Terug naar Burkina

Precies vijftien maanden na de aankomst van de fietsers, stonden nu Berdien, Marit, Wim, Inge Yvonne en ikzelf, Johan Olling, weer op Onderwijscomplex Zoodo in Burkina Faso.

Wie had dat gedacht. Het toeval wou dat jongeren in Limmen zoveel gehoord hadden over Burkina Faso, dat ze zelf een kijkje wilden nemen. Yvonne en ik hadden afgesproken dat als er vier zouden gaan, de reis door zou gaan. Dit alles in de krokusvakantie. En zo geschiedde.

En wat een reis is het geworden!

Naast de gezelligheid en de openhartige reacties van de jongeren, vielen we met onze neus in de boter als het ging om vooruitgang op onderwijscomplex Zoodo. We hebben met eigen ogen kunnen zien wat met het geld van Fietsen voor Burkina is gedaan: de lasschool in vol bedrijf, de schoolkantine die naar volle tevredenheid werkt, het gebouw voor de schooladministratie met vergaderruimte voor de leraren, de verpleegpost. Maar wat vooral in het oog sprong was de nieuwbouw voor theorielokalen, de computerzaal en bibliotheek. Het leek alsof ze op ons gewacht hadden, want wij mochten de computers als eerste in gebruik nemen en hebben ook geholpen om de eerste boeken in de schappen van de bibliotheek neer te leggen.

Het waren toch al bijzondere dagen, want ook mochten wij mee naar de buitenposten waar, in verband met de voedselcrisis, graan, rijst en olie, werd afgegeven aan de scholen en alfabetiseringscentra. En je raadt het nooit, dat gebeurde met de truck die ons als fietsers tot een thuis was geweest. Vooral het bezoek aan deze buitenposten liet ons zien hoe belangrijk het werk van WOL en DSF is. Er is daar zo veel behoefte aan onderwijs. Niet alleen aan kinderen, maar ook aan vrouwen. Het is allemaal heel primitief, gewoon soms in de schaduw onder een boom. Maar de wil van moeders om te leren lezen en schrijven raakt je diep. Moeders kunnen dit doen omdat er ook voor een crèche is gezorgd, gebouwd van cementzakken. Prachtig om die ukkies met hun grote ogen je aan te zien kijken.

Wat deze reis en de jongeren vooral ook goed deed, was dat de voorbereidde lesprogramma's voor de verschillende scholen met open armen werden ontvangen. Berdien en Inge waren ook zo enthousiast dat ze toegezegd hebben in de toekomst naar meer lesmateriaal te zoeken.

Voor mijzelf heeft deze reis mij nog meer betrokken gemaakt bij het werk van WOL en DSF. Ik heb contacten mogen leggen met verschillende kerken in Ouahigouya, zelfs de bisschop bezocht. We gaan proberen de Vastenactie voor de komende jaren te koppelen aan het werk van DSF voor onderwijs in Burkina Faso.

Een heel voldaan gevoel, dat werd versterkt doordat ik werd benoemd tot ambassadeur van DSF. Ik voel me nu ook deel van de DSF familie. Wij bedanken vooral Salif Sodré en alle andere medewerkers van DSF en vooral Yvonne, die zo'n belangrijke brugfunctie vervult tussen WOL en DSF, Limmen en Burkina Faso.

Johan Olling

Afsluitend bericht

Beste lezers,

de fietsers en begeleiders zijn inmiddels al weer een maand thuis van de monstertocht naar Burkina Faso. We zijn tevreden en voldaan, maar het dodelijk ongeluk van onze fietsmaat Co Kerssens in Zuid-Spanje heeft voor ons allemaal een zwarte schaduw over deze verder fantastische tocht gelegd.

Op zaterdag 27 november hebben we een fantastisch warm welkom ervaren, 's middags op de bijeenkomst in de Burgerij voor alle belangstellenden, en 's avonds op de bijeenkomst van de fietsers en begeleiders met alle personen die als thuisbasis de tocht mogelijk hebben gemaakt.

Wij willen alle bezoekers van deze site bedanken voor jullie belangstelling, inzet, sponsoring en vooral voor de vele reacties tijdens onze reis. Het thuis komen voelde goed, vertrouwd en warm aan, maar toch duurde het nog wel even voor we naar ons gevoel weer echt thuis waren. En dat komt mede door alle belangstelling van een ieder: Even een boodschap doen was er niet bij, we moesten extra tijd voor alle gesprekken onderweg uittrekken. En dan ook nog eens al die bloemen, telefoontjes en e-mails.

Lieve, lieve mensen, bedankt, het voelde als een warme deken !

de fietsers en begeleiders van Fietsen voor Burkina

Familie is meer dan alles

Verslag van zondag 21 november 2010: verkiezingen in Burkina Faso

Verplaatsing van Ouahigouya naar Ouagadougou.

FAMILIE IS MEER DAN ALLES

Adama (onze gastheer, gids, tolk en fietsmaat tijdens het Afrika-gedeelte van onze fietstocht) heeft bij zijn geboorte van zijn ouders eigenlijk een andere naam meegekregen. De naam: ‘Rogmijidboumbou', wat betekent: ‘Familie is meer dan alles'. Op onze reis en vooral tijdens onze bezoeken aan Bobo en Toba hebben we met de familie van Adama en de betekenis ervan kennis mogen maken. In zijn geboortedorp Toba bezochten we het huis waar hij geboren is. Toen werd ons ook duidelijk hoe hij zijn jeugd heeft doorgebracht en hoe belangrijk dan je familie is. Er wonen op het familie-erf (een dorpje op zichzelf) 150 mensen. In de tijd dat Adama er woonde en speelde, waren het er zelfs 250. Zijn vader had 6 vrouwen (in die tijd was dat nog zo). Zijn moeder had 6 kinderen en verder woonden er nog broers van zijn vader met hun vrouwen en kinderen. De kinderen trokken logischerwijze dagelijks met elkaar op. Het is dan ook niet zo vreemd dat Adama geen onderscheid maakt tussen zijn biologische broers, zijn neven en halfbroers. Hij spreekt en behandelt ze allemaal als ‘broers' , en dat zijn er nog al wat hebben gemerkt. ‘Familie is meer dan alles'. Iets wat Adama in zijn zorg, gastvrijheid en sociaal gedrag ten volle voorleeft. Het mooiste voorbeeld vind ik wel het in aanbouw zijnde huis dat ik mocht bezoeken in Bobo. Of hij er zelf ooit zal wonen, is de vraag, maar als er kinderen van zijn familie in Bobo gaan studeren of werken dan kunnen ze daar terecht.

Het is zondag 21 november. Op deze dag zijn er presidentsverkiezingen in Burkina Faso en kijken we nog even terug. We hebben schitterende dagen achter de rug. We hebben de DSF-projecten in de dorpen Tougué Mossi en Tangaye bezocht en als afsluiting het onderwijscomplex Zoodo. Allemaal dorpsfeesten en festiviteiten. Vandaag verplaatsen we ons naar Ouagadougou. Adama. Floor en Dielof leggen de 180 kilometer zelfs met de fiets af. Yvonne, Kees en Jos blijven om een eigen programma af te werken en de rest legt de afstand per auto en bus af om 's avonds samen de monstertocht af te sluiten. Op maandag vertrekt de eerste groep naar Nederland, Fred blijft met zijn dochters met de Nissan in Afrika en de rest vertrekt (na nog een excursie en safari) donderdagavond richting Nederland. Het is een ware monstertocht geworden, daar zijn we het allemaal over eens. Wat is er veel gebeurd. We kunnen ons amper de volgorde van de slaapplaatsen en gebeurtenissen voor de geest halen. Dat het thuisfront een tijd lang niet op de hoogte is gehouden en ook via google niet meer kon zien waar we waren, heeft alles te maken met onze veiligheid. Namelijk ver voor (en ook tijdens) onze reis had Buitenlandse Zaken ons gewezen op de risico's die we zouden lopen in Mauritanië en andere gedeeltes van de route die we van plan waren af te leggen. Daarom ook dat we een gedeelte gevlogen hebben, de route aangepast hebben en niet te opzichtig rondgebazuind en getoond hebben wat ons reisdoel was.

We hebben ons geen moment onveilig gevoeld, maar konden het advies van Buitenlandse Zaken natuurlijk niet in de wind slaan. Ons reisdoel is bereikt en op deze verkiezingsdag voel je ook dat we in een land te gast zijn dat vooruit wil. Er is godsdienstvrijheid, stabiliteit en ruimte om als organisatie (DSF) of als particulier toekomst te maken. We zijn als groep te gast geweest bij de koning van Yatenga en de president van de Regio-Nord. Bezoeken die je vertrouwen geven in de voortvarendheid van de plaatselijke en landelijke bestuurders. Al is volgens mij Obama hier veel populairder dan de huidige president van Burkina Faso: Compaoré (je ziet Obama namelijk afgebeeld op muurschilderingen in dorpen, op posters en T-shirts), het is bijna zeker dat de Compaoré de verkiezingen zal winnen. In 1982 greep hij de macht en zorgde heel langzaam met vallen en opstaan voor parlementaire democratie en persvrijheid. Maar hij gebruikte wel het staatsapparaat om zijn eigen partij sterker te maken. Verkiezingen werden geboycot maar omdat hij dorpshoofden belangrijker ging maken, bleef hij in het politieke zadel. De laatste verkiezing won hij met overmacht en dus ook deze zal hij dus winnen. Wij moeten er ook niet met westerse ogen tegen aankijken. Zoals Adama de Afrikaanse betekenis van zijn naam ‘Familie is meer dan alles' aan ons duidelijk heeft gemaakt en onze ogen heeft geopend, zo hoop ik dat onze zorg en aandacht voor de ander ook verder mag reiken dan de eigen vertrouwde gezinsband en vriendenkring. In Afrika heb ik geleerd dat je familie veel verder reikt: ‘Familie is meer dan alles'.

Johan Olling

Officiele opening van het laslokaal

20 november
Rustig wakker worden in een hotel met zwembad, die om 7 uur open gaat dus .............
Wat een luxe een kamer voor mij alleen, al m'n spullen liggen gespreid in de kamer, uitzoeken wat laat ik achter en wat neem ik mee terug naar huis. Naar huis, hoe zal dat gaan ? Hoe zal het straks voelen?
Maar nog even een terug blik over iets wat een gast van ons een paar dagen geleden heeft vastgelegd op een gevoelige plaat. Er was een foto gemaakt van wat we achter lieten op onze campplaats. Het is geen fraaie foto. De plaatselijke bevolking zocht onze vuilnis zakken na, maar laat de rest liggen, dit gebeurde de laatste 14 dagen, nu achteraf gezien hadden we het beter kunnen verbranden.

Om kwart voor 9 met z'n alle richting het Zoodo complex voor de officiële opening van het Las lokaal wat de naam zal dragen van Co Kerssens. We werden verzocht om onder een grote party tent plaats te nemen. Er was een leuke Afrikaanse band aan het spelen en de dankbare toe spraken voor wat we gepresteerd hebben. Namens ons deden Bart en Adema het woord.
De cheque van 90.000 euro werd overhandigd, de foto van Co op z'n fiets werd gegeven om op te hangen in het scholen complex. De voetbaltenues , de ballen, de zwerfkast + kabels voor de las opleiding. We kregen zelf ook mooie cadeau, een T-shirt met vriendschap Burkina / Holland er op, een traditionele hoed voor mensen die op het land werken, een mooie ketting en een bronzen beeldje, heel mooi, vooral als je al enige tijd hier naar op zoek ben.
Toen kwam het emotionele moment het door knippen van het lint voor het Co Kerssens laslokaal. Hopelijk dat vele leerlingen hier het lassen goed onder de knie krijgen en een diploma bemachtigen. Daarna werden we verrast op vlees spiesjes en drinken.
Onderweg terug naar het hotel nog bij een in aanbouw zijnde watertoren wezen kijken die in aanbouw was, onderdeel van een eigen groot water en rioleringssysteem. Bij het hotel aan gekomen even de cadeaus opgeruimd en daarna bij de Kaaiman even verderop , heerlijk omelet met patat gegeten van zoete aardappels. Daarna ging in proberen of ik geld kon pinnen, nou mooi niet.
Om even over 3 naar het kantoor van de DSF, daar werden we verrast met lekkere koffie, thee .........en speculaas, taai taai, moppen en schuimpjes en dat op 20 nov. Midden in Burkina Faso bij een temperatuur van boven de 30 graden, geweldig toch.
Daarna naar het hoofd van het district waaronder 4 provincies vallen en één daarvan is Yatenga het deel waar in we nu zijn. Deze gezellige man gaf ons uitleg over de nieuwe ontwikkelingen om erosie tegen te gaan doormiddel van bomen te planten en de mensen te leren omgaan met een andere vorm van brandstof, zodat er minder bomen gekapt hoeven te worden om te verbranden.
Buiten gekomen reed hij nog even een rondje op Adema's fiets. ‘s Avonds te gast bij de DSF.
De schapen en kippen , die we eerder cadeau hadden gekregen waren een onderdeel van deze maaltijd. Heerlijk om je te laten verwennen, niet te helpen bij het koken en afwassen of Bidons schoon maken wat we om de paar dagen deden, ook hebben we daar nog gedanst op Engels talige muziek,

Floor, Adema en Dielof gingen als eerste weg, die willen morgen de laatste 180 km op de fiets afleggen .de andere gaan per auto/busje en de bagage naar de hoofdstad.

Alle lieve lezers van deze mooie aardbol, moge het jullie goed gaan.
Groeten Martha

Wat zullen we veel gaan missen

Wat zullen we veel gaan missen!

Opstaan bij daglicht is een genot. Alles kunnen zien, geen gezoek. Natuurlijk weet je meteen wat je aan moet. Geen gezoek in de garderobe. Nee: fietsbroek en sponsorshirt. Ons uniform van de laatste maanden. Gisteravond mijn shirtje door een sopje gehaald, want het werd wel een heel rood bestoft, vlekkerig, smoezelig uitziend tenue geworden. De afgelopen dagen rondgereden over onverharde wegen en veel stof, stof, stof. 's Morgens vroeg, bij het aanraken van je fiets, zijn je handen al weer vuil. Na het banden controleren op doorns zijn ze zwart en tegen de tijd dat de bagage is opgeruimd, heb je rouwranden al weer dik onder je nagels. Wat zullen we dit missen!

We hebben onze laatste nacht in de tent geslapen. Veilig binnen de muren van Salifs court. De laatste nacht ingeslagen op het trommelgeroffel en gezang van de dansgroepen. Onze vertrouwde truck: de laatste keer de keuken eruit, water koken, ontbijtje nemen, brooddoosjes vullen en bidons vol tappen. Na het opruimen van ons kamp hebben we Trudi R even stevig geknuffeld. Na 3 maanden was ook dit avontuur over. Trudi had het koken samen met Joyce en Ben toch maar even gedaan. De fietsers goed gevoed. Ze hebben een missie volbracht. Zelfs als ik dit zo opschrijf, begint langzaam aan het besef door te dringen, dat we voor de poort van ons einddoel staan.

We vertrekken voor de laatste 10 kilometer op de fiets naar Ouahigouya. Om 9 uur hebben we een audiëntie bij de koning van Yatenga. Wat verwacht je dan? We gaan de poort van de residentie door en in de ontvangstzaal staan zo'n 50 stoelen in gelid. We werden verzocht te gaan zitten, in afwachting van de komst van de koning. Voor ons staat op een verhoging een grote stoel met vergulde leuningen: de troon. Erachter ligt op de grond, heel oneerbiedig, een groene stof hoes op de grond. We waren eerst druk en luidruchtig, wat lacherig in de weer, maar naarmate de minuten verstrekken, werd het stiller. Toen trad de koning binnen. Dit koningsgeslacht dateert al uit de 13^e eeuw. Uit de familie wordt bij overlijden van de monarch een nieuwe koning gekozen. Dit kan een broer, zoon of neef zijn. Je bent dan koning voor de rest van je leven. De koning verbaasde zich over de enorme inspanning die onze groep gepresteerd had om die 8500 km te fietsen en veel bewondering had hij voor ons vrouwen in de groep!!!!!! Geweldige man die ons zo op waarde inschat!!!!! Sorry mannen!!!! Even genieten.

Adema vertaalde het gesprek met de koning vanuit het Moore in het Nederlands en visa versa. Zijn opwinding over dit bezoek was groot. Met de koning in gesprek, handen schudden. Die hand moet hij maar even niet wassen.

Na dit bezoek reden we naar de grote weg. O, heerlijk glad asfalt. Naar de grote welkomsboog met Bien arrivé en Ouhigouya. wij stelden ons met onze fietsen op onder de boog en er werden met heel wat toestellen foto's gemaakt. Daarna reden we door naar het Zoodo complex, ons werkelijke einddoel.

4 jaar geleden was de eerste steen van de muur rondom dit complex gelegd en nu staan er de basisschool, middelbare school en beroepsonderwijs. Na een welkomstwoord van de directeur werden we naar de lokalen gebracht. Veel kinderen zongen ons toe. Wij zongen dan voor hun weer ons lied Op de pedalen. In de hogere klassen konden de leerlingen vragen stellen. Iedereen was stom verbaasd dat zoveel 'oudere' mensen zo'n tocht hadden gemaakt. Enige vroegen om financieel geadopteerd te worden en zo steun voor hun studie te krijgen.

De nieuwe vleugel van het complex stond al voor de openingsceremonie klaar. Dat wordt morgen in een verslag opgenomen.

Weer terug in het hotel hadden we maar weinig rust. De truck moest uitgepakt. Onze persoonlijke spullen naar kamers gesjord en dan hup op de fiets. Toch nog even snel een ommeletje ervoor eten.

16:00 aantreden voor een wielerronde met de jeugd kampioenen van de Tour de Faso. 5x5 km. Het was een leuke happening. Na 2 rondes hielden de deelnemende vrouwen het voor gezien. De mannen gingen stoer door. Het volledige traject werd door 4 van ons uitgereden. Wij stonden joelend langs de kant. Als bijzondere gasten bij deze wielerronde mochten wij de prijzen uitreiken.

Eenmaal terug in het hotel met de mooie naam l'Amitie spraken we af gezamenlijk in een restaurant vlak bij het hotel te gaan eten. Er zijn die avond heel wat parelhoenders opgepeuzeld en veel zoete aardappelen gingen vlot op. Alles weggespoeld met biertjes en de laatste flessen wijn uit onze voorraad. We waren blij, tevreden en wat weemoedig. Over twee dagen gaan we ons opsplitsen. Sommige gaan nog wat van het land zien en 9 personen vliegen maandagavond terug.

Wat een dag vol indrukken. De warme deken, zoals Afrika om ons hangt, vol hartelijkheid van zoveel mensen, dat zullen we missen. De geuren van houtvuurtjes, geroosterd vlees, kruiden, vers gebakken brood, zullen we missen. De vertrouwde gezichten van onze reismaatjes zullen we missen. Maar niets van deze maanden, weken en dagen zullen we vergeten. Dit was uniek!!!!!

Addy

Een beetje afscheid en het schoolproject in zicht.

Donderdag 18 november 2010

Een beetje afscheid en het schoolproject in zicht. 55 km.

Afgelopen nacht was voor de meeste van ons de laatste nacht in het tentje in de vrije natuur. Best wel even slikken voor een aantal en zeker voor de begeleiding. Gisteravond genoten we van het laatste Trudi-maaltje: Het leek wel een 5 gangen diner, alles moest op!

Vandaag is Joyce jarig (zij is 20 jaar geworden) en ze werd toegezongen met slingers en een bloemenkrans. Vandaag staan ook een aantal bezoeken aan projecten van DSF (devoloppement sans frontiere) en St.Wol op het programma. Maar eerst nog inpakken en 35 km. fietsen. We fietsen weer door een wisselend landschap van grote kale vlaktes en door schitterende authentieke dorpjes waar de tijd lijkt stil te staan. Mensen begroeten ons vriendelijk en vooral de kinderen zijn vaak erg enthousiast en roepen ons toe met boe-ba, boe-ba. Het wegdek is van zand / gravel en heel veel kuilen ofwel de echte Afrikaanse piste. De techniek om hier te kunnen fietsen moet je je echt eigen maken. Sommige van ons zijn al zeer ver gevorderd, bij anderen lukt het steeds beter. De echte mountainbiker kan hier zijn hart ophalen.

*Glibberen door het losse zand: zoals Trudi Meijer haar moeder vroeger al zei als het gesneeuwd had; 'gewoon doortrappen meid en niet gaan remmen'. Je stuurtechniek is hier ook belangrijk en volgens Joyce beheers ik die nog niet zo goed en gaat ze ook niet achter mij rijden.

* Slalomtechniek: Ontwijken van kuilen, stekelbosjes of toch hard zand opzoeken. Afstand houden van elkaar is belangrijk.

* Wasbordgedeeltes : moet je nu meer op je stuur hangen of het juist losjes in de hand houden????

Afijn, het is in ieder geval volledige concentratie geboden en voldoende afstand houden en zeker als een auto of motor je inhaalt en je door de stofwolk bijna niets meer ziet.

Als voorbeeld nemen wij maar de gammele fiets van onze Afrikaanse medemens die zwaar beladen overal doorheen kruist.

Na ongeveer 35 km. naderen wij het dorp Touguré-Mossi.

We worden onthaald door enthousiaste bewoners van het dorp en een luid toeterende motor en mensen op paarden gaan ons voor. Een geweldige muziekgroep staat ons op te wachten en het hele dorp is uitgelopen.

Vlak voor het dorp ontmoeten we Yvonne Zomerdijk van St.Wol met Salif van DSF.

Samen zijn ze al ruim 15 jaar bezig in Burkina met ontwikkelingswerk en hebben al verschillende projecten gerealiseerd. Zoals een kraamkliniek, kleuterklasje en een schapenproject:dat inhoudt dat je een schaap adopteert aan een familie die deze onderhoudt en met de opbrengst kan een kind naar school gaan. Dit is een donatie van € 50,-- per jaar.

Ook Gerie is weer van de partij en zijn blij haar weer gezond en vrolijk terug te zien.

Al swingend worden we naar het officiële gedeelte geleid. We worden voorgesteld aan eenaantal belangrijke personen uit het dorp. Adama zorgt weer voor de vertaling. Als afsluiting zingen wij het lied: Op de pedalen en op naar het volgende dorp, dat ongeveer 20 km. verder ligt: Tangaye.

Hier werden we tegemoet gefietst door heel veel vrouwen waar we de ronde van Tangaye mee zouden gaan fietsen. Voor de vrouwen zelf was het een wedstrijd, voor ons een rondje door het dorp. Ook hier weer een feestelijk onthaal met muziekgroepen en Afrikaanse dansen.

Daarna nog 2 km. op de fiets waar wederom een hartelijk ontvangst was op het gastenverblijf van Salif. Een aantal van ons zette hun tentje op en de rest kon overnachten op de grond in het woonverblijf. Bart en Yvonne werden op z'n Afrikaans geëerd: i.p.v. bloemen wordt je in Afrika bedankt door een levend schaap of een kip. De bedoeling is dat ze binnen afzienbare tijd worden geconsumeerd. De avond wordt afgesloten met veel dansende muziekgroepen waar we tot in de kleine uurtjes van kunnen genieten. Het doel van onze monstertocht komt steeds naderbij.

Groeten Marjan

100 km Toba-wild kamperen

Dagverslag woensdag 17 november 2010 samenspel van Trudi en Joyce

100 km Toba-wild kamperen

2 maanden voordat de tocht zou beginnen, waren er nog twee plekken over. De kok en de assistent. Trudi Spanje hoorde het van Trudi in Nederland en meldde zich aan als kokkin, Joyce kwam via school in contact met de groep en meldde zich aan als assistenten. Zo ontstond er een tweetal, dat de uitdaging aanging om drie maanden lang voor een groep hongerige fietsers de inwendige mens te verzorgen.

Voor het vertrek had Trudi al een klein kookboekje samengesteld met voedzame gerechten voor mensen die drie maanden lang elke dag een prestatie moeten leveren van ongeveer 110 km gemiddeld.

In de voorbereiding veel etenswaar ingeslagen, die je in de supermarkt zomaar uit de vakken kunt pakken. Ook blikken vlees van Cees de slager waren erg aantrekkelijk om mee te nemen, als aanvulling in Afrika als er weinig te krijgen is.

Per etappe waren de inkopen zeer verschillend. Ook was het in het begin aftasten hoeveel er gekookt moest worden en wat er in de smaak viel.

Bijvoorbeeld Europa

Alles was te koop en maaltijden vielen goed, alleen de hoeveelheden verschilden wel eens per dag. We hadden nog nooit voor zo'n grote groep gekookt, maar het ging ons goed af. In de supermarkt moesten de mensen die achterons bij de kassa stonden echt geduld hebben totdat onze hele landing over de band was gegaan, werkelijke karren vol!! Begonnen we met twee kilo spaghetti + alle ingrediënten, later werden dat drie kilo + veel paprika, uien, champignons en bijvoorbeeld 2 kilo kipfilet en af en toe wat gemengd fruit in blik. Josephine en Dielof, de vegies, mochten steeds als eerste langs de keuken komen om op de te scheppen en daarna kon de kip in de groente saus en was de rest aan de beurt. Het was altijd een leuk gezicht om ze allemaal langs de pannen te zien schuiven. Ook waren er altijd wel toetjes, zoals yoghurt, pudding en de favoriet in Frankrijk waren de grote potten crème frais met fruit er doorheen, heerlijk!! Nu we diep in Afrika zitten denken we er nog wel eens aan terug, want zelfs yoghurt is hier mondjes matig te krijgen. In Bamako hadden we in één wat europees aandoende supermarkt nog wat blikken appelmoes kunnen scoren, dus hadden we een paar dagen geleden toch weer een lekker hapje toe.

Dan Marrokko,

In Algeciras (voor de oversteek) hebben we nog flink wat ingeslagen (weer), want we wisten echt niet wat ons aan de overkant te wachten stond. Het viel mee, veel uien en ook verse paprika en een hele keuze aan blik groente. De groep was helaas kleiner geworden, maar de hoeveelheid te bereiden eten werd niet echt veel minder. Het waren nog steeds veel kilometers die gefietst moesten worden zodat ook de bananen leveranciers hier zijn rijk van ons geworden. De bananen waren werkelijk niet aan te slepen!! Ook appels en sinasappels en in Senegal en Mali al wat mandarijnen, werden gretig weg gesnoept.

Dan West-Afrika,

Na Dakar was de groep bijna weer compleet. We zeggen bijna, want Co blijft natuurlijk bij ons met alle kilometers die we afleggen. We waren nu met negentien en naar ons idee werd er steeds meer gegeten. Een klein voorbeeld van de aardappels met boontjes-uitjes en hache vlees uit blik van de keurslager. We begonnen met: 5 kilo aardappels- 3 kilo uien- 2 grote aubergines- 2 grote cargettes en 2 blikken vlees. De laatste keer waren het 7 kilo aardappels-4 kilo uien-3 grote aubergines- 3 grote cargettes en 4 blikken vlees en ook bijna alles was op. Wat lekker is bij stops en aankomst zijn de grote watermeloenen, iedere keer weer een traktatie. Boodschappen doen is hier in Afrika werkelijk een sport voor ons geworden. Iedere keer weer leuk om in zo'n dorpje te kijken wat er is en ook de plaatselijke marktjes zijn dikwijls heel bijzonder. Heel verschillend wat in het ene en in het andere dorp te krijgen is. Hier veel tomaten en appels en in het ander niets dan uien en watermeloenen. Ook koude drankjes is af en toe een probleempje, jammer, want fietsers rijden op coca cola lijkt wel. Het brood is nu weer prima. In Marrokko waren de wagenwielen in het begin zeer smakelijk, maar bleken er verschillend en 's morgens dikwijks kei hard. Over het algemeen mogen we niet mopperen.

We denken dat iedereen goed gegeten heeft al die maanden en zijn er best een beetje trots op, dat de fietsers weinig of niets zijn afgevallen.

Dan nog even een klein stukje over vandaag. Het was een dag met een jarige Dielof en de laatste echte fietstdag. We hebben voor Dielof in de vroege ochtend uit volle borst gezongen. Het is niet gelukt om koud bier te regelen voor hem, maar dat komt nog we houden het te goed.

Om half 8 uit Toba vertrokken en op 60 km in Tougan werden we vast opgevangen door twee jongens van DSF die ons de weg zouden wijzen. Na een koffiestop verder gegaan met nog 40 km voor de boeg. Dit ging over een echte Afrikaanse piste. Een onbegaanbare weg, die toch wel goed begaanbaar was, zei Dielof. Een mooie rit om mee af te sluiten. Iedereen kwam lekker bruin aan, maar na het douchen had iedereen zijn eigen kleur weer terug. Met de laatste dingen uit de voorraad maken we nog een heerlijke maaltijd in de middle of now where. Morgen drie dorpen bezoeken met ieder een eigen feest en weer wat dichter bij ouahigouya.

Wij hebben van deze 3 maanden genoten, we hopen van jullie ook!!!!

Lieve laatste groet voor iedereen die dit leest!

Joyce en Trudi

Offerfeest in Toba

Toba 16 november 2010

Offerfeest in Toba

Ontwaken in Toba, het geboortedorp van Adama. Ik word moeizaam en gebroken wakker. Hoe was het ook alweer? O ja, die mooie ontvangst in Toba gisteren. In drieën werden we verwelkomt. Bij de eerste afslag een dorpsdelegatie van applaudiserende mannen en jongens, die vervolgens achter ons aanfietsten over een iets kleinere weg. Een paarhonderd meter verder een swingende groep vrouwen en wéér applaus! En hoe dichter we bij Toba kwamen, hoe meer mensen er samendromden Het geheel werd nog versterkt door twee jongens op een brommer die heel veel lawaai maakten om de feeststemming nog wat op te voeren. Daarna héél veel handen schudden, meegedanst in een grote kring vrouwen onder begeleiding van trommelmuziek.

Dat ik gebroken wakker werd, kwam door een soort disco-feest dat tot diep in de nacht (de héle nacht?) doorging en genadeloos door het tentdoek knalde.

Twee feesten worden er tegelijkertijd gevierd deze dagen. Het offerfeest en de aankomst van ons fietsers die een check overhandigen om de bouwkosten te dekken voor een nieuwe school plus inrichting en drie onderwijzerswoningen.

Het dorp staat op z'n kop! Toba telt ongeveer 2000 inwoners en bestaat op zijn beurt weer uit zo'n 15 cours, kleine dorpjes op zich.

Later op de dag zou Adama ons de cour laten zien waar hij geboren is. Het huisje waar hij geboren is, ziet er nog hetzelfde uit als toen hij vertrok uit de cour op zijn 15de. Hij vertelt enthousiast over de gewoonten en legt alles uit. Ook de plaats waar zijn ouders begraven liggen laat hij zien. In en vlak naast de cour.

Maar eerst was er het offerfeest vanmorgen om 10 uur. Een grote groep mensen uit het dorp verzamelden zich op een open veld 3 km verderop en wij legden de afstand af per fiets, over een klein zandpad. Dat was een beetje lastig in onze 'deftige kleren' (fietsen in een lange rok is niet echt handig), maar we kwamen op tijd aan. De vrouwen zaten in grote groepen in de schaduw onder bomen en de mannen hadden zich verderop verzameld. De vrouwen nodigden ons gastvrij uit bij hen op de meegenomen kleedjes te komen zitten. Ik bewonderde hun kleding en mooie ingevlochten kapsels. Later had Adama geregeld dat we een andere plek onder de boom kregen; alle witte mensen bij elkaar. Ook wel een beetje jammer.

Het lam dat geslacht moest worden werd als een mak schaap binnen de kring gevoerd. De imam, begeleid door een groepje wijze mannen met parasols, leidde de slacht nadat er een aantal gebeden gezegd waren. De mannen knielden op hun matten richting Mekka. De vrouwen en kinderen deden onder de bomen ook mee. Het ging er ontspannen aan toe en de slacht zelf verliep rustig en werd netjes uitgevoerd. We hebben het lam niet gehoord.

Het offerfeest wordt één keer per jaar gehouden binnen de Islam. Nadat de imam het lam ritueel geslacht heeft, is dat een teken dat de mensen die hierbij aanwezig waren, vervolgens ook hun eigen vee mogen slachten voor consumptie. Wij dachten dat er ook nog een symbolische betekenis verbonden was aan het offerfeest, maar tijdens een gesprekje vanmiddag met Adama en Floor kwamen we er nog niet helemaal uit en Googelen lukt even niet hier in het verre Toba.

Nadat het lam geslacht was. at iedereen van het meegenomen eten dat weer gracieus meegenomen was door de vrouwen van het dorp op hun hoofd.

Ook 's middags weer festiviteiten. De kinderen van de school hadden een lied ingestudeerd, er werden speaches gehouden door de dorpsoudste, de onderwijzer, een vertegenwoordiger van DSF (Development Sans Frontieres) en andere notabelen. Tussen de praatjes door veel optredens van de kinderen en dansgroepen.

En....., uiteindelijk de uitreiking van de check door Bart. Op zijn beurt mocht Bart de cadeaus in ontvangst nemen van de dorpsgemeenschap. Van de imam had hij al een levende kip gekregen na het offerfeest en nu werden we getrakteerd op een schaap uit dankbaarheid voor de sponsoring. Ook kregen alle vrouwen een mooie lap stof en de mannen een traditioneel hoedje. Voor Bart was er als extraatje nog een huls met pijlen. Dus als een echte jager kan hij morgen verder op pad.

Na deze festiviteiten werd de school officieel geopend. We werden allemaal ontvangen in een schoollokaal, waar we ook weer een maaltijd kregen van spaghettie en schaapsvlees. Ook een biertje ontrbrak niet aan de maaltijd. In Burkina weten ze wel wat bierbrouwen is en ondanks de islam wordt het toch regelmatig gedronken.

Omdat de inwoners van Adama's cour zo vriendelijk geweest waren om ons hun huizen te laten zien, mochten zij een kijkje nemen bij onze tenten. Dat deed iedereen graag en vooral rond Addy's tent was het erg druk. Als een echte juf legde zij uit wat er allemaal komt kijken bij zo'n fietstocht.

Het was een prachtige dag met veel indrukken. Wat een andere wereld is het hier! Een mooie wereld, maar zwaar en hard werken voor de inwoners. Ze zijn heel veel tijd bezig met alleen al het eten bereiden en zorgen dat alles een beetje schoon blijft. Ik ben erg onder de indruk en weet nog wel een paar projectjes waar we deze mensen weer een stapje mee verderop kunnen helpen.

Na een ongelukkige stap, waarbij ik met mijn teen achter een boomstronk bleef haken vanavond, zat ik net nog met José achter onze laptopjes de dagverslagen en foto's te ordenen, gadegeslagen door een hele rij donkere koppies die over de rand van een muurtje met ons meekeken. De mensen hier blijven erg niewsgierig naar wat wij doen. Onze werelden zijn echt nog heel verschillend!

Morgen onze laatste gewone fietstocht van ruim 100 km richting Ouahigouya. Gerie is daar inmiddels al naar toe. het gaat goed met haar. Ze hoeft niet meer naar het ziekenhuis. Ik hoop dat we haar snel weer zien.

Alice