Marokko - Guelmim, 3 oktober 2010

Om 10 uur waren we er al, in Guelmim, 65 km vanaf onze laatste verblijfsplaats, 'desert 2'.
Desert 2 hadden we gevonden door aan onze route van gisteren nog één berg te plakken, waardoor de tocht van vandaag nóg korter werd. Die berg daar keken we eerst even tegenop zo aan het einde van een dag met veel tegenwind, maar op de noten-energie-bommen van Trudi werden we als het ware afgevuurd richting top (dit is een beetje overdreven).
Het 'in het wild' overnachten in nabijheid van onze bedoeïenburen leverde geen problemen op. Er werd af en toe even nieuwsgierig gekeken, vervolgens werd er een hand opgestoken en ging iedereen door waar hij mee bezig was.
Rond 21 uur zochten de meesten hun tentje weer op omdat vandaag de wekker weer om 4.30 zou gaan.
Maar......., om 10 uur dus in Guelmim, waar Bart en Martha ons stonden op te wachten om zich weer bij ons aan te sluiten. Na het ongeluk met Co besloten zij om eigen redenen om niet meer door te fietsen. Wij zijn erg blij met hun terugkeer. Nadat iedereen elkaar flink omhelsd had, luidden we deze nieuwe periode in met een rondje vertrouwde, koude cola op het terras van het hotel waar Martha en Bart gisteren al gearriveerd waren na twee dagen fietsen met volle bepakking. En natuurlijk was er meteen veel te vertellen.
Meteen werd ook het hotel voor de hele groep geboekt na goed onderhandelen door Trudi en Kees. Ze kwamen uit op 750 dirham voor 13 personen (+/- €75,-)
Het was natuurlijk een makkie, die tocht van vandaag. Daarbij kwam ook nog eens dat we bijna alleen maar afdaalden richting zeeniveau, waardoor we weer een nieuw snelheid dagrecord hebben behaald van gemiddeld 24,6 km per uur.
Het kamperen in de woestijn heeft veel voordelen, maar toch ook een groot nadeel en dat is het ontbreken van vers brood bij het ontbijt. In een dorp kan je rustig om 5 uur 's morgens bij de bakker aankloppen (letterlijk) voor vers brood, maar hier moesten we het doen met 'wielen' van gisteren. Trudi bakte er echter een eitje bij waardoor het weer goed te eten was.
Toch later in een dorpje nog een paar warme 'wiel-broden' gekocht die we aan de kant van de weg nuttigden met de in de fietstassen meegebrachte potten jam en chocopasta.
De bakker was enthousiast over de twee sportieve dames die brood bij hem kwamen kopen. Er ging een duim omhoog bij de woorden 'good sport'.
Ondertussen zagen José en ik een prachtig uitgestalde groente- en fruitkraam waar we nog even gauw wat paprika's, aubergines en courgettes kochten. Afgelopen week was het vaak moeilijk om aan verse groenten en fruit te komen. Ook dat ging de fietstassen in.
´s Middags vroeg Bart of er liefhebbers waren voor een ritje naar een bekende oase in de buurt, ongeveer 20 km van Guelmim. Na weer enig onderhandelen op de taxistandplaats lukte het ons om een taxi te regelen waar 5 passagiers in konden. De man die het regelde wilde op de valreep natuurlijk zijn provisie niet mislopen en kreeg nog snel een fooi in z´n handen gedrukt. Oja, zo gaat dat in Marokko. De taxichauffeur bleek een man van weinig woorden en ook van weinig geografisch inzicht merkten we al snel. Na drie keer gestopt te zijn om de weg te vragen en een aantal keren de auto moest keren, was Bart het beu en zei dat we terug wilden naar de taxistandplaats. Jammer van de excursie, maar wel weer een mooie ervaring.
´s Avonds nog wat stevige Marokkaanse kost gegeten, die we allemaal met enige voorzichtigheid tot ons namen vanwege de verzwakte ingewanden. Morgen hoort u hoe dit afgelopen is.
Morgen ook weer op de fiets, langs de kust naar het zuiden. Het zal een tocht worden van ongeveer 130 km. We hopen op windje mee.

Alice

Nog even dit:
Ik heb begrepen dat er in Nederland geschrokken gereageerd is op mijn blote schouders bij de Marokkaanse kapper (foto), maar ik kan iedereen verzekeren dat dat geen probleem was. Het betrof een kappersschool, waar het beslist niet aanstootgevend was om blote schouders te hebben en bovendien was Ouerzazate een moderne stad waar Marokkaanse vrouwen soms ook Westers gekleed gaan en waar veel toeristen komen.