Het verhaal van Bart en Martha

Even wat korte verslagen van onze (Bart en Martha) 4 dagen voor we bij de groep konden aansluiten.

29 september: Op weg naar Schiphol met Bart, Willemien en Wils.
De fietsen goed verpakt, deze keer in Koga Miyata dozen die we van Jos Liefting hadden gekregen, want met alleen plastic er om heen, was niet zo goed bevallen. Wiesje en Josephine kwamen ons ook nog uitzwaaien.
Hele mooie vlucht, helder weer en als je dan over de Nevada vliegt, gaat er van alles door je heen, vooral die bewuste 16e september. En bij het Atlasgebergte denk je, daar hadden we met zijn allen moeten fietsen. Wat een mooi gebied.
Met een tussenlanding in Marrakech (waar we in het vliegtuig bleven zitten) naar Agadir. Daar was het donker. Een taxichauffeur bereid gevonden om de twee dozen op het dak te doen. Hij werd gelijk spontaan door vier collega's geholpen. We knoopten 2x2 spanbanden aan elkaar en sjorden deze over de dozen op het dak en tussen de portieren in de auto door. Zo bracht hij ons naar het appartement.

30 september: Op naar Tiznit, 118 km. We reden het eerste stuk door de stad Agadir, daarna een saai, ongezellig stuk met veel vuil langs de weg. We wilden een natuur park bekijken, maar dat kon alleen met een gids. Daar hebben we van af gezien. Daarna een mooi gebied. Bart werd ongeveer 20 km voor het eind niet lekker; waarschijnlijk tekort gedronken. Goede lange pauze ingelast en alles was weer OK. In Tiznit een hotel opgezocht, fietsen in de berging. Het was er niet fris, maar ja, wat wil je ook voor 8 euro per nacht voor 2 personen.

1 oktober: 's Morgens geprobeerd om de elektricien, die de schoonzoon van Bart 6 jaar geleden zo goed had geholpen, te vinden. Met behulp van een lokale gids die zichzelf aan bood, is dit gelukt. Het was vlak achter ons niet zo frisse hotel. Proviand gekocht en op naar Sidi Ifni. Meerdere venijnige klimmetjes. Met volle bepakking is dit best werken. Onderweg hebben we veel witte bijenkasten in groepen bij elkaar gezien. En aan de weg kon je honing kopen.
Ook een zwarte tapuit, klapekster en een diadeemroodstaart gezien, maar het mooiste was nog de arendbuizerd die in de lucht geen rust kreeg van een torenvalk, die telkens als hij stil in de lucht hing een duik op hem nam.
In Sidi Ifni een geweldig hotel aan zee. Dus inslapen op het ruizen van de golven.

2 oktober: De portier van het hotel zou wel even op onze spullen passen als wij nog meer bagage van boven gingen halen. Toen ik even later langs de balie liep met de rest van onze bagage, lag hij met zijn hoofd op de balie met zijn ogen dicht. Lekkere oppasser en hij wilde er nog geld voor hebben ook.
Op naar Guelmim. De ene beklimming na de andere. Goede training voor als wij ons morgen weer bij de groep aansluiten. Het afgesproken campingterrein vertrouwden we niet. Toen, na ruim een uur gezocht te hebben, een hotel gevonden (genaamd: De ster van de woestijn).

3 oktober: Om 8.45 uur naar het toeristenbureau, maar die was nog dicht. Dan eerst maar een kopje koffie en thee. En tegen 9.30 uur nog maar eens proberen. Weer niet. Toen we daar weg liepen, kwamen Kees en Fred ons achterop en vlak daarna de truck met Ben en Trudie. Even later de groep fietsers; wat een emotioneel moment. Het voelde goed. Ook konden we met zijn allen voor een speciaal tarief in het hotel slapen waar Bart en ik al overnacht hadden.

4 oktober: Kwart over vijf ging de wekker. Dit is weer even wennen. De spullen in de truck en op de fiets. De anderen gingen met de portier mee naar de garage schuin aan de overkant om hun fietsen daar op te halen. Toen misten we Johan en Kees, die mochten we nog even wekken. Om half 7 reden we weg om een uur later bij de truck, op een mooie plek langs de weg, te ontbijten en een lunchpakket klaar te maken. Er was stokbrood met Kaas (dat Herman had gevonden, dus die heeft weer punten gescoord), tomaat en komkommer. Mijn Gatorade-bidon met Gatorade gevuld, lekker weer wat meer energie, miste dat best wel de laatste dagen.
Vlak na de koffiestop zagen we een kudde dromedarissen, ongeveer 100 stuks, de weg over steken. Een was vlak voor de oversteek in elkaar gezakt en had geen puf meer om op te staan. De herder wilde hem omhoog helpen, wat niet lukte. Herman ging helpen. Het lukte tot op de knieën en niet verder, maar ja wat wil je als je (als dromedaris) ook goed aan de diarree bent. Menigeen van ons weet wat dat betekent. Als je helpt om een dromedaris op zijn poten te zetten, begint het haar op je benen wel plekgewijs heel hard te groeien.

Heel veel gerbils (woestijnratjes) gezien. Zo gauw ze ons zagen vlogen ze in hun holletjes. Het landschap veranderde na een stevige klim in een woestijn. Prachtig. Ja Co, hier moest ik wel weer even aan je denken. Je wilde o zo graag een keer slapen in de woestijn.
Bovenop een heuvel gebruikten we onze lunchpauze. Er stopte een bestelauto en de chauffeur kwam even een praatje maken. Hij was een Burkinabé en woonde nu in Bern. Hij was onderweg met handel voor Ouagadougou. Over 4 dagen hoopte hij er te zijn. Nou, wij hebben even langer werk.

De toegangspoort bij Tantan was voorzien van 2 enorme witte dromedarissen. Daarna heerlijk van de colastop genoten. Toen wij daar binnen kwamen, werd voor ons speciaal de waterval aangezet.
Op naar het hotel. De truck stond er al voor. Tijdens onze koffiestop had Joyce besloten om met de Nissan mee te gaan en Trudie te helpen. De fiets achterop. Bij het zoeken naar een onderkomen was er iemand zo vrij om het zadel van haar fiets af te halen. Balen! De politie is er aan te pas gekomen.
In het hotel mogen we zelf eten koken in de kelder, die er uit ziet als een eetzaal. Ook onze fietsen mogen er staan. We hebben met elkaar gekookt, want Trudie voelde zich niet erg lekker (koortsig).

Martha

Weerzien met Bart en Martha

Marokko - Guelmim, 3 oktober 2010

Om 10 uur waren we er al, in Guelmim, 65 km vanaf onze laatste verblijfsplaats, 'desert 2'.
Desert 2 hadden we gevonden door aan onze route van gisteren nog één berg te plakken, waardoor de tocht van vandaag nóg korter werd. Die berg daar keken we eerst even tegenop zo aan het einde van een dag met veel tegenwind, maar op de noten-energie-bommen van Trudi werden we als het ware afgevuurd richting top (dit is een beetje overdreven).
Het 'in het wild' overnachten in nabijheid van onze bedoeïenburen leverde geen problemen op. Er werd af en toe even nieuwsgierig gekeken, vervolgens werd er een hand opgestoken en ging iedereen door waar hij mee bezig was.
Rond 21 uur zochten de meesten hun tentje weer op omdat vandaag de wekker weer om 4.30 zou gaan.
Maar......., om 10 uur dus in Guelmim, waar Bart en Martha ons stonden op te wachten om zich weer bij ons aan te sluiten. Na het ongeluk met Co besloten zij om eigen redenen om niet meer door te fietsen. Wij zijn erg blij met hun terugkeer. Nadat iedereen elkaar flink omhelsd had, luidden we deze nieuwe periode in met een rondje vertrouwde, koude cola op het terras van het hotel waar Martha en Bart gisteren al gearriveerd waren na twee dagen fietsen met volle bepakking. En natuurlijk was er meteen veel te vertellen.
Meteen werd ook het hotel voor de hele groep geboekt na goed onderhandelen door Trudi en Kees. Ze kwamen uit op 750 dirham voor 13 personen (+/- €75,-)
Het was natuurlijk een makkie, die tocht van vandaag. Daarbij kwam ook nog eens dat we bijna alleen maar afdaalden richting zeeniveau, waardoor we weer een nieuw snelheid dagrecord hebben behaald van gemiddeld 24,6 km per uur.
Het kamperen in de woestijn heeft veel voordelen, maar toch ook een groot nadeel en dat is het ontbreken van vers brood bij het ontbijt. In een dorp kan je rustig om 5 uur 's morgens bij de bakker aankloppen (letterlijk) voor vers brood, maar hier moesten we het doen met 'wielen' van gisteren. Trudi bakte er echter een eitje bij waardoor het weer goed te eten was.
Toch later in een dorpje nog een paar warme 'wiel-broden' gekocht die we aan de kant van de weg nuttigden met de in de fietstassen meegebrachte potten jam en chocopasta.
De bakker was enthousiast over de twee sportieve dames die brood bij hem kwamen kopen. Er ging een duim omhoog bij de woorden 'good sport'.
Ondertussen zagen José en ik een prachtig uitgestalde groente- en fruitkraam waar we nog even gauw wat paprika's, aubergines en courgettes kochten. Afgelopen week was het vaak moeilijk om aan verse groenten en fruit te komen. Ook dat ging de fietstassen in.
´s Middags vroeg Bart of er liefhebbers waren voor een ritje naar een bekende oase in de buurt, ongeveer 20 km van Guelmim. Na weer enig onderhandelen op de taxistandplaats lukte het ons om een taxi te regelen waar 5 passagiers in konden. De man die het regelde wilde op de valreep natuurlijk zijn provisie niet mislopen en kreeg nog snel een fooi in z´n handen gedrukt. Oja, zo gaat dat in Marokko. De taxichauffeur bleek een man van weinig woorden en ook van weinig geografisch inzicht merkten we al snel. Na drie keer gestopt te zijn om de weg te vragen en een aantal keren de auto moest keren, was Bart het beu en zei dat we terug wilden naar de taxistandplaats. Jammer van de excursie, maar wel weer een mooie ervaring.
´s Avonds nog wat stevige Marokkaanse kost gegeten, die we allemaal met enige voorzichtigheid tot ons namen vanwege de verzwakte ingewanden. Morgen hoort u hoe dit afgelopen is.
Morgen ook weer op de fiets, langs de kust naar het zuiden. Het zal een tocht worden van ongeveer 130 km. We hopen op windje mee.

Alice

Nog even dit:
Ik heb begrepen dat er in Nederland geschrokken gereageerd is op mijn blote schouders bij de Marokkaanse kapper (foto), maar ik kan iedereen verzekeren dat dat geen probleem was. Het betrof een kappersschool, waar het beslist niet aanstootgevend was om blote schouders te hebben en bovendien was Ouerzazate een moderne stad waar Marokkaanse vrouwen soms ook Westers gekleed gaan en waar veel toeristen komen.

Herdenkingsdienst van Co Kerssens op 28 september in Marokko

(Bij de eerste plaatsing van dit verhaal is iets misgegaan. Foto's van de herdenkingsienst zijn toegevoegd aan de serie 'Ouarzazatte-Les Dattes, 28 september)

Op dinsdag 28 september om 8.30 uur Marokkaanse tijd (10.30 uur Nederlandse tijd) voelden wij als fietsers naar Burkina Faso ons verbonden met Marian, de kinderen en kleinkinderen, familie, vrienden en de vele bekenden die op dat moment in de Pancratiuskerk in Castricum samen waren gekomen voor de afscheidsdienst van Co Kerssens. We hadden een uitdraai ontvangen van deze liturgie en maakten daar dankbaar gebruik van om zo nog meer verbonden te zijn met elkaar.
Het werd een heel intiem en emotioneel samen -zijn. Heel simpel eigenlijk op een rustig plekje langs de kant van de weg, hadden we enkele bankjes in een kring gezet rond wat persoonlijke spullen van Co (zijn gereedschapsskist, fietsspullen, het Keesspel dat hij van plan was ons te leren, enkele persoonlijke brieven, een brandende kaars en een bijbelboekje).

We begonnen in stilte en begeleid door guitaarspel en het lied 'as tears go by' van ‘The Rolling Stones' ontstaken we allemaal een kaars. Tijdens dit kaarsritueel gaven we allemaal een heel persoonlijke herinnering hoe ieder van ons zich Co herinnert. Daarna maakten wij dankbaar gebruik van de teksten uit het liturgieboekje van Castricum. We gingen in op het beeld uit Psalm 1 waar een mens wordt beschreven die als een boom stevig geworteld staat aan de rand van het water. Een rechtvaardig mens waar je op kunt bouwen. Een boom van een mens waar je tegen aan kunt leunen, onder kunt schuilen, je je veilig weet. Zo hebben vele van ons Co leren kennen. Ook het beeld van het licht uit de evanglie-lezing van Matteus 5, 14-16 sterkte ons in de gedachte dat Co niet zou willen dat je je licht onder een korenmaat wegzet en verpietert, maar dat je doorgaat waar je mee bezig bent en je licht hoog op een standaard zet zodat het licht geeft voor iedereen. Zo hebben we hem leren kennen als het gaat om de afgelopen 1 1/2 jaar dat hij zich heeft ingezet voor ‘Fietsen voor Burkina Faso'.

We hebben samen gebeden voor Co, ieder met zijn of haar eigen lijntje dat hij of zij heeft met Co, hem meedragend in ons hart en herinneringen. We stonden stil bij Marian, Marco en Annemieke, Linda en Dennis, het kleinkind Jens en het nog niet geboren kleinkind waar Co al vol trots over sprak. We voelden ons verbonden met allen die op dat moment ook biddend aanwezig waren in de Pancratiuskerk, dat zij kracht en steun mogen ervaren en lieve mensen om hen heen om dit zwarte verlies te kunnen verwerken. Ook stonden we stil bij onze eigen herinneringen als het gaat om het ongeluk en het overlijden van Co. We vroegen om kracht en voorzichtigheid naar elkaar toe als het gaat om de herinneringen die nog op ons netvlies staan. We lazen de tekst van Ilse de Lange: ‘I still cry' en zongen samen enkele toepasselijke liederen uit onze guitaarbundel en ook het lied ‘Afscheid nemen bestaat niet' van Marco Borsato kreeg een plek.

Een aangrijpende dienst waarbij ook wij in Marokko een lange periode van rouw en onzekerheid af kunnen ronden om zo verder te gaan met het verwerken van alles wat we meegemaakt hebben. Het fietsen naar Burkina Faso blijkt voor de meesten van ons een goede therapie en ook een ‘drive' om het werk van Co af te werken.
Een tekst op de achterkant van de liturgie sprak ons heel erg aan als het gaat om Co:

'Je was niet beroemd,
niet bekend in de grote wereld.
Je was gewoon, leefde, werkte
en deed wat er gedaan moest worden.
Je drukte je stempel niet op de geschiedenis,
veranderde de loop der dingen niet,
want je was ze heel gewoon.

Maar voor ons was je niet zomaar gewoon;
je hoorde bij ons leven, drukte er je stempel op,
gaf er vorm aan, richting, houvast.
Voor ons was je groots,
belangrijk, uniek vol betekenis.
Bij ons maakte je naam.
Je was gewoon heel bijzonder.
Bedankt voor wie je was en hoe je was.
Bedankt voor jouw leven!'

Trudi, Ben, Joyce, Dielof, José, Herman, Rolf, Kees, Fred, Alice en Johan

Wie is je vader?

Dagverslag zaterdag 2 oktober.

Van dessert 1 naar dessert 2a (a omdat we 20 km verder staan dan op de routeplanning dessert 2 staat aangegeven). Morgen willen we wat eerder aankomen en dus een wat korter traject, want we zijn dan weer in een grote stad. Daar voegen Martha en Bart zich bij ons en krijgen we bezoek van een wethouder van de stad Quelmin.
Vanmorgen zijn we weer om 6 uur vertrokken. Kwamen om 14.30 uur aan. Vandaag minder warm, weer wat wind tegen en ook soms iets omhoog. We staan nu 'wild' op 100 meter van de weg zonder bomen en met op een km afstand bedoeïen buren in tenten. We staan op een oude bedoeïenenplaats , want er is grote ronde plaats steenvrij met wat stro langs de randen en nog al wat droge mest buiten de rand.
Het verbaast ons iedere keer weer hoe binnen een uur het landschap weer totaal kan veranderen. Het verkeer neemt iedere dag meer af en er komen steeds minder dorpen. Cola-stops zijn niet meer te kiezen, maar we maken er gebruik van als er één is. 's Avonds is het aardedonker met een prachtige sterrenhemel. 's Nachts komt er nog kleine maan bij en komt er wat licht op de 'steppe'. Het wildkamperen is ideaal, een lekkere ruime plaats en groot schoon toilet. Prima douche bovendien.
Vandaag weer politiecontrole. Naast dat iedere keer mijn gegevens van mijn kopie van mijn paspoort overgenomen wordt op een blanco A4tje volgen er iedere keer wisselende vragen. Waar en wanneer we land ingekomen zijn? Waar we vorige nacht waren? Waar we naartoe gaan (enigszins lastig met dessert 1 en dessert 2)? Onze nationaliteit. Wie mijn vader is, wie mijn moeder, wie de vader van mijn vader, wie de moeder van mijn moeder, mijn adres in Nederland, de naam van mijn vrouw, mijn beroep, vandaag mijn 06 nummer. Alles gebeurt uiterst voorkomend en vriendelijk en steeds wordt benadrukt dat het om onze veiligheid gaat. De vriendelijkheid en voorkomendheid gelden trouwens voor alle mensen hier.

P.S. Vanavond heerlijke gegeten. Een Marokkaanse macaroni met saus en .............een fantastische gehaktbal van Cees Smit. Hé Cees bedankt.

Rolf Hoekstra

Wildkamperen

Dag 42 Vrijdag 1 oktober, Tata - Dessert 1(even voorbij het dorp Tizgui, langs de N12),110 km. Heel veel zon, 41C.

Vandaag begin van het tropenrooster, nl. om 4.30 uur op en om 6.00 uur op de fiets. De hitte begint namelijk een steeds grotere rol te spelen en dan is zo'n eerste extra koel uurtje meegenomen.

We fietsen weer met zijn zevenen, de ziekenboeg is gelukkig weer leeggestroomd, dus Johan en Rolf rijden vandaag ook weer in ons peletonnetje.
Het gaat zeer voorspoedig, omdat we licht dalen 1-1,5% en licht voor de wind hebben (na 100 km hebben we dan ook een daggemiddelde van 24,5 km per uur).
We vliegen op onze colastop in Akka af (met al 60 km achter de rug om 8.45 uur), maar net voor we het dorp binnen rijden, worden we weer voor controle door de gendarmerie tegengehouden. Rolf moet weer van alles invullen, tot en met de namen van zijn grootvader en grootmoeder aan toe. Na 20 minuten kunnen we weer door, maar ze willen nog wel eerst een kopie maken van ons reisschema (vinden ze blijkbaar heel interessant). Ze willen nog wel voor ons wat extra kopietjes maken en 5 minuten later (al weer op de fiets) rijden ze ons tegemoet en krijgen wij de kopietjes aangereikt. Wel heel aardig dus. Ze verontschuldigen zich zelfs voor het oponthoud.

Af en toe ruiken we een zeer onaangename geur al fietsende, en dat is niet je voorganger, maar één of ander dood dier in de berm. Het lijkt net hele sterke geitenkaas, alleen dan nog een paar graadjes erger. Vandaag ook weer een paar keer.
Onderweg ook weer heel veel dromedarissen gezien. De eerste keer stoppen we nog om foto's te maken, maar daarna begint het al iets gewoon te worden.

De lunchstop houden we in de schaduw, onder enkele palmbomen. Terwijl we daar zitten, komt iemand uit het zandpaadje en vraagt of wij wat willen eten van de vruchten van de palmbomen. Blijken het dadels te zijn. We krijgen twee handen vol, zojuist geplukt. Heerlijk zoet, zo lekker heb ik ze nog niet gehad. In de palmen hangen grote trossen kleine gele vruchtjes, en daar tussen zitten de rijpe, bruine vruchten.

We gaan vandaag ergens in de woestijn in het wild kamperen, want op het schema staat als overnachtingsplaats: 'Dessert 1'. Bij het punt dat op de GPS aangegeven staat is een zandvlakte met bijna geen schaduw, dus even maar doorrijden naar een iets prettiger punt. 10 km verder vinden we inderdaad een veel mooiere plek. We 'mountainbiken' ongeveer 100 meter van de doorgaande weg af, en gaan bivakkeren tussen wat palmbomen en verder op een zanderige vlakte. Mooi, warm met wel wat wind en lekker rustig, met een schitterend uitzicht.
Eindelijk kunnen we vandaag gebruik gaan maken van onze speciaal door Ben, Sjaak en Co gemaakte douche aan de truck. Gisteren is er nog een nieuwe constructie bedacht door Herman en Kees om een douchegordijn te kunnen maken. Want we hadden op de wildkampeerplek van twee dagen terug toch wel wat last van opdringerige jongetjes in ons kamp.
Nou, en die douche was heerlijk. Zo'n mooie douchekop en zo'n schone omgeving hebben we nog niet eerder gehad. Dus complimenten voor de bedenkers en de uitvoerders van deze luxe faciliteit. En trouwens, hier kunnen we weer volop gebruik maken van onze groene toilet, zoals Trudie het noemt. De legerschep is altijd paraat, en een stuk schoner dan de meeste toiletten op andere overnachtingplaatsen, zoals sommige auberges.

Dus we kijken al uit naar morgen, wanneer we als overnachtingsplek 'Dessert 2' in de beschrijving hebben staan.

José.

Je haalt Burkina Faso in je bed met stimulerende middelen

Dagverslag 30 september

Een bekende uitspraak van Joop Zoetenmelk is: 'Je wint de Tour de France in je bed'. Een uitspraak die wij fietsers ons ter harte kunnen nemen. Na meer dan vijf weken fietsen gaat het om het hebben van genoeg weerstand en het nemen van rust. Zelf heb ik enkele dagen geleden een hele nacht niet kunnen slapen door een nachtelijk feest vlak bij de camping en verder heb ik met nog enkelen een gele kaart gekregen omdat ons gewicht te snel afnam.

En ook vandaag zakte ik heel onverwachts door mijn hoeven. Het was maar een korte rit van Tissint naar Tata van niet meer dan 78 kilometer. Om net over 12 uur waren we al op de gemeente camping en hadden we alle tijd om te kunnen internetten in het dorp, de was te doen en om te slapen.... maar samen met Rolf hadden we na 40 kilometer al besloten in de volgauto's te stappen. We zaten er door. We waren niet meer vooruit te branden. We waren doodop en lichamelijk uitgeput. Dat hou je geen dagen vol en je weet dat er morgen weer een dag komt. Je moet je zelf in acht nemen, hoe leuk het ook is om na het eten nog even te computeren, een borreltje te drinken of om je gitaar te pakken, je houdt het niet vol. Als je acht uur slaap nodig hebt, moet je dus op tijd naar bed. Want om half zes wordt je weer gewekt, om zes uur is het licht en om zeven uur zitten we weer op de fiets.

Ja, je kunt je nu tijdens de tocht iets voorstellen hoe het er tijdens zo'n Tour de France aan toe gaat. Aanmoedigende mensen langs de weg. Toeterende auto's die ons passeren. Duimen die de lucht in worden gestoken en ook vele Nederlanders die we overal onderweg tegen komen en die informeren naar de website om ons ook bij thuiskomst te kunnen blijven volgen. Maar wat wij ons vooral kunnen voorstellen is hoe belangrijk het is goed over je lichaam, de hygiëne en je rust te waken. Ook het aantal medicijnen dat we innemen, neemt gestaag toe. Naast je eigen medicijnen, krijgen we elke dag twee vitamine pilletjes (Nu uitgebreid naar drie). Daarna werd er een magnesiumpil tegen kramp aan toegevoegd. Ondertussen gebruikte ikzelf enkele weken een pilletje om de spieren te verslappen. En nu is er een nieuwe pil aan het assortiment toegevoegd om te zorgen dat we genoeg vitamine-C binnen krijgen. Ook verschijnt er nu koolhydraatpoeder op de ontbijttafel als het niet meer lukt je brood naar binnen te krijgen. En verder moeten we de hele dag heel veel drinken en ook in het water krijgen we energiepoeder in de bidons gestopt om ons op kracht te houden. Alles heeft ook weer zijn bijverschijnselen, want eenieder die last heeft van diaree moet extra oppassen en krijgt weer andere medicijnen. Je kunt je voorstellen dat we - naast alle injecties die we vooraf bij huisartsenpost Limmen ingeprikt kregen, en de malariatabletten die we over enkele weken gaan innemen - je niet meer weet of je positief of negatief getest zult worden bij een mogelijke dopingcontrole.

Johan Olling

Droog brood en snel drogende plasjes

Les Dattes - Tissint Kan

Toen vanmorgen de wekker van José ging om 5:15 uur, dacht ik: 'Nee nog niet'. Ik had niet het gevoel, dat we al erg lang geslapen hadden.

We hadden een echt Berber onderkomen. Aan de weg stond een bord 'Auberge Les Dattes', maar de binnenkant was zoals alle andere oude huizen die we tegengekomen en het zag er nogal gesloten uit. Er naast stond een Berbertent en die meneer vertelde ons dat we gewoon naar binnen konden gaan. En inderdaad, binnen was een jongeman die ons te woord stond. Met zijn en met mijn Frans kwamen we er wel uit. Het was verrassend binnen. Er was een grote ruimte waar de mannen konden slapen en een wat kleinere voor ons vier meiden. Ook nog een kamertje met een 2-persoonsbed. De prijs wist hij niet, dat moest hij de Patron vragen en die was er natuurlijk niet op dat moment.

Dus sliepen we weer allemaal binnen op berbertapijten en onze matjes. Wat prima gaat. Toch steeds wel lekker als de tent niet opgezet en opgeruimd hoeft te worden.

De vrouw des huizes zou zorgen voor 20 wielen (broden) ‘s morgens, maar daar kwam helaas niets van. Het was gewoon brood van gister.

Goed, fietsers weg en wij aan het opruimen om alles weer rijklaar te maken. De truck is aardig aan ons gewend en wij aan hem. Ieder keer zijn we weer content om op weg te gaan. Nadat we de kinderen van de eigenaar, die ook gisteravond bij ons waren, wat lekkers hadden toegestopt en betaald hadden, konden we gaan. We leren ook steeds weer hier met de gewoontes en prijzen om te gaan. We hadden deze keer niet van tevoren de prijs gevraagd en Kees en ik hadden beiden het gevoel het te veel was. Bijna hetzelfde als in het hotel in Ouarzazate.

Goed, wij weg en het was een vrij stille weg, vergeleken bij gisteren, en ook een heel ander landschap. Dorpjes van niets en ook niks te koop, dus hadden we weer water voor koffie, thee en bouillon mee. De fietsers moesten toch het oude brood weg kunnen spoelen.

Na 33 km hadden we met moeite een boom met wat schaduw kunnen vinden en het is iedere keer leuk om de enthousiaste groep aan te zien komen. Was het vanmorgen moeilijk met schaduw, 2 uur later blies de woestijnwind behoorlijk en was het bloedje heet.

Joyce deed een plasje in een kuil en voordat ze om keek, was het al opgedroogd. Toch een lunchstop in de schaduw van de truck met lekkere koude drankjes uit het dorpje wat we net gepasseerd waren, dus dat viel goed bij iedereen. Toen we daar stonden kwamen er 2 vrouwen aan met een ezel en daarop 2 kinderen bij ons bedelen. Dit is altijd iets moeilijks, maar we hebben ze wat fruit gegeven.

Onderweg aan de plaatselijke bevolking en pak speculaas uitgedeeld, wat erg in de smaak viel. Ook valt op dat veel mensen geen goed Frans spreken. Toen we ergens hoorden roepen 'goedemorgen', ben ik toch even uitgestapt om te vragen of die meneer wist waar we geitenkaas konden vinden. Waar we al dagen naar op zoek zijn. Het was er niet, maar Joyce en ik hebben een vriendschapshandje gekocht na veel afdingen. De mannen kwamen kijken waar we bleven en waren natuurlijk verbaasd, dat we niet met de kaas bezig waren.

Vandaag zouden we voor het eerst wild kamperen en we staan nu op een soort parking achter een politiebureau aan stromend water, wat op mij altijd een kalmerend effect heeft. Alle tentjes staan weer. Het avondeten is voorbij duizenden sterren in de lucht, waaronder Joyce en ik net samen met flessen en een teiltje 'gedoucht' hebben.

Net een kopje thee gehad, het is 21:15 en ik duik in m'n tentje.

Aan iedereen die dit leest een lieve groet.

Trudi

Ter nagedachtenis aan Co Kerssens, onze fietsvriend

Dinsdag 28-09-10 Etappe Ouarzazate - Les Dattes 116km

Zo als we gewend zijn op de rustdag gaan we weer uit eten. Tudi heeft een hele mooie locatie gevonden met uitzicht op één van de Kashba's van Ouarzazate .
Het eten is weer geweldig. Johan trakteert nog op een extra cola rondje want Arja heeft haar rijbewijs.
Na een goede nachtrust worden we om 5.15 uur gewekt om de dag te starten .Wat opvalt, is dat er een aantal gezichten zijn veranderd: 2 dames en 4 heren zijn naar de kapper geweest. Met name Fred is er erg van opgeknapt. Hij heeft nog wel last van zijn buik.
Wat ook steeds weer terug komt na een rustdag is het weegmoment. Joyce geeft drie man een gele kaart ,waar onder Rolf . Dat is naar mijn mening niet terecht als je op je vrije dag de gehele dag op bed ligt met buikklachten. Dan is het niet zo gek dat de wijzer nauwelijks los komt.
Fred, de man die het brood altijd regelt, heeft afgesproken dat er om 6 uur brood wordt afgeleverd door de bakker. Maar waar blijft het? Iedereen zit startklaar om zijn brood klaar te maken en ja hoor: 15 minuten later is er vers brood.
We verlaten om 7 uur met mooi fietsweer de stad Ouarzazate. Het is licht bergaf, dus het gaat geweldig.

Wij als begeleiding en fietsers staan vandaag ook stil bij de begrafenis van onze fietsvriend Co en dit doen we als we het 4000 km punt hebben bereikt.
De truck en de Nissan hebben een mooie plek onder aan een berg op 1217 meter bij de plaats Tabouraht uitgezocht. Wij komen daar om 8.30 uur Marokkaanse tijd aan, dit is 10.30 uur Nederlandse tijd.
De welbekende groene banken, die bij de truck horen, staan in het rond opgesteld en we hebben een aantal herinneringen aan Co in het midden liggen.
Als iedereen zit (Johan, Trudi, Joyce, Fred, José, Alice, Kees, Dielof, Herman, Ben, Rolf), beginnen we met de herdenkingsbijeenkomst. Iedereen haalt herinneringen op hoe hij of zij Co herinnert en hoe hij in onze gedachten is.
Johan zingt het lied van Marco Borsato 'Afscheid nemen bestaat niet' en verder worden er nog een aantal liederen gezongen: 'Blowing in the wind' en 'Let it be'.
En zo hebben wij op onze wijze afscheid kunnen nemen van Co Kerssens die niet meer uit onze gedachten zal zijn.

Als we de tocht vervolgen worden we steeds weer verrast door het landschap met zijn rotspartijen. Als we boven op de laatste berg staan en in het dal kijken moet daar beneden de camping zijn, maar we zien niets wat daar op lijkt. We dalen af en komen bij een splitsing. Daar zien de truck staan naast een auberge van een Berber.
Alles is hier Berber: de slaapvertrekken, de douche, enz. Morgen gaat de gastvrouw brood voor ons bakken en eten we zelf gebakken Berber brood.

Verder zijn mijn gedachten ook bij het afscheid van mijn vriend Cock van Duin. Ik wens Rita en de kinderen veel sterkte in de komende tijd.

Herman