Dag 37 Zondag 26 september Boumalne Dadès - Quarzazate (114 km) licht bewolkt en later zonnig 32C.

Nog even terugblikkend op gisteren overdag, vanuit het fietsersperspectief.
Het lijkt wel of we de Hollandse wind helemaal vergeten zijn. Deze hele etappe van 127 km lang, hebben we zware wind tegen. En vooral na de middag, gaat het richting windkracht 6. Heavy, heavy, heavy en we komen dan ook helemaal total loss aan bij ons overnachtingadres. Zelfs onze kopman Herman had het helemaal gehad en dat wil wel wat zeggen. De laatste twee km ging over een onverhard pad, enigszins stijgend en ook weer met tegenwind. Maar de auberge die voor ons geregeld is, voelt als een oase in de woestijn en maakt weer heel veel goed. We rijden door de toegangspoort naar binnen, steken met zijn vijven (Fred en Johan [met tegenzin] waren na 80 km in de truck gestapt) onze gehelmde hoofden bij elkaar en schreeuwen een luide yell: Yes!

Zo, dat moest er ook nog even uit, want soms is het fietsen heeeeeeeeeeel erg zwaar, meer door de omstandigheden (bergen, wind) dan door het aantal te rijden kilometers.
's Avonds heerlijk op zijn Marokkaans gegeten uit een Tajine, waar we na afloop nog worden verrast door een optreden van vijf Marokkaanse muziekmakers op allerlei soorten trommels. Nog wat samen met de muziekmakers gedanst op de blote voeten en daarna moe en voldaan richting Pluimendijk.

En dan natuurlijk de dag van vandaag, zondag 26 september.
Voor mij toch een wat bijzondere dag, omdat Jan vandaag zijn verjaardag viert en ik op bijna 4.000 km afstand zit.

Om 7.00 uur vertrekken we (eigenlijk toch nog te laat) om qua wind en warmte zo gunstig mogelijk te rijden. De ochtend is heel erg afwisselend. We rijden door zeer langgerekte lintdorpen, waarbij het opvalt dat we soms wel drie minaretten in één dorp zien. Blijkbaar heeft elke wijk zijn eigen minaret. Het landschap is zeer groen, mede doordat we langs een rivier rijden. Opvallend is wel dat bijna alle rivieren waar we overheen of langs rijden volledig droog staan. Waarschijnlijk wel nodig om het smeltwater van de sneeuw in de winter op te kunnen vangen, maar dat kan je je nu bijna niet voorstellen.

We rijden door een streek dat blijkbaar veel met rozen heeft, gezien de teksten op de borden. Alleen veel rozenstruiken zien wij niet zo op de fiets. Opeens zien we links van de weg allerlei mooi gekleurde doeken hangen. Bij de fotostop worden Alice en ik zo nieuwsgierig gemaakt, dat we even meelopen met de verkoopster. We worden allebei gewikkeld in een hoofddoek en Alice ook nog in een ander kleedje, echt Berbers zegt de verkoopster, maar we kunnen niets kopen. Binnen in het winkeltje ook weer allerlei soorten rozenwater en rozencrèmetjes.

Ondertussen verlaten we de rivier en verandert het landschap ook weer. Wat blijft zijn de bergen van het Atlas, die we de hele dag naast onze route nog zien. Vandaag met weer andere kleuren en in combinatie met de blauw/wit gewolkte lucht, geeft dit mooie beelden.
Ook zien we nog een paar keer een groepje dromedarissen dichtbij lopen. Blijft een mooi gezicht.

Je merkt dat iedereen geniet van al het moois van Marokko. De mooie en afwisselende landschappen, de mensen, de sfeer. Maar we zien natuurlijk op de fiets ook de minder fraaie dingen, zoals het vele afval dat buiten de dorpjes overal in de bermen ligt, de gigantische roetuitstoot uit de vrachtwagens, de bussen en de auto's, de vele onafgebouwde huizen en gebouwen. Maar het blijft wel een heel fascinerend land en een hele andere wereld voor ons.

Bij de lunchstop treffen we weer de truck, waarbij we koele yoghurtdrinkjes en heerlijke meloen van Trudie krijgen. Ik probeer voor de zoveelste keer contact met thuis te krijgen om Jan te feliciteren, maar helaas. Ik krijg steeds een Marokkaans bandje, dus dat schiet niet op.

De etappe gaat verder heel voorspoedig. Een heel verschil met gisteren en zo rijden we al om 14.15 uur de stad Quarzazate. Onderweg zijn we gebeld door Joyce, dat we niet op de camping maar in een klein hotelletje in de stad zitten. De campings zijn behoorlijk duur, zodat de keuze voor een eenvoudig hotelletje of een auberge na wat onderhandelingswerk snel gemaakt wordt.

Maar het mooiste nieuws van de dag krijgen we, als we met zijn allen aan de cola en de chips zitten (om de uitgezwete zouten weer wat aan te vullen), dat Bart en Martha zich volgende week zondag weer bij ons willen voegen. Een luid gejuich gaat op, want dit betekent dat de veiligheidssituatie in elk geval niet verder verslechterd is en dat we als groep weer wat groter worden. Dus allemaal happy en opgelucht.
Ik krijg gelijk opmerkingen dat ik dus nog maar één week de tijd heb om de gele Alfred Judokus Kwak-pet van Martha te demonstreren.

's Avonds vanwege de verjaardag van Jan lekker zoet gebak gehaald voor bij de koffie. En dat smaakt iedereen goed zo te zien.
Van Dielof moet ik nog even melden dat hij de door Josephine gemaakte broek voor het eerst weer aan heeft.
Verder heb ik Johan nog weer even blij gemaakt met het smsje van Jeroen dat AZ zowel voor de beker van Den Bosch heeft gewonnen als vandaag in de competitie tegen FC Utrecht. Dus we vinden allebei dat het toch nog wel goed komt met AZ.

Nog even de stand van zaken tot en met vandaag:

• Aantal gereden kilometers: 3.944 km
• Aantal gereden hoogtemeters: 34.500 meter
• Aantal fietsuren: 196 uur
• Aantal lekke banden: 5 stuks

Groetjes, José