johan, Martha, Rolf en Herman. Allen weer stevig vastgepakt en ja, ook zij hadden verhalen en vragen. Een drukke uitwisseling van nieuwtjes en .........de rits zit nu stevig in elkaar.

Wij, de Afrikagangers, verlieten het hotel, om snel wat meer geld te gaan pinnen. In een stad verblijven kost heel wat meer, dan fietsen door de grote leegte van de Sahara.

Terug in het hotel kwamen José, Martha en Alice net naar beneden en wilden met ons mee de stad in en naar het strand. Daar ging een vrolijke stoet.

Het was nu een blanke man met 7 bruiden. Heyboer zou er jaloers op zijn. Niet alleen de man uit Den Ilp, maar ook een paar Afrikanen, vonden onze 'rits' interessant en spraken onze begeleider daarover aan.' Ach ja,' zei die,'Mohammed had er 4en zie hier lopen er 7'.

Onze stoet trekt hele slierten verkopers aan. Vaak lange slanke mannen met: armbanden, kettingen, houtsnijwerk, t-shirts etc. Zij kleefden aan onze rits en als je niet wilde kopen, werden de verhalen, om ons tot kopen te verleiden, steeds dramatischer.

Als een bonte stoet liepen we verder richting het strand. Een aantal verkopers droop af, maar er kwamen weer nieuwe begeleiders met ons mee. Allen behulpzaam om ons de weg naar het strand te wijzen.

Mensen ontmoeten hier mensen.

Heel donker Afrika naast blond Noord-Hollands. Wijde losse kleding naast spijkerbroeken en sporthemden. Een menging van rassen en culturen.

Soms vriendelijk, soms wat erg opdringerig, maar wij en zij wel nieuwsgierig en geïnteresseerd in elkaar.

Op een stil strandje aangekomen konden we weer even onszelf zijn, zonder achtervolgers. We gingen heerlijk zwemmen! Alice had daar bijzonder veel pech! Een grote golf sloeg de bril van haar neus. We namen haar, na het badgebeuren, tussen ons in en probeerden in het politiebureau een bewijsje te krijgen van dit gebeuren.

Zelfs naar het bureau liepen er weer spraakzame en op verkoopresultaten beluste mannen en vrouwen mee. Trossen halskettingen en armbanden op grote schalen boven op hun hoofd, werden door dames rondgedragen. Prachtige patronen in hun gewaden en de bijpassende hoofdtooi gaven een indruk van sierlijkheid en elegantie.

Wij kunnen die kleding kopen en dragen, maar het maakt van ons geen Afrikanen: wij blijven buitenlanders.

Terug in het hotel zaten wij ‘s avonds aan het diner in een grote zaal, als een grote familie: negentien man / vrouw.

We hebben nog zeker een hele dag te besteden in en buiten Dakar.

Vol vertrouwen in de nieuwe formatie en hechtheid van de groep ga ik nu slapen.

De volgende etappe staat in de startblokken: Burkina let op....we komen er aan.

Addy

Eén héééééééééééle lange weg!

Vanmorgen al vroeg wakker. Vóór 5 uur want de wekker van Ben gaat om die tijd en hij loopt de tentjes af om ons te wekken. Wat moesten we zonder Ben. We sliepen op een mooi plekje in het 'wild' en ‘s nachts om half één begon het opeens te waaien, meestal bleef het bladstil. Ik werd wakker van het geklapper van de tentdoek. Eigen schuld, had het niet goed strak getrokken. Dus de volgende keer niet te makkelijk zijn met het opzetten van de tent. Elke dag gaat het even sneller.
Fred ging om half 6 naar het dorpje om stokbrood te halen. Trudi de R. had ze besteld maar was heel nieuwsgierig of het ook zou lukken. En wel, hij kwam terug met een grote zak vol stokbroden. 20 stuks, dus voor ieder één. De Beemsterkaas werd tevoorschijn gehaald. (Trudi had de helft bewaard voor als de Afrika-fietsers erbij waren.) Aadje bedankt hé! Iedereen viel erop af en met 19 man is de kaas dan gauw op. De broodtrommeltjes gevuld en ook de bidons - extra energie erdoor - sinaasappel en een appeltje, daar moesten we het mee doen. Na 50 km.zou de truck ons verder bevoorraden met een koffie-theestop, of een lekkere bouillon. Want zout kunnen we genoeg gebruiken.
Om 7 uur met 18 graden vertrek en verrek Dielof moest nog een lege band plakken. Daar gingen we dan, voor een tocht van 120 km. De weg begon weer met kuilen en we moesten goed uitkijken. Maar opeens..... een prachtige asfaltweg strekte zich als een lint voor ons uit.
Dat was een meevaller want na een uur rijden kwam de wind opzetten. Zij-tegen-wind. Adama was voor het eerst onze wegkapitein en deed dat met veel plezier. Gaf aan dat ik uit de wind moest rijden naast een sterke man en zo ging 't als een speer. Na 20 km. een korte drinkstop want met de volgende stop zou de truck komen. Die kwam niet, zodat wij zelf de lunch bepaalden. Appeltjes en koekjes delen, toch nog iets bewaren en zuinig met water doen. En met een kauwgommetje voor de droge keel gingen we er weer vandoor.
Maar meteen een schreeuw: lekke band: Floor. Even in de schaduw van een boom wachten en 't was zo gepiept. Na nog geen 500 m. weer een lekke band. Pechvogel Floor voor de 2e keer. De avond ervoor hadden 3 man sterk al onze banden geplakt. Ze hebben er al routine in. We controleren toch regelmatig voor de prikkers die langs de kant van de weg liggen, maar toch! Na 72 km stopte we weer en wilde Bart bellen naar de truck waar ze bleven. Geen gehoor, wat raar, zou er iets zijn? En net toen we weer weg wilde gaan, (de bidons waren bijna leeg) daar kwamen ze aan. Het boodschappen doen in het dorpje 4 km. terug duurde langer dan ze dachten. Een kleine markt waar ze niet veel konden krijgen, dus veel vragen en gelukkig konden ze wat inslaan. Geen bananen maar wel weer appels en sinaasappels. Er was ook Nescafé koffie, thee en bouillon en we konden onze bidons weer vullen. Heerlijk smaakte het.
Het was een hééle lange weg, rechttoe rechtaan, een beetje vals plat die overging in een gravelweg die best te rijden was.
Met overstekende kudde schapen - geiten - ezels en koeien. Onderweg lag er midden op de weg een kadaver van een ezel. De geelsnavelwauwen deden zich er te goed aan. 't Prachtige landschap onderweg, vennen waar de dieren hun dorst konden lessen, dan weer kleine hutjes in 't rond waar de kinderen ons luid toeriepen en zwaaiden. Dat is genieten tijdens het afzien. En we schoten lekker op en zo ging de weg over in een zandpad, dat was even zwaar maar even verder rechts van ons stond de truck al klaar. Net zo'n mooi plekje weer, waar de koeien ons kwamen bezoeken. De fietsen neergezet en voor we kunnen gaan zitten neemt José het initiatief meteen voor de rek en strekoefeningen. Hé,hé moet dat, ja dat moet want daarna voel je je toch soepeler. Lekker even bijkomen en de pindazakjes en chips vliegen over tafel met lekkere frisdrank of water. Soms een stokbroodje met een eitje erop en zout, een heerlijke traktatie.
Ineens kwamen er ook bewoners te voorschijn en kinderen die ons nieuwsgierig kwamen bekijken. Toen Johan onder de douche wilde, met een gordijn ervoor, vroeg Adama toch maar of ze wilde vertrekken. Met wat weggevertjes vertrokken ze, maar van een afstand bleven ze ons toch gade slaan. Voor hen zijn wij toch rare snijbonen misschien. Over groente gesproken, daar was dus niets van te krijgen. Toch was er een heerlijke spaghettischotel gekookt. Maar voor morgen zal 't moeilijker worden om te kopen. Er is nog genoeg voorraad gelukkig. Nou, zegt Herman, anders heb ik nog wel leren schoenen...
We hebben nog een lange weg te gaan maar dit was de etappe van Lenquira naar Ranerou, asjenemenou........Het is prima gegaan, 112 km.
Zit nu lekker in m'n tentje te schrijven 21.30 uur. Alles rustig want morgen vroeg weer op!!!

Trudelski

Lekke banden

5.15 uur: De stem van José wekte ons. Dan is het gelijk de stoppen uit de matrassen en opruimen. De maan gaf nog zoveel licht,dat je zonder hoofdlampje de tent kon inpakken.
6 uur ontbijt. We hadden helaas geen vers brood deze ochtend, dus werd het een alternatief ontbijt met een klein stukje stokbrood en wat beschuit. Later op de ochtend zouden we een ontbijtstop hebben.
De weg naar Linguère was eindeloos lang. Links en rechts strekte de savanne zich uit. Prachtige parasolvormige bomen en Baobab bomen. Die laatste mooi groen uitgelopen en als kerstballen, hangen de nu nog kleine vruchten aan de takken.

De asfaltweg is voor ons!!! We nemen de weg, met 3 of soms 4 naast elkaar rijdend, in bezit. Met een lekker gangetje schoten we vlot op. Maar tijd om weg te dromen was er niet. De weg veranderde van het ene op het andere moment in een gatenkaas. Overal gaten en kuilen en vreemde lengte richels. Het was nu ieder voor zich, zigzaggend over de weg. Kuilen ontwijken en gladde stukjes zoekend. Hotsend en botsend reden evenzo vrolijk met een tempo van 20 km. per uur.
Rond 9.30 kwamen de truck en de Nissan ons achterop. Ze waren de eerste auto's, die ons die dag inhaalden. Zo rustig was het.

De ontbijtstop was voor de bewoners van het dichtstbijzijnde dorp, een bezienswaardigheid. Tenminste 10 vrouwen met baby's en een hele zwerm kinderen kwamen om ons heen staan, om dit circus te bekijken. Toen wij opstonden van de banken, gingen er snel een heleboel kleintjes op zitten en keken verwachtingsvol naar de dingen die komen zouden. Helaas, alles werd weer in de truck gepakt.

Bij het wegrijden bleek een van de fietsers een lekke band te hebben. Bij onze groep zijn heel handige mannen, die dit euvel in een mum van tijd verholpen hebben. Nieuwe band er in en de lekke band 's middags plakken. Onze pechvogel zou dit ritueel nog 2 keer beleven op dezelfde middag. Trudi, Adama en Dielof, elk 1 keer. Goed geteld: maandag 6 lekke banden. Flinke doorns waren daar schuldig aan.

We hebben genoten van de mooie omgeving, de vriendelijke kinderen en de drinkstops met gekoelde dranken, koffie, thee of bouillon. Het is steeds een gejuich als we Trudi, Ben, Kees en Joyce met de wagens zien staan. Want dat betekent voor ons: drinken. Dat is dus precies het laatste woord, dat mensen in de woestijn verzuchten: WATER !!!!!!!!
De vele ezelkarretjes, met soms wel 4 ezels er voor, blijken de plaatselijke taxi's te zijn. Achterop de wagen zitten hele families.
Rond 2 uur kwamen we bij het dorpje Linguère aan. Ons kamp lag ongeveer 5 km. buiten het dorp in de savanne. Een heerlijke plek.
Al gauw kregen we bezoek van 3 mannen uit het dorp, die hulp nodig hadden voor hun auto. Die kregen ze, maar achteraf, bleek het gewoon weer een smoesje te zijn. Een mens is nu eenmaal nieuwsgierig.

Nog even vermelden, dat we vandaag weer veel vogelsoorten hebben gespot. Eén vond ik heel bijzonder. De Abessijnse scharrelaar. Ik kende alleen een kattenras van die naam en wist niet , dat er ook vliegende Abessijnen bestonden.

Na ons avondmaal waren we snel de tenten in. We werden belaagd door duizenden vliegen en kevers. Ze lieten zich als kleine bommetjes op je vallen. Mijn dagverslag moest ik in de tent afmaken. Toen ik daar zat te schrijven, bleken er velen in mijn haar en op mijn kleding mee de tent ingekomen te zijn. Dat werd vangen. En dat alles bij een temperatuur van zo'n 30 graden om 8 uur 's avonds. Ook dit hoort bij Afrika. Morgen haal ik mijn muskietennet maar eens te voorschijn.

Addy

Emoties

Vandaag is het zondag en op alle zondagen krijgen we allemaal een kaart van Johan met daarop een tekst waar je, als je dat wilt, over na kunt denken. Soms is het een tekst waar je wat mee kan, een andere keer moet je drie keer lezen voordat je hem begrijpt of je legt hem weg met een `mmmmmmmmm` omdat het je niet zoveel zegt. Maar vaak lijkt het wel of de betreffende tekst speciaal voor jou bedoeld is.
Meestal hou je de tekst voor je zelf, maar omdat ik vandaag het verslag schrijf, vind ik het leuk om de tekst met jullie te delen.
Op mijn kaartje stond vanochtend 'Ik luister naar de taal van mijn emoties'. Nou is dat meestal de enige taal die ik spreek, dus dat kwam mooi uit.
Neem nou gisterenavond nog toen we het hadden over het zwaaigedrag van de fietsers naar de Afrikaanse voetgangers, ezelkarberijders, schapenhoeders, waterdragers etc... en vice versa. Ik schoot tijdens de evaluatie even uit mijn slof omdat ik het persoonlijk leuk vind om te zwaaien, gewoon bedoeld als groet en vanuit mijn enthousiasme voor dit mooie land. Ik weid er verder niet over uit, maar de meningen waren wat verdeeld waardoor mijn emoties gingen borrelen en ik niet zo aardig uit de hoek kwam (sorry).
Verder speelde de emotie vandaag een grote rol bij een groepje gelovige mannen die ons aanhielden in de plaats Touba, waar we vandaag doorheen fietsten. Het was ons al opgevallen dat er veel moskeeën in de stad stonden. De één nog groter dan de andere. De mannen, als traditionele moslims gekleed, versperden de weg en maakten op een bozige manier duidelijk dat we niet door mochten fietsen. Onze mannen in fietskleding, dat was geen probleem, maar de vrouwen mochten met die blote fietsbroek-knieën niet langs de moskee die even verderop stond. Via een omweg van vijf km kwamen we later gelukkig weer op de goede weg uit. De alternatieve route werd ons gewezen door één van de mannen die ons voorging op zijn brommer. Hij dirigeerde ons met een wegwerpgebaar de gewenste straat in.
Maar nu genoeg over emoties al is dit wel een continent dat veel emoties oproept. Het mooie groene landschap hier in Senegal, de enorme hectiek in de steden, de mensen die weer zo heel anders reageren dan in de Noordelijker gelegen landen en de dieren die we, al fietsend, om ons heen zien.
Zelf weet ik daar niet zoveel vanaf, maar regelmatig krijg ik al fietsend les van medefietsers die hun kennis vaak heel beeldend kunnen vertellen, zoals Addy vandaag vertelde over het wevervogeltje, waarvan we bomen vol nestjes zagen. De nesten worden door de mannetjes gemaakt, waarna ze door de vrouwtjes gekeurd worden. Het wil wel eens voorkomen dat het nest zo'n keer of drie afgekeurd wordt en het vrouwtje trekt het dan ook gewoon weer uit elkaar!!!!
Nou lijken mensen vaak veel op dieren, dus Lex, pas maar op als ik weer thuis ben!
Verder leren we natuurlijk iedere dag wel iets van Bart op vogelgebied. Vandaag mocht ik de Glansspreeuw door zijn verrekijker bewonderen. De vogels gaan er steeds exotischer uitzien met mooie kleuren.
En, o ja...., Addy en Joyce hebben vandaag de eerste apen gezien. Addy kon hem ook goed nadoen.
Wat het fietsen betreft moeten we nog een beetje wennen na onze doorstart in Dakar. De fietsgroep is natuurlijk veel groter geworden. In plaats van de zeven fietsers waarmee we in Marokko begonnen, fietsen we inmiddels alweer met z'n vijftienen. Op de drukke wegen hier in Senegal (al het verkeer gaat over die tweebaans weg: voetgangers, enorm zwaarbeladen vrachtwagens, bussen, ezelkarren die als een soort busje mensen vervoeren, allerlei andere soorten busjes die mensen vervoeren t/m de buitenkant beladen, paard en wagen enz....) en het soms gaterige wegdek is het weer opnieuw zoeken naar de meest veilige manier van fietsen. Wanneer is het beter achter elkaar te fietsen en wanneer juist twee aan twee?
En dan natuurlijk de warmte, zo rond de 40 graden, is voor menig Afrikaganger nog wel een beetje wennen.
Wat voor mij persoonlijk ook nog een beetje moet wennen dat zijn de beesten, of in ieder geval de wetenschap dat ze er zijn. Plassen achter een bosje verplicht je toch wel eerst tot ernstig speurwerk naar slangen, 10 cm grote woestijnsprinkhanen met hun lange, scharnierende poten en ook kan het zijn dat je tijdens zo'n sanitair moment opgeschrikt wordt door een enorm Senegalees rund dat langs galoppeert. (Ze zijn wel erg mooi die koeien hier)
Maar ook nu terwijl ik op deze zondagavond mijn verslagje zit uit te typen in m'n tentje, leek het even of een groot beest (een aap?) zich tegen de achterkant van mijn tentje nestelde... En dan natuurlijk alle insecten nog die 's avonds om je hoofdlampje zoemen.
Nog een paar weetjes:

• Het is opvallend hoe mooi veel vrouwen er uitzien hier in Senegal. Zelfs als ze met hun gewone dagelijkse dingen bezig zijn, zien ze eruit alsof ze naar een feestje gaan.
• Het is een beetje triest maar Johan is met 4 lekke banden in 2 dagen Fred voorbij gestreefd in het 'lekke-banden-klassement'. Dit is waarschijnlijk te wijten aan die irritante kleine doorntjes waar gisteren de grond mee vol lag en waar we er later allemaal een stuk of 10 van uit onze buitenbanden peuterden.
• De dode zorilla (geen gorilla) op de weg. Dit is een soort groot stinkdier.
• De ondraaglijke stank van een paar septictanks op vrachtwagens die gewoon langs de kant van de weg geleegd werden
• Tijdens een fietspauze is het soms lastig om aan de weet te komen wanneer we nu echt vertrekken. 'Jongens we gaan weer! Wacht even, ik ben me nog even aan het insmeren. Gaan we nou? Nee, ik wacht op jou omdat je nog aan het smeren bent!

Een coproductie van Adama en Floor

Wij behandelen verschillende onderwerpen.

Adama en Dielof hebben twee en een halve dag onderhandeld om de truck en de Nissan vrij te krijgen. Iedere keer was er onzekerheid over de gestelde eisen, over het vereiste bedrag en over andere douaneregels. Adama en Dielof kregen hulp van een transiteur Saww, die uitstekend werk voor ons heeft geleverd. Zij hebben ontzettend veel geduld betracht en vele uren op het douanekantoor gezeten. Iedere keer was er wel enige vooruitgang, maar geen zekerheid omtrent het tijdstip van handelen. Dat wilde de tegenpartij nooit vastleggen. Vrijdagochtend was er eindelijk groen licht om de beide voertuigen het douaneterrein aan de haven af te rijden. Onder applaus bereikten zij hotel Al Baraka.
In die tijd heeft de Afrikagroep Dakar verkend. Adama wilde heel graag het Ile de Gorée bezoeken en dat is gelukt. Floor bezocht de Église Protestante de Sénégal, de Temple op het Plateau in de Rue Carnot. Pasteur Mensah Kassou was in het kerkgebouw aanwezig in verband met een bijbelstudie 's avonds. Hij heeft Floor en zijn gids hartelijk ontvangen in de kerkenraadruimte. De pastor kwam uit Togo. Hij werkte sinds kort in Dakar. Hij had in Parijs gestudeerd aan de theologische faculteit, waar Floor ook verbleef tijdens zijn studieverlof in het najaar van 2008. Hij studeerde ook in Yaoundé, Kameroen, onder andere bij docent Dries Blokker, die nu predikant is in Callantsoog.

Adama herkent onderweg verschillende planten, bomen en ook vogels. Als kind verzorgde hij een tijd een ijsvogeltje dat hij had gevangen en we zagen nu ook een ijsvogel. Hij wees ons op de pindaplanten. Het is nu de oogsttijd voor de pinda's We ontdekten een soort courgettebloemen (het blijken hibiscusbloemen te zijn), waarvan je sap kunt maken. Dat sap heet bissap. Even verder zagen we de paarse bloemen van deze plant vlakbij een baobabboom.

Uit de borden langs de weg blijkt dat de universiteiten van Thies en Bambey bezig zijn met projecten voor landbouwontwikkeling en andere rurale aangelegenheden. Soms in samenwerking met andere landen. Ik zag een keer een project met België en met Canada. De gebouwen die erbij horen zijn vrij nieuw. Ook de andere borden langs de weg ademen een optimistische, toekomstgerichte sfeer. Vaak staat er een spreuk op die wijst op eenheid en/of vooruitgang. Ondanks de complexe realiteit van het leven van iedere dag probeert de Republiek Senegal met deze borden de bevolking perspectief te bieden. In 2012 zijn er nieuwe presidentsverkiezingen.

Opvallend is dat wij vrijwel geen andere fietsers op de weg tegenkomen. Een enkele fietser in Dakar, een enkeling onderweg in een dop, maar toch heel weinig. Adama merkt hierin het verschil op met Burkina Faso. Daar zijn veel meer fietsers te verwachten.

Adama en Floor

Eindelijk op weg

Wat gaat de dag ons brengen? Om 9 uur het al weer vaste ritueel, ontbijt - mededelingen en .......gaan we vandaag deze bijzondere stad verlaten?
De meeste van ons zijn toe aan het fietsen. We (nog even de groep van 6 en straks tafel C) hadden gedacht wel even te kunnen fietsen in Dakar. Nou, bijna onmogelijk. Het krioelt hier van de auto's en heel veel mensen op weg naar ...... en dat allemaal op de gewone rijbaan. De voetpaden zijn bezet door kleine fruit- en koopwaarstalletjes. De wegen zelf zijn wel van asfalt maar hier en daar grote gaten en open roosters, dus oppassen geblazen! Alles speelt zich af op straat: er wordt gekookt-geveegd-voeten gewassen met theeketeltjes voor het gebed en heel veel gehandeld in verkoopwaar. Je ziet slapende mensen op kiepwagens, uitgespreide strandmatjes, waar mensen 'soms een heel gezin' wachten op?
Ook wij wachten op het goede nieuws dat ons gelukkig om 13.00 uur gebracht wordt: de truck is in aantocht. Nog snel de laatste inkopen gekocht, o.a. een prachtige lap stof die ik kan gebruiken bij het douchen achter de truck. De fietsen werden weer in elkaar gezet, bagage in de truck en geholpen en uitgezwaaid door het personeel van het hotel, vertrokken we om 14.30 uur. Dagkapitein was Rolf die de nodige veiligheidsinstructies meegaf. Eindelijk was het zover, het was heel spannend, maar gelukkig lukte het aardig door de drukte van de stad te komen. Zo af en toe een zandweg maar over het algemeen asfalt. Ook aan de rand van de stad krioelt het van de mensen en geitenmarktjes maar ook wat meer industrie en fabriekjes. (o.a. keramiek). Geuren van etenswaar - autogassen en kadavers mengen zich en heel veel stof en zand kleven aan huid en kleding. Je witte sokjes kleurden rood.
Al snel belandden we op de snelweg richting Thies en hier was het oppassen geblazen voor vrachtauto's, bussen en ander snelverkeer. De bussen zitten propvol en mensen hangen er gewoon uit en begroeten ons enthousiast. Het landschap wordt al groener. De temperatuur viel mee omdat het bewolkt was en wat later op de dag. Bij een van de vele cola-stops zagen we een boom vol met wevernesten. Het laatste gedeelte van de tocht reden we in het donker. Omongeveer 19.30 uur arriveerde we bij de auberge die Trudi en Joyce uitgezocht hadden. Dames op een zaal en de heren op een zaal. De badkamer zag er hoopgevend uit met een groot bad maar we moesten het doen met het waterkraantje van het toilet. Na een heerlijke bonenmaaltijd van Trudi (tafel C is ingewijd) en koffie en thee toe sloten wij deze mooie dag af. Wat een bijzondere en indrukwekkende belevenis: De derde etappe richting Burkina Faso is begonnen. De eerste 70 km zitten er op.

Marian

Vakantie

's Nachts even wakker geweest van de regen, ja ook hier dus kan dat, daardoor bleven we zomaar doezelen en tikte Fred ons om 09.00 uur tot de orde. Gauw aankleden en aanschuiven aan de grote tafel. Croissants en stokbrood genoeg, beleggen met boter en jam. Kees vertelde ons de laatste reacties van de website. Vandaag moesten de mannen weer naar de douane voor de truck en de hele groep ging naar de boot voor een bezoek aan het eiland Gorée. Voor ons nieuwkomers was het de tweede keer, maar het is prachtig om daar te wandelen. Om in de stad rond te lopen met de hele groep is veel te druk. Je wringt je langs auto's- en tussen auto's - dan weer op de stoep, dan er weer af.
Op de boot werden we weer bezig gehouden door mooi uitgedoste vrouwen, die een winkeltje hebben op het eiland. Ze maken graag een praatje met je zodat je natuurlijk iets komt kopen. Daar leven ze van en dat is hun werk. Kettingen, armbanden, kleding en tassen.
Wij gingen op ons gemakkie het eiland verkennen. De andere groep ging met een gids een ronde doen voor uitleg over de slavernij. We gingen langs kleine steegjes waar de bewoners de was hadden opgehangen en de schapen op een binnenplaats ronddoolden.
Bij een school, waar de kinderen les kregen, mochten we naar binnen. We werden hartelijk begroet in het Frans en we mochten foto's maken. Bij de winkeltjes aangekomen kon ik het niet laten om een hoofdsjaal te kopen en die werd meteen op mijn hoofd geknoopt. Trudi de R. vond het mooier staan dan mijn korte witte koppie (sorry Marga) dus de hele tijd opgehouden.
Na 2 uur kwamen we samen om te eten en voor we het wisten stonden er wel tig mensen om ons heen om te verkopen. Toch nog een armband gekocht en na lang praten vertrokken ze, want we wilden rustig eten. Biertje erbij en we kregen zowaar live muziek te horen van iemand die op een soort harp speelde. Johan moest dat even uitproberen en dat lukte prima. We gaven die persoon een fooi en zo hadden we even een leuk sfeertje. Als dank zongen wij uit volle borst: 'Op de pedalen' en ik kreeg zomaar een brok in mijn keel. Nog niet op de fiets gezeten...nog steeds een vakantiegevoel......Maar wat willen we graag weg!!!!!!
De groep ging met de gids naar het slavenhuis, dat moet je gezien hebben en ze kwamen net als wij eergisteren, een beetje stil terug. Ik heb nog heerlijk in de zee gezwommen, lekker ontspannend, geen zon maar de temperatuur was heerlijk. Terug naar hotel waar om zeven uur de tafel was gedekt. De pasta met champignons smaakte prima. Met yoghurt toe.
Daarna was de spanning hoe het was gegaan met de truck. Morgen om 11.00 uur weten we meer en hopen dan te kunnen fietsen. Geduld, geduld, we zijn hier in Afrika. Ze nemen de tijd en kijken niet naar de tijd. Maar het kriebelt bij iedereen en we willen gaan! Nog even een kaartje leggen en dan naar bed. De stand tussen Johan en mij tegen Gerie en Trudi is nu 1-1.

Trudelski

De Afrikaanse 'sores'

Om de truck en de Nissan door Mauritanië te loodsen, was maanden geleden al de bemanning vastgesteld. Deze bestond uit Ben, Kees, Dielof en Fred. We vertrokken 's morgens om 6.00 uur uit Nouadhibou, de meest noordelijke stad in Mauritanië. Het zou een lange dag worden en we zouden proberen voor de duisternis de Senegalese grens te bereiken.

De Nederlandse ambassadeur in Dakar had ons een beveiligingsteam toegezegd, maar die zijn nooit op komen dagen. Daarom hadden wij voor onze veiligheid en voortgang een persoon mee die bij politiecontroles etc. zou kunnen bemiddelen.

Tot Nouakchott ging het zeer voorspoedig, een vrij nieuwe weg die mondjesmaat wordt gebruikt. Landschappelijk waren de veranderingen duidelijk waarneembaar. Het gele woestijnzand veranderde langzaam maar zeker in roodachtig zand en hier en daar stonden er bomen, wat in de westelijke Sahara ondenkbaar zou zijn. Voorbij Nouakchott werd de weg aanzienlijk minder van kwaliteit en moest Ben al zijn chauffeurskwaliteiten aanwenden om de gaten in de weg te vermijden.

Na vele kilometers en vele politiecontroles kwamen we in Rosso aan, dit is de grensplaats tussen Mauritanië en Senegal. Daar troffen we vele Afrikanen aan die ons in een bepaald hotel wilde hebben en ons wel zouden helpen bij het passeren van de grens. Het hotel was al geen gelukkige keus, hier en daar lekkages en het eten was zeer matig, Dielof heeft zelfs niet gegeten. De volgende morgen hadden we met twee man, waaronder een politieagent, een afspraak om ons te helpen bij een van de meest corrupte grensovergangen ter wereld.(inside info Kees). Aanvankelijk ging het vrij goed. Ruim voor de middag waren de voertuigen aan de overkant van de rivier en waren wij in onderhandeling met de Senegalese autoriteiten. Op de ferry heeft Ben nog zijn talenten kunnen tonen door een gestrande auto, die niet meer voor of achter uit kon, er van af te slepen.

Helaas, de Senegalese autoriteiten gaven geen duimbreed toe. Onder toezicht mochten wij, na te veel te hebben betaald en nadat Kees en Dielof zich de blaren op de tong hadden geklets, de truck naar een depot in Dakar rijden. In het donker moesten we toen de vele honderden kilometers afleggen naar Dakar. De weg was soms zo verschrikkelijk slecht dat Ben stapvoets door de kuilen moest rijden, echter voor Ben geen probleem. De volgende ochtend om 6.00 uur arriveerden wij moe maar voldaan bij het depot bij de haven van Dakar waar we de truck moesten achterlaten. Hopelijk zijn morgen de papieren in orde, zodat wij met de 3^e etappe kunnen beginnen.

Fred de Wit