Even wat korte verslagen van onze (Bart en Martha) 4 dagen voor we bij de groep konden aansluiten.

29 september: Op weg naar Schiphol met Bart, Willemien en Wils.
De fietsen goed verpakt, deze keer in Koga Miyata dozen die we van Jos Liefting hadden gekregen, want met alleen plastic er om heen, was niet zo goed bevallen. Wiesje en Josephine kwamen ons ook nog uitzwaaien.
Hele mooie vlucht, helder weer en als je dan over de Nevada vliegt, gaat er van alles door je heen, vooral die bewuste 16e september. En bij het Atlasgebergte denk je, daar hadden we met zijn allen moeten fietsen. Wat een mooi gebied.
Met een tussenlanding in Marrakech (waar we in het vliegtuig bleven zitten) naar Agadir. Daar was het donker. Een taxichauffeur bereid gevonden om de twee dozen op het dak te doen. Hij werd gelijk spontaan door vier collega's geholpen. We knoopten 2x2 spanbanden aan elkaar en sjorden deze over de dozen op het dak en tussen de portieren in de auto door. Zo bracht hij ons naar het appartement.

30 september: Op naar Tiznit, 118 km. We reden het eerste stuk door de stad Agadir, daarna een saai, ongezellig stuk met veel vuil langs de weg. We wilden een natuur park bekijken, maar dat kon alleen met een gids. Daar hebben we van af gezien. Daarna een mooi gebied. Bart werd ongeveer 20 km voor het eind niet lekker; waarschijnlijk tekort gedronken. Goede lange pauze ingelast en alles was weer OK. In Tiznit een hotel opgezocht, fietsen in de berging. Het was er niet fris, maar ja, wat wil je ook voor 8 euro per nacht voor 2 personen.

1 oktober: 's Morgens geprobeerd om de elektricien, die de schoonzoon van Bart 6 jaar geleden zo goed had geholpen, te vinden. Met behulp van een lokale gids die zichzelf aan bood, is dit gelukt. Het was vlak achter ons niet zo frisse hotel. Proviand gekocht en op naar Sidi Ifni. Meerdere venijnige klimmetjes. Met volle bepakking is dit best werken. Onderweg hebben we veel witte bijenkasten in groepen bij elkaar gezien. En aan de weg kon je honing kopen.
Ook een zwarte tapuit, klapekster en een diadeemroodstaart gezien, maar het mooiste was nog de arendbuizerd die in de lucht geen rust kreeg van een torenvalk, die telkens als hij stil in de lucht hing een duik op hem nam.
In Sidi Ifni een geweldig hotel aan zee. Dus inslapen op het ruizen van de golven.

2 oktober: De portier van het hotel zou wel even op onze spullen passen als wij nog meer bagage van boven gingen halen. Toen ik even later langs de balie liep met de rest van onze bagage, lag hij met zijn hoofd op de balie met zijn ogen dicht. Lekkere oppasser en hij wilde er nog geld voor hebben ook.
Op naar Guelmim. De ene beklimming na de andere. Goede training voor als wij ons morgen weer bij de groep aansluiten. Het afgesproken campingterrein vertrouwden we niet. Toen, na ruim een uur gezocht te hebben, een hotel gevonden (genaamd: De ster van de woestijn).

3 oktober: Om 8.45 uur naar het toeristenbureau, maar die was nog dicht. Dan eerst maar een kopje koffie en thee. En tegen 9.30 uur nog maar eens proberen. Weer niet. Toen we daar weg liepen, kwamen Kees en Fred ons achterop en vlak daarna de truck met Ben en Trudie. Even later de groep fietsers; wat een emotioneel moment. Het voelde goed. Ook konden we met zijn allen voor een speciaal tarief in het hotel slapen waar Bart en ik al overnacht hadden.

4 oktober: Kwart over vijf ging de wekker. Dit is weer even wennen. De spullen in de truck en op de fiets. De anderen gingen met de portier mee naar de garage schuin aan de overkant om hun fietsen daar op te halen. Toen misten we Johan en Kees, die mochten we nog even wekken. Om half 7 reden we weg om een uur later bij de truck, op een mooie plek langs de weg, te ontbijten en een lunchpakket klaar te maken. Er was stokbrood met Kaas (dat Herman had gevonden, dus die heeft weer punten gescoord), tomaat en komkommer. Mijn Gatorade-bidon met Gatorade gevuld, lekker weer wat meer energie, miste dat best wel de laatste dagen.
Vlak na de koffiestop zagen we een kudde dromedarissen, ongeveer 100 stuks, de weg over steken. Een was vlak voor de oversteek in elkaar gezakt en had geen puf meer om op te staan. De herder wilde hem omhoog helpen, wat niet lukte. Herman ging helpen. Het lukte tot op de knieën en niet verder, maar ja wat wil je als je (als dromedaris) ook goed aan de diarree bent. Menigeen van ons weet wat dat betekent. Als je helpt om een dromedaris op zijn poten te zetten, begint het haar op je benen wel plekgewijs heel hard te groeien.

Heel veel gerbils (woestijnratjes) gezien. Zo gauw ze ons zagen vlogen ze in hun holletjes. Het landschap veranderde na een stevige klim in een woestijn. Prachtig. Ja Co, hier moest ik wel weer even aan je denken. Je wilde o zo graag een keer slapen in de woestijn.
Bovenop een heuvel gebruikten we onze lunchpauze. Er stopte een bestelauto en de chauffeur kwam even een praatje maken. Hij was een Burkinabé en woonde nu in Bern. Hij was onderweg met handel voor Ouagadougou. Over 4 dagen hoopte hij er te zijn. Nou, wij hebben even langer werk.

De toegangspoort bij Tantan was voorzien van 2 enorme witte dromedarissen. Daarna heerlijk van de colastop genoten. Toen wij daar binnen kwamen, werd voor ons speciaal de waterval aangezet.
Op naar het hotel. De truck stond er al voor. Tijdens onze koffiestop had Joyce besloten om met de Nissan mee te gaan en Trudie te helpen. De fiets achterop. Bij het zoeken naar een onderkomen was er iemand zo vrij om het zadel van haar fiets af te halen. Balen! De politie is er aan te pas gekomen.
In het hotel mogen we zelf eten koken in de kelder, die er uit ziet als een eetzaal. Ook onze fietsen mogen er staan. We hebben met elkaar gekookt, want Trudie voelde zich niet erg lekker (koortsig).

Martha