De lange N1

Op 5 oktober uit Tan Tan vertrokken voor een 1000 km lange rit over de N1 naar Nouadibou in Mauritanië. We fietsen door de westelijke Sahara. Vroeger was dit van Spanje en in de jaren 70 veel in het nieuws door de bevrijdingsbeweging Polisario. Het gebied is vervolgens door Marokko geannexeerd. Het gebied is door geen land erkend als horend bij Marokko.
We rijden vlak langs de kust en soms wat verder het land in. Ik vind het langs de kust prachtig. Als je de oceaan niet ziet vinden sommigen het soms wat saai. De Sahara bestaat hier uit zand, stenen en wat groene lage struiken. Het is vrij vlak. Toch zit er redelijk wat afwisseling in het landschap. Sporadisch kom je een kudde dromedarissen en of geiten tegen. Ook zijn er wat nieuwe zo goed als lege dorpen. Dit ter stimulering van bewoning van het gebied door Marokkanen. Daarnaast zijn er een paar 'dorpjes' van vissershutjes met boten. Tenslotte van tijd tot tijd een benzinestation goed voor een coca cola-stop.
Het is hier totaal niet heet. Het is een graad of 25, 's avonds is het zelfs koud. Je moet dan een vest aan. Komt natuurlijk omdat we vlak langs de oceaan rijden.
De weg is twee baans en er is relatief veel vrachtverkeer. Ook rijden er veel bussen, die een lange lijndienst (Marakesh en Casablanca Dakhla goed voor 1700 km) onderhouden, Al met al toch niet vreselijk druk. Je kunt prima naast elkaar fietsen en het verkeer houdt goed rekening met je als fietser. Zeker als we een escorte van de politie hebben. Zij rijden hele dag mee en waken 's nachts. Allemaal voor onze veiligheid zeggen ze. We weten niet goed wat we ervan moeten vinden. Het lijkt erg overdreven. Hele avond kijkende agenten op afstand is ook niet alles. Is het echt nodig is het gevaarlijk hier? Wat is dan het gevaar criminaliteit of ontvoering zoals in Mauritanië.
Langs de kust na Tan Tan zijn veel 'nomaden' vissers. Mannen in hutten die met hengels in de oceaan vissen en vis te koop aanbieden lands de kant van de weg. Op een gegeven moment was er bij iedere groep hutjes ook een nieuw betonnen gebouw. Bij navraag bleek dit gebouwtje van het leger om de kust te bewaken tegen Afrikaanse vluchtelingen die per boot over willen steken naar de Canarische eilanden. De man die ons dit vertelde had een hutje, die van binnen bekleed was met stof met bloemenmotief. Een keuken annex voorportaaltje van 1 bij twee meter en zit-slaapkamer van 2 bij 2. We mochten het bekijken, hij was er trots op, maar mochten het niet fotograferen. Hij was militair en visser.
Onderweg kom je van tijd tot tijd (toch wel om de 5 km) een vreselijk goor stinkende plek tegen. Hier lozen de koelwagens hun gesmolten ijs met vis vocht. Een vreselijk stinkend geheel.
Langs de weg staan verschillende markeringen, meestal stapels stenen met wat andere attributen; plastic tasje, autoband, lege kapotte jerrycan etc. Hier is dan een afslag, een zandpad dat leidt naar een hut of ????? Tenslotte ligt er ook veel vuil langs de weg vooral lege plastic flessen en tasjes. Sommigen plastic flessen ( zeer regelmatig te vinden) zijn gevuld met geel vocht. Wij vermoeden dat mensen in de auto of in de bus in de fles plassen om hem daarna naar buiten te smijten.

rolf hoekstra

De woestijn: het verhaal achter het verhaal

Vanuit de inmense ruimte van de woestijn, zomaar uit het niets, duiken er steeds weer opnieuw onverwachts mensen op. Ze groeten je vriendelijk, maar je hebt geen idee waar ze vandaan komen of waar ze naar toe gaan. De afgelopen week reden we door de Westerlijke Sahara waar we meer dan 850 kilometer woestijngrond onder onze wielen voorbij hebben zien glijden. Zomaar duiken er woestijnmensen op. Zo ook die woest uitziende man, zittend hoog op een steen aan de kant van de weg. Hij schreeuwde ons toe. Hij zat vlak bij een grote vlakte. Op een steen vlak bij hem stond: 'Gambia long time parkingplace'. En toen ik verbaasd wat beter rond keek, zag ik dat er op die grote vlakte parkeerplaatsen waren gemarkeerd alsof de woestijn een parkeerpark is. Wrange humor als je dan ook op gigantische stenen geschreven ziet staan: 'rooms free', 'bed and breakfast' en 'please leave your key at the reception before you leave'. Hier zijn waarschijnlijk ooit vele gelukzoekers uit Gambia geweest die vanaf de kust geprobeerd hebben de oversteek naar het rijke Europa van de Canarische eilanden te maken. Iets wat nu bijna onmogelijk is met de strenge controles en al die nieuwgebouwde wachthokjes die je om de 1000 meter langs de kust ziet staan.

De man op de steen die ons zo toeschreeuwt komt niet uit Gambia. Het is een woestijnmens. Als ik goed kijk, meen ik een dromedarisharenvel (kamelen zijn hier niet) om zijn lichaam te zien. Hij is ongeschoren, heeft een stok in zijn hand en hij eet (ik weet het bijna zeker) sprinkhanen. Deze woestijnmens zet mij aan het denken, hoewel ik niet eens gehoord heb wat hij zei. De hele week fietsen door de Westerlijke Sahara zet mij toch al aan het denken. Over arm en rijk, Afrika en Europa, de rechten van ieder mens, het belang van onderwijs en de ommekeer van denken bij ons als het gaat om ´meer, meer, meer´, maar ook bij de mensen in de woestijn als het gaat om hygiene en het omgaan met afval. Veel stof tot nadenken.
Meer dan ooit begrijp ik nu dat in veel verhalen de woestijn als plaats gebruikt wordt om iemand tot zichzelf te laten komen. Het is een plek om te leren. Je wordt er teruggeworpen. Er gebeurt wat met je. Grenzen worden overschreden. Daar staat ook het getal 40 voor in vele woestijnverhalen. Het verwijst naar 40 weken zwangerschap. De tijd die nodig is om na de bevruchting ge(her)boren te worden.
De woestijnmens op de rots zet mij aan het denken, maar ook had ik vandaag het gevoel dat de grote verleider naast mij fietste. Hij wees op al het lekkers waar we over een maand weer van kunnen genieten. En ook wees de verzoeker mij op alle Westerse zekerheden, verzekeringen, bescherming en voorrechten die wij als toeristen hebben en waar velen in dit woesijnland nog nooit van gehoord hebben. Het is zo dubbel, maar wat vandaag niet dubbel is dat Co op deze dag 62 zou zijn geworden. We begonnen de dag dan ook met een korte herdenking en een minuut stilte. Het overlijden van Co en alles wat we samen hebben meegemaakt, zou je dan ook een woestijntijd kunnen noemen. We zijn de 40 fietsdagen gepasseerd. Toen we dan ook letterlijk het schiereiland van Dakhla indaalden om hoog klommen, was het alsof onze longen zich vulden. We reden een prachtig landschap binnen en zagen flamingo's en stranden. Dat we in Dakhla twee nachten in een hotel mogen verblijven met douche en bed, en dat een tandarts de vulling van mijn kies weer opgelapt heeft, doet de woestijn even vergeten. Maar ik weet het zeker we zullen de woestijnmens tegen blijven komen.

Johan Olling

Vervoer

Iedere dag worden 2 vragen gesteld in de dagevaluatie. De eerste vraag is 'wie is de dagkapitein'. Dat antwoord is nooit zo moeilijk. De tweede vraag is 'wie schrijft het dagverslag'. Nu is het de laatste tijd weinig animo voor het verslag. Na lang wachten zei ik dat ik het wel voor mijn rekening zal neem. Nou dat werd dus met applaus begroet. Dus schrijf ik over het vervoer.
Het is al eerder gemeld dat Marokko een land is van Mercedessen zowel luxe wagens als busjes. Maar voor het vrachtvervoer is ongelofelijk veel Mitsubishi's wat de klok slaat.
Daarnaast zie je nog veel torpedo's (vrachtwagens met een neus) van de merken Berliet, Volvo en DAF uit het jaar nul. Ze vervoeren van alles wat los en vast zit net als bij ons in Europa. Alleen hier gaat het nog van 'dik hout zaagt men planken'. D.w.z. alles is toegestaan. Ik heb vrachtwagens gezien die in een keer meer strobalen vervoeren waar de Gebr. Min in Limmen 3 keer over doen. Ladingen bouwmateriaal en tevens mensen erbij.
DAF is ook de vrachtwagen waar wij mee rijden. Het verhaal van nakijken en aanpassen is algemeen bekend. Maar vlakvoor vertrek toch nog een laatste inspectie. Daarin kwam aan het licht dat de dynamo los zat. We hebben hem zelf weer vastgezet. Sindsdien is de truck in topconditie. In Ronda hebben we weer een inspectie gehouden en alles was goed. We hebben er ruim 5800 km meegereden zonder problemen. Het is 's morgens starten en wegrijden. Alleen in de bergen komt hij wat te kort. Als het te steil wordt, moet je terug naar een lagere versnelling schakelen. Soms helemaal terug naar de tweede of zelfs naar de een. Maar voor de rest is het een prima auto Ik hoop dan ook dat de resterende 3200 km goed gaat.

Ben

Woestijn met zeeklimaat

Gisteravond al om 8 uur naar bed gegaan, omdat ik daar aan toe was. Tijdens de koffie zat ik niet meer aan tafel, waardoor ik niet gehoord had dat we pas om 6 uur door Ben zouden worden geroepen. Het was wat later, omdat het brood van ver moest komen. Om 5:40 schrok ik wakker van de generator en dacht ik te laat te zijn. Gelukkig was dit niet het geval.

Rond 6 uur kwam Fred terug met brood uit het dorp 20 km terug. Dit bleek niet onze standaard wagenwielen te zijn, maar waren een soort chocolade broodjes en wat appelflappen. Het waren er niet veel, iedereen kreeg 3 chocolade broodjes en 1 appelflap. De begeleiding heeft oud geroosterd brood gegeten om de fietsers genoeg te laten eten.

Gister is de fietsgroep de hele dag door verschillende politiewagens begeleidt en vannacht heeft er ook weer één bij het kamp gestaan. Vanochtend gingen de fietsers rond 7 uur op pad en ging de politie weer mee. Ik ben benieuwd of ze nog 800 km mee gaan tot de grens van Mauritanië.

De tenten worden al 2 of 3 ochtenden heel nat opgevouwen. De begeleiding krijgt ze ook niet droog in de zak, ondanks dat de tentjes wat langer staan.

Nadat we met ze vieren alles hadden opgeruimd en Trudi voor wasstraat heeft gespeeld, zijn we om 9 uur vertrokken op weg naar de fietsers. Trudi houdt de auto's schoon, omdat dat een betere indruk maakt.

50 km gereden en dan gestopt voor een koffie/thee en bouillon pauze. Veel mensen merken dat ze veel zout verliezen bij het zweten. Voor de compensatie nemen ze dan bouillon. Fred stopt bij de pauze en ik stap op de fiets. Met nog 70 km te gaan.

Deze 70 km ging tegen de wind in. Het landschap verandert niet. Het bestaat uit stenen en heel veel zand. Tijdens het fietsen is het stil in de groep en zit iedereen met zijn eigen gedachte in het landschap dat wel eindeloos lijkt.

De laatste stop was op 10 km voor het einde. Iedereen stapte snel af en ging in de schaduw zitten. Daar zat iedereen uitgeteld tegen het muurtje. Het opstappen ging met minder enthousiasme. Iedereen vindt het een zware tocht.

Op de 120 km stoppen we en kijken we om ons heen of we de truck zien staan. We zien iets in de verte en Bart pakt zijn verrekijker. Hij ziet een huisje met golven van de warme lucht ervoor. Niet de truck. Dan maar even bellen hoever weg ze staan. Dit lukt op de één of andere manier niet. Met moeite stappen we op de fiets. Een paar honderd meter verder blijkt het huisje toch de truck te zijn.

Op 121 km zijn we op een mooie open plek aangekomen, waar het hard waait. Gelukkig zijn er wel lekkere dingen aanwezig. Dat heb je wel nodig na een zware tocht tegen de wind in.

Voor iedereen is het weer een kunst om de tent met die wind op te zetten, maar het lukt gelukkig wel om er een paar haringen in te krijgen. De stenen kunnen we vandaag laten liggen.

De dagen vliegen voorbij. Voor je het weet zitten we in Dakar en sluit de Dakar-groep aan. Ik kijk uit naar de grote gezellig groep die dan ontstaat.

Met Nouadhibou op de borden en de zee aan ons zij, fietsen we verder naar Burkina Faso.

De groeten aan iedereen,

Joyce

Nagekomen verhaal van Kees

Etappe Fez - Rabat - Fez: 427 kilometer
Vertrek 20 sept 18:00 uur - Aankomst 21 sept 19:30 uur

N.a.v. het incident van zaterdag 4 september met het gestolen tasje, had ik (Kees) toch een behoorlijk probleem omdat ik mijn paspoort kwijt was.
Een nieuw paspoort verkrijgen was al een hele onderneming. Op een rustdag in Cuenca ben ik samen met Sjaak Grippeling op en neer naar Madrid gereden, een tocht van bijna 400 kilometer. Bij aankomst in Madrid gaf de navigatie de geest. We moesten verschillende malen de weg vragen. Vervolgens moest ik pasfoto's laten maken die voldoen aan de Nederlandse richtlijnen voor paspoortfoto's. De foto's werden uit de hand gemaakt met een simpele digitale camera door een Chinese fotograaf. Even afdrukken, sjabloontje erover en jawel, precies volgens de voorschriften. Daarna de ambassade weer opzoeken (zonder navigatie), de aanvraag invullen en afgesproken dat het nieuwe paspoort naar Algeciras zou worden verzonden. Hier heb ik het op 17 september opgehaald, de dag voor de oversteek naar Marokko.
Ik had weer een mooi nieuw paspoort maar toch ontbreekt er nog het nodige om de reis voort te kunnen zetten, n.l. de VISA voor Mauritanië, Mali en Burkina Faso. Mijn insteek was: we zien wel aan de diverse grenzen wat we kunnen regelen (komt tijd komt raad). Op 20 september kreeg ik een alarmerend bericht van Yvonne dat een visum voor Mauritanië echt niet meer aan de grens verkrijgbaar is, en dat je zonder visum Mauritanië niet meer in komt. Dezelfde dag na aankomst in Fez de kaart van Marokko bestudeerd en besloten om meteen maar naar Rabat af te reizen. Het was echt de laatste mogelijkheid om nog aan visa te komen. De volgende dag zouden de fietsers een rustdag hebben in Fez en tussen Fez en Rabat lag een mooie tolweg. In ruim twee uur zou ik in Rabat kunnen zijn. Dus eerst nog maar even de stad Fez in om pasfoto's te laten maken.
Om 18:00 uur, net nadat de fietsers op de camping waren gearriveerd, ben ik op pad gegaan. Het was al donker voordat ik Fez uit was en op de tolweg zat. Onderweg was het pikdonker en bijna iedereen reed met grootlicht. Vele auto's hadden geen of slechts 1 achterlicht. Ik heb nog nooit zoveel auto's met pech langs de weg zien staan, inclusief vrachtauto's maar dan half op de rijbaan.
In het donker Rabat in zonder navigatie of kaart. Nog wel even telefonisch contact met Yvonne voor wat informatie over de route en hotels. Uiteindelijk toch nog vele malen de weg moeten vragen. Vier hotels afgeweest die allemaal geen kamer meer voor mij hadden. Het was al 23:00 uur voordat ik eindelijk een hotel had, ik moest nu echter wel genoegen nemen met een 4 sterren accommodatie. Uitgeput ben ik meteen maar onder de wol gegaan.
De volgende ochtend na het ontbijt nam ik een taxi naar de ambassade van Mauritanië, die om 09:00 uur open zou gaan. Toen ik daar arriveerde, stond er al een lange rij wachtenden. Dus maar achter aangesloten. Formulier ingevuld en ingeleverd met paspoort, kopie van paspoort, pasfoto's en het geld voor de kosten van het visum. De beambte bestudeerde alles en was niet tevreden, ik kreeg een mij onbekend formulier retour dat ik nog moest invullen. Mijn protesten hielpen niet, ik moest het invullen. Ik had weer niet verder dan mijn neus gekeken want het bleek dat ik de achterzijde van het aanvraagformulier niet had ingevuld, dat zag er inderdaad anders uit dan de voorzijde.
Ik was al gauw weer een half uur bezig met het invullen van de achterkant (ingewikkeld formulier in Arabisch en Frans, talen die ik geen van beide machtig ben). Nu werd het wel goedgekeurd met de mededeling dat ik mijn paspoort om 14:00 uur weer kon ophalen.
Vervolgens snel naar de Malinese ambassade om te informeren naar de mogelijkheden om ook daar nog een visum te bemachtigen. Als ik daar om 14:00 uur zou zijn met mijn paspoort moest het lukken. Ik heb meteen een aanvraagformulier ingevuld en daar achtergelaten. Met de taxi terug naar het hotel om uit te checken. Nog even wat rondgewandeld en de auto laten wassen, en om 13:30 uur zelf met de auto weer naar de ambassade van Mauritanië. Weer achteraan de rij aansluiten voor mijn paspoort. Nadat ik mijn paspoort met visum terug had, werd ik aangesproken door een heel aantrekkelijke zwarte dame die een lift wilde naar Mauritanië. Het ambassade personeel deed ook nog een goed woordje voor haar, want ja een man alleen in een (pasgewassen) 4wd had toch ruimte genoeg om de dame een lift aan te bieden. Ik overwoog serieus om de dame een lift naar Mauritanië te geven. Het fietsgebeuren, daar dacht ik even niet aan. Maar toen een telefoontje van Rolf en ik realiseerde me dat ik de fietsers niet in de steek kon laten.
Vervolgens heb ik me weer naar de ambassade van Mali gespoed, paspoort ingeleverd en zou het na een uur weer op kunnen halen. Na dat uur weer terug op de ambassade. De beambte was heel druk bezig met een kruiswoordraadsel. Toen dat opgelost was, stond hij mij pas te woord: er was een probleem met mijn paspoort. Ik schrok me rot en op mijn vraag wat het probleem was, kreeg ik als antwoord dat het visum nog niet gereed was en dat het nog wel een half uur kon duren.
Het duurde iets langer. Maar op een gegeven moment toverde hij het paspoort te voorschijn en riep alleen MONEY. Ik begreep er in eerste instantie niets van want de man sprak daarvoor geen woord Engels.
Nadat ik had afgerekend ben ik meteen weer in de auto gestapt voor de rit terug naar Fez alwaar ik weer in het donker op de camping arriveerde en uitgeput meteen mijn bed heb opgezocht. Wat me door de overige deelnemers niet in dank werd afgenomen omdat die uiteraard benieuwd waren naar mijn verhaal (bij deze dus)

Kees

Van Marokko de Westelijke Sahara in

Fietsenleed, vogelvreugd en relaxen aan de kust

Tan-Tan - Akhfennir. 110 km, gemiddeld 20,7 km/uur, 5 uur 18 min

Zoals een voetballer 'honger naar het gras' kan hebben, zo heeft een fietser 'honger naar het asfalt', of in ieder geval een verlangen om weer op weg te zijn. En dat hebben we na de rustdag van gisteren. Maar voor herintreders zoals Martha en ik is het wel even wennen dat de wekker al om half vijf (en voor sommigen nog eerder) af gaat. Ontbijt om vijf uur, de truck en Nissan inladen, en om zes uur met z'n achten op de fiets op weg, het is nog donker. We zijn exact tien meter op weg als Martha's achterband het met een luide knal begeeft. Allemaal de stoep op. Maar ook Herman heeft sterke handen en hij heeft de band al van de velg voordat Martha in de truck is gestapt om een nieuwe te pakken. Binnen een kwartier zijn we alweer op weg, het is nog steeds donker.
We rijden door de woestijn over de enige weg, vrij druk dus naar Marokkaanse begrippen. We worden ingehaald door een auto, die zelf ook al werd ingehaald. Maar we passen met z'n drieën op de weg plus linkerberm, dus het gaat net goed.
Bij Tan-Tan plage zien we - inderdaad - de zee, of eigenlijk de oceaan. Voor de doorfietsers is dat voor het eerst sinds meer dan twee weken. Voor ons Noord-Hollanders geeft het een vertrouwd gevoel, weer langs de kust te rijden. We worden regelmatig ingehaald door vissers met lange hengels op een brommertje of uit het autoportier stekend.
Johan heeft een rammeltje in het achterdeel van zijn fiets en kan het niet vinden. De rijdende fietsendokter Dielof stelt de juiste diagnose en zet het slot beter vast. En Martha ontdekt een slagje in Hermans achterwiel, dat blijkt een bobbel in zijn band, waar hij stoer op door blijft rijden.
De begeleiders hebben een prachtige plek gevonden voor de koffiepauze bij de brug over een Oued, een soort lagune. Er vliegen, trippelen en badderen allerlei leuke vogeltjes, dus ik kom nauwelijks aan koffie en eten toe: Groenpootruiter, Tureluurs, Regenwulpen, Bontbekplevieren, Strandpleviertjes, Kluten, Steenlopers, Bonte Strandloper, Kleine Zilverreigers, Blauwe Reigers, Lepelaars en Flamingo's.
We hebben om half tien al de helft van de geplande 90 km er op zitten, dus we kunnen heel relaxed verder fietsen. We gaan dus even verderop naar de zee kijken, dat hoort zo aan de kust. De zee is wel 30 m lager, niet geschikt voor mensen met hoogtevrees. Er vliegen Jan van Genten, Aalscholvers en een groepje Reuzensterns over de golven.
Ook met de lunchstop kijken we weer uit over de oceaan. En we doen ook heel relaxed bij de politiecontrole; jammer dat het aantal namen op onze lijst niet klopt met het aantal fietsers, dat moet even uitgelegd worden.
Onderweg zien we af en toe een Arendbuizerd op een elektriciteitsplan. En bijna bij onze bestemming gaan we nog even kijken bij een groot gat in de grond, waar de golven van de oceaan - door een poort heen - doorheen kolken.
Om half drie arriveren we bij de crew, die een prachtige wildkampeerplek met uitzicht op zee heeft gevonden. Ja, kunst, we kijken al 80 km uit op zee. Uitblazen, tentje opzetten, douchen naast de truck en verder relaxen. Er vliegt een keur van zeevogels over de golven: Aalscholvers, Jan van Genten, Koningssterns, Grote Sterns, Kleine Jagers, en er zwemmen zelfs een paar dolfijnen langs.
Er komt nog een politieman langs om te vragen of alles in orde is, en om te zeggen, dat als er problemen zijn, we bij de politiepost in Akhfennir moeten vragen. Allemaal heel vriendelijk, dus we bieden hem maar een colaatje aan.
Trudi is nog steeds wat gammel, dus Alice en Joyce koken een heerlijke spaghettimaaltijd. En daarna zitten we nog even gezellig om de tafel om de gisteren door Herman gescoorde gaslamp in te wijden.

Bart

Zouthopen en vissende soldaten

Desert 3-desert 4. Een etappe van 130 km. + 10 kilometer extra vanwege een cola-stoprondje naar het dorp.
We hebben besloten een half uurtje later te vertrekken. Bij licht. Dit in verband met de veiligheid. We starten weer voortvarend: a. We hebben voor de wind, b. We gaan naar beneden. Het blijkt dat we ruim 30 meter afdalen tot zeeniveau.
Na een poosje zouden we aan de linkerkant van de weg een groot meer moeten zien. Wat we zien is een vorm die zou kunnen duiden op een diepte waarbij een meer zou kunnen zijn. Wat Bart ziet is echter een roomkleurige renvogel.
We fietsen weer langs de rand van de oceaan. Er is echter ook een verandering. De eerste zandstuifduinen duiken op. En even later wordt Herman er bovenop gesignaleerd.
Weer kilometers verder wordt er hardop afgevraagd wat die witte hopen toch kunnen zijn. Die oranje, geelbruine weten we wel: zandhopen. De witte zijn wat kleiner. Het is Atlantisch zeezout dat gewonnen wordt in bassins op een vlakte bij de oceaan.
We fietsen verder. De koffie/theestop is als altijd heerlijk.
Af en toe staan er wat hutjes langs de rand van de oceaan en sinds een poosje staat er steeds een betonnen gebouwtje naast. Net nieuw. Dit intrigeert ons. Rolf roept: 'En nu wil ik wel eens weten wat er in die gebouwtjes is!' Het blijken gebouwtjes van het leger te zijn. De soldaten hebben kleine hutjes, Met daarin alles wat ze nodig hebben. Een van hen liet ons zijn hut zien. Heel aardig. We dachten dat het vissers waren. Het waren vissende soldaten.
Na zo'n 100 km wordt het echt tijd voor een cola stop. Dus even het dorp in. De eerste colakraam doet snel zijn zaakje dicht als hij ons ziet. Bij het terras dat we daarna tegenkomen strijken we neer. Cola of Fanta Orange
En de aardige meneer? Even later komt hij terug met een agent die onze gegevens weer eens wil checken. Bart is een poosje uit de colastop. En wij zien plotseling Jansen en Jansen aan de overkant van de straat. En Kuifje? Gelukkig is het weer allemaal voor onze veiligheid.
De laatste 20 km. van vandaag boksen we tegen de wind op, een stevige. En als we na 130km. de truck en de Nissan zien staan, weer op een prima plek, hebben we het allemaal wel een beetje gehad en peppen we elkaar nog even op om onze rek- en strek oefeningen te doen, onder leiding van Jose. Dan vlug tent op, inventaris erin, douchen en zitten. Iets eten, wat drinken. Wat bijkomen. En dan is het al weer tijd voor de warme hap. Terwijl ik het verslag afrond, wordt er afgewassen, koffie gezet, theewater gekookt. Nog even en dan zullen de eersten de slaapzak weer opzoeken. En maar een enkeling maakt het ws. laat. Een groet aan het thuisfront.

Dielof

Ps. Ben heeft na wat 'veldwerk' zijn slaapzak al geraakt. Maar hij is er dan ook altijd als eerste eruit.

Uitleg over de politiecontroles

Wij zijn al diversen keren aangehouden bij een politiepost. Deze bevinden zich meestal bij het inrijden van de enige weg van het dorp of stad. De chef van de fietsgroep voert het woord. Dit gaat als volgt.
Hij geeft eerst de ambtenaar een hand en stelt zich voor. Dan komen de vragen zoals: Waar komen jullie vandaan? Waar gaan jullie naar toe? Dit is in een aantal gevallen moeilijk als je van de ene wild kampeerplek naar de anderen gaat. Daarna volgt de vraag: Waar zijn jullie het land binnen gekomen? Het gebeurt allemaal op een vriendelijke manier.
Hier na gaan ze over tot het noteren van de gegevens van het paspoort met de vraag wat de namen zijn van je vader en moeder en als dat nog niet genoeg is ook de namen van je grootouders. Daarna nog een aantal vragen waar van je denkt: Wat hebben ze aan die informatie?
Alles wordt op een leeg A4 blad genoteerd. Zo kan het zijn dat het bij de volgende controle weer heel anders is.
Tijdens een van de controle's denkt Johan even lekker te gaan zitten op de stoeprand. Maar de politieagent steekt hem een hand toe met een gebaar van staan. 'Mag ik hier niet zitten', is de gedachte. Maar niets is minder waar: we mogen gewoon verder rijden.
Als we in een badplaats aankomen voor een colastop worden we verrast door een amicale jongeman. Hij spreekt ons aan op het terras met de vraag waar we vandaan komen. Na cola besteld te hebben duikt de jongeman weer op met oom agent. Het hele ritueel begint weer van voren af aan. Nu doet Bart het woord. Hij wordt apart genomen aan een tafeltje binnen. Ook hier is de politie correct en vriendelijk. Met de woorden 'Welkom in Marokko. Alles is oké'. Bart krijgt nog de goede raad dat het verstandiger is om niet wild te kamperen. In een hotel of op een camping is het veiliger, daar zijn geen slangen.
Inmiddels hebben de begeleiders een mooie plek gevonden. Als ze goed en wel uitgepakt zijn komt de politie met een hoge ambtenaar een kijkje nemen. Na het eten komen er drie agenten en zij bewaken ons de hele nacht. Zij gaan aan de weg de auto's controleren. We bieden ze koffie aan voor de bewezen diensten. Bij vertrek de volgende ochtend worden we tijdens de fietstocht de hele dag begeleid door de politie. Als we in het volgende district komen wordt de dienst overgedragen aan het volgende team, dat ons dan ook weer verder begeleidt. De conclusie is dat de politie heel behulpzaam en correct is en wij ons in Marokko veilig kunnen voelen.

Herman

Uitblijven van verhalen

Familie, vrienden en belangstellenden die ons fietsavontuur via de Reis Mee site volgen, zullen gemerkt hebben dat wij nu niet dagelijks meer een verhaal plaatsen. In het gebied waar we nu doorheen fietsen is slechts beperkte internetverbinding mogelijk. We zitten in de Westelijke Sahara en alles gaat goed.
Van jullie reacties op onze verhalen genieten we erg en deze zijn voor ons een grote steun. We hopen dat jullie deze blijven plaatsen. We zullen ze alleen niet meer iedere dag kunnen lezen.
Bedankt voor jullie begrip.

Hartelijke groet van de Afrika-fietsers

El Hamdaoui en AZ Alkmaar

Dinsdag 5 oktober 2010: Rustdag in Tan Tan

Op deze rustdag in zuidelijk Marokko, niet ver van de Atlantische oceaan, is er tijd om terug te kijken. Daarom begonnen we na het ontbijt met een terugblik op de afgelopen weken. Bart en Martha vertelden uitgebreid over hun bevindingen en gebeurtenissen in Limmen en Castricum. Ze deelden met ons hun gevoelens over het afscheid van Co, hun toespraken bij de avondwake in de Pancratiuskerk werden voorgelezen en ook de rouwadvertentie en krantenartikelen werden door eenieder doorgenomen. Ook de Marokko-fietsers en begeleiding vertelden hoe ze de afgelopen weken en de herdenkingsdienst beleefd hadden. Het was goed dit zo te doen. Het werd alles bij elkaar nog een lange ochtend-zit want na een tweede bakkie koffie werd er ook nog uitgebreid over de veiligheid en het vervolg van de fietstocht gesproken.

Als het gaat om terugkijken - je moet het mij maar niet kwalijk nemen - en je fietst door al die steden en dorpjes van het prachtige Marokko, dan valt mijn oog al te vaak op voetballende jongens. Er wordt namelijk wat afgevoetbald in Marokko en je ziet ze rondlopen met de kleurrijkste voetbalshirts van topclubs van over de hele wereld. Op de televisie is er bijna niets anders te zien dan voetbal. Vooral de Spaanse competitie is populair en wordt nauwgezet gevolgd. Op zaterdag en zondagmiddag en avond zitten mannen op terrasjes naar grote schermen te kijken. Het is dus niet verwonderlijk dat vele shirts de namen dragen van in-Spanje-spelende voetballers, waarbij Barcelona en Messi het met kop en schouder winnen..... maar, je gelooft het of niet. (Het is best mogelijk dat ik voorgeprogrammeerd ben en er te veel oog voor heb) maar El Hamdaoui is goede tweede. Overal door het land zag ik namelijk Marokkaanse jongens met een DSB-shirt om de schouders met het nummer 10 en de naam van El Hamdaoui er op afgedrukt. Het is in Marokko schijnbaar nog niet doorgedrongen dat hij op dit moment voor Ajax speelt. En als ik dan door Dielof voorgesteld wordt als de directeur van AZ, weet de betreffende voetbalfan me precies te vertellen dat AZ Alkmaar kampioen van Nederland is geworden en El Hamdaoui topscorer. Ik zie zelfs het AZ-kampioenshirt door de straten wandelen en als je mensen er op aanspreekt, kom je er achter hoeveel familieleden er in Nederland wonen.

Hoewel je 4.000 kilometer van Limmen vewijderd bent, herinneren de DSB-shirts je aan thuis, je voetbalclubje in Alkmaar en de vriendschap en het plezier dat je elke keer weer hebt als je met je vrienden de ‘Derde Helft' viert. Ook de uitslagen van AZ houd ik sinds kort weer bij. Toen we nog maar net weg waren en de resultaten tegen vielen, was het allemaal even onbelangrijk en leek het een makkie me te ‘onthechten', maar nu is AZ een heerlijk zoetje op een soms te droge boterham. Ja wat voetbal allemaal niet te weeg kan brengen. Voetbal is een internationale taal die volken en mensen bij elkaar brengt. Niet voor niets hebben wij dan ook wat leren ballen en oude voetbalshirtjes meegekregen van vv Limmen om aan Afrikaanse kinderen uit te delen en om samen een balletje te trappen.

Over enkele dagen fietsen we door de Westelijke Sahara. We gaan de woestijn in. Letterlijk en figuurlijk. Dan is het voorbij met de AZ-shirtjes en zal het waarschijnlijk moeilijker worden te internetten en naar huis te bellen. Nu nog even niet. Vandaag is een kabbeldagje, met tussen de middag heerlijke wentelteefjes, gemaakt door José en Alice van oud brood. Zo kent elke dag zijn grote en kleine hoogtepunten.

Johan Olling