Vanmorgen al vroeg wakker. Vóór 5 uur want de wekker van Ben gaat om die tijd en hij loopt de tentjes af om ons te wekken. Wat moesten we zonder Ben. We sliepen op een mooi plekje in het 'wild' en ‘s nachts om half één begon het opeens te waaien, meestal bleef het bladstil. Ik werd wakker van het geklapper van de tentdoek. Eigen schuld, had het niet goed strak getrokken. Dus de volgende keer niet te makkelijk zijn met het opzetten van de tent. Elke dag gaat het even sneller.
Fred ging om half 6 naar het dorpje om stokbrood te halen. Trudi de R. had ze besteld maar was heel nieuwsgierig of het ook zou lukken. En wel, hij kwam terug met een grote zak vol stokbroden. 20 stuks, dus voor ieder één. De Beemsterkaas werd tevoorschijn gehaald. (Trudi had de helft bewaard voor als de Afrika-fietsers erbij waren.) Aadje bedankt hé! Iedereen viel erop af en met 19 man is de kaas dan gauw op. De broodtrommeltjes gevuld en ook de bidons - extra energie erdoor - sinaasappel en een appeltje, daar moesten we het mee doen. Na 50 km.zou de truck ons verder bevoorraden met een koffie-theestop, of een lekkere bouillon. Want zout kunnen we genoeg gebruiken.
Om 7 uur met 18 graden vertrek en verrek Dielof moest nog een lege band plakken. Daar gingen we dan, voor een tocht van 120 km. De weg begon weer met kuilen en we moesten goed uitkijken. Maar opeens..... een prachtige asfaltweg strekte zich als een lint voor ons uit.
Dat was een meevaller want na een uur rijden kwam de wind opzetten. Zij-tegen-wind. Adama was voor het eerst onze wegkapitein en deed dat met veel plezier. Gaf aan dat ik uit de wind moest rijden naast een sterke man en zo ging 't als een speer. Na 20 km. een korte drinkstop want met de volgende stop zou de truck komen. Die kwam niet, zodat wij zelf de lunch bepaalden. Appeltjes en koekjes delen, toch nog iets bewaren en zuinig met water doen. En met een kauwgommetje voor de droge keel gingen we er weer vandoor.
Maar meteen een schreeuw: lekke band: Floor. Even in de schaduw van een boom wachten en 't was zo gepiept. Na nog geen 500 m. weer een lekke band. Pechvogel Floor voor de 2e keer. De avond ervoor hadden 3 man sterk al onze banden geplakt. Ze hebben er al routine in. We controleren toch regelmatig voor de prikkers die langs de kant van de weg liggen, maar toch! Na 72 km stopte we weer en wilde Bart bellen naar de truck waar ze bleven. Geen gehoor, wat raar, zou er iets zijn? En net toen we weer weg wilde gaan, (de bidons waren bijna leeg) daar kwamen ze aan. Het boodschappen doen in het dorpje 4 km. terug duurde langer dan ze dachten. Een kleine markt waar ze niet veel konden krijgen, dus veel vragen en gelukkig konden ze wat inslaan. Geen bananen maar wel weer appels en sinaasappels. Er was ook Nescafé koffie, thee en bouillon en we konden onze bidons weer vullen. Heerlijk smaakte het.
Het was een hééle lange weg, rechttoe rechtaan, een beetje vals plat die overging in een gravelweg die best te rijden was.
Met overstekende kudde schapen - geiten - ezels en koeien. Onderweg lag er midden op de weg een kadaver van een ezel. De geelsnavelwauwen deden zich er te goed aan. 't Prachtige landschap onderweg, vennen waar de dieren hun dorst konden lessen, dan weer kleine hutjes in 't rond waar de kinderen ons luid toeriepen en zwaaiden. Dat is genieten tijdens het afzien. En we schoten lekker op en zo ging de weg over in een zandpad, dat was even zwaar maar even verder rechts van ons stond de truck al klaar. Net zo'n mooi plekje weer, waar de koeien ons kwamen bezoeken. De fietsen neergezet en voor we kunnen gaan zitten neemt José het initiatief meteen voor de rek en strekoefeningen. Hé,hé moet dat, ja dat moet want daarna voel je je toch soepeler. Lekker even bijkomen en de pindazakjes en chips vliegen over tafel met lekkere frisdrank of water. Soms een stokbroodje met een eitje erop en zout, een heerlijke traktatie.
Ineens kwamen er ook bewoners te voorschijn en kinderen die ons nieuwsgierig kwamen bekijken. Toen Johan onder de douche wilde, met een gordijn ervoor, vroeg Adama toch maar of ze wilde vertrekken. Met wat weggevertjes vertrokken ze, maar van een afstand bleven ze ons toch gade slaan. Voor hen zijn wij toch rare snijbonen misschien. Over groente gesproken, daar was dus niets van te krijgen. Toch was er een heerlijke spaghettischotel gekookt. Maar voor morgen zal 't moeilijker worden om te kopen. Er is nog genoeg voorraad gelukkig. Nou, zegt Herman, anders heb ik nog wel leren schoenen...
We hebben nog een lange weg te gaan maar dit was de etappe van Lenquira naar Ranerou, asjenemenou........Het is prima gegaan, 112 km.
Zit nu lekker in m'n tentje te schrijven 21.30 uur. Alles rustig want morgen vroeg weer op!!!

Trudelski