Donderdag 9 september 2010

Vorige week hadden we het over een beter evenwicht tussen alle inspanningen die dagelijks worden geleverd en de ontspanning. De anderhalve rustdag op 7 en 8 september in Cuenca heeft ons dan ook zichtbaar goed gedaan. We bezochten deze historische stad en genoten van de vele bezienswaardigheden. Overal in de stad was te lezen dat Cuenca kandidaat is om culturele hoofdstad van Europa in 2016 te worden. Straten en gebouwen worden zichtbaar opgeknapt om de selectie-comissie te overtuigen om deze vestingstad - die hoog op de rotsen omklemd wordt door de Rio Jucar en de Rio Huecar - deze eer te geven. Ook was zichtbaar dat de stad zich klaarmaakt om over 11 dagen het jaarlijkse ‘Fiestas de San Mateo' te vieren. Op 19 september zullen jonge hoornloze stieren door het stadje worden gejaagd. Ja deze folklore en zo ook Goede Week processies horen bij deze stad en vele steden in Spanje.

Een rustdag dat met een gezamenlijke maaltijd in een restaurant werd afgesloten en een ieder zichtbaar goed heeft gedaan. Er was tijd om te lezen, muziek te luisteren en te maken en je spieren en zaakjes weer op orde te brengen voor de komende 6 fietsdagen.

Dat we niet alleen op de rustdagen maar ook op de fietsdagen het evenwicht tussen de inspanning en ontspanning wat meer willen bewaken komt voor mij tot uitdrukking in de tijd die we elkaar gunnen voor persoonlijke foto- en genietmomenten tijdens de fietstocht. Ik kom dan als vanzelfsprekend bij de vele bergen die we steeds weer opnieuw moeten beklimmen. De afgelopen jaren heb ik nog al wat bergen beklommen. De Sinai in Egypte, de Nebo in Jordanië, en de Tabor in Israel. Allemaal bergen met een verhaal. Bergen zijn in alle godsdiensten de ontmoetingsplaats tussen God en mensen. Plekken waar iets hemels met de mens gebeurt. Je staat - of je wilt of niet - op een berg even stil om na de inspanning van de klim rond te kijken en het geheel te overzien en er van te genieten. Zo ervaren wij dat elke dag weer opnieuw hier in Spanje. Je staat even in het volle licht. Je beseft dan weer even dat je het geluk en de rijkdom van het leven niet zelf kunt vinden, maar mag toestaan dat het geluk jou vindt. Een hemelse ervaring. Boven op de berg voel je je klein en komt er tijd om je na de inspanning te ontspannen. Dat geldt zeker voor de afdaling.

Zo zou ik ook deze donderdag 9 september willen beschrijven. We begonnen de dag op de camping van Cuenca in het donker. Het begon meteen al met een grote inspanning want het was nog maar 3,9 graden. Warm aangekleed vertrokken we voor een tocht van 120 kilometer. We fietsten door een wisselend landschap met natuurlijk ook flinke klimpartijen. Maar we hadden vooral veel wind in de rug. We maakten kennis met de bosbranden die ook Spanje elk jaar teisteren. We reden door zonnebloemvelden en vijgenboomplantages. We zagen zonnepaneelvelden en constateerden dat nieuwerwetse molens de ouderwetse molens in het land van Don Quijote en El Panjo grotendeels hebben vervangen. We reden door veel bijna verlaten dorpjes en waanden ons in een western met John Wayn. Oude mannetjes die in hun huisjes verdwijnen als wij het dorp binnen fietsten. Een hond die nog gauw oversteekt en vrouwtjes die je van achter de gordijnen begluren. Als je dan 's morgens het plaatselijke café binnen stapt, zitten er al mannen aan de drank en hebben ze er nog niet van rookvrije ruimtes gehoord. Omdat het zo voorspoedig ging, bezochten we in de middag nog een café. Hier werden we hartelijk verwelkomd en genoten we van het aangeboden lekkers. Zo ook bij aankomst in Le Pedernoso. De burgemeester had ons een gratis campingplaats aangeboden naast het....zwembad.

Het was een hemelse dag waar we allen vol tevredenheid op terug kunnen kijken. Een bergervaring waar we niet, zoals Don Quijote, op windmolens jagen maar met twee benen op de grond verder op weg gaan voor beter onderwijs in Burkina Faso. Hopelijk met een blijvend goed evenwicht tussen ontspanning en inspanning.

Johan Olling