Verslag van donderdag 23 september 2010
Rit van Col du Zad naar N´zala van 110 kilometer.

Achter (midden boven) op het paleis op de Dam in Amsterdam staat een reusachtig beeld van een man met de wereldbol op zijn schouders. Het is de Griekse God Atlas. Als kind werd ik altijd al aangetrokken door dit beeld en het leek ook altijd wel, als ik naar boven keek, of hij mij een knipoog gaf. De wereld gedragen en bewaakt door een opperwezen. Het sprak mij als kind ten zeerste aan. De wereld draait niet om ons mensen, maar mensen mogen van alles wat de aarde ons schenkt genieten. Zoals ook de aarde - als het gaat om haar levenskracht - afhankelijk is van de zon. De zon draait niet om de aarde, maar de aarde draait om de zon. Zoals ook wij in europa denken dat wij het centrum van de wereld zijn. Europa wordt altijd veel zuidelijker en groter op de atlas gezet in verhouding met Afrika en de andere continenten dan dat het in werkelijkheid is. Op deze wereld is de mens maar een reiziger. Een mensbeeld waarin voor mij wordt aangegeven dat de mens op pad is. Onderweg, op tocht en dus ook nog niet thuis. Iets wat wij op onze fietstocht ook dagelijks ervaren.
Atlas zet voor mij alles weer even in goede verhoudingen. Ik moest dan ook weer denken aan het beeld van Atlas op het paleis op de Dam toen we vandaag door het Atlasgebergte fietsten. Wat een prachtige natuur, gastvrije mensen en eindeloze vergezichten. Een geschenk ons gegeven waar we hopelijk nog heel veel dagen in Afrika van mogen genieten. Waren het gisteren apen die we in het wild tegen kwamen, vandaag waren het dromedarissen.
Twee dagen geleden in Fes zagen we dat het Rifgebergte daar ophield en het Atlasgebergte begon. Fes dat daar precies tussen ligt.
Gisteren was het al behoorlijk klimmen in het Midden Atlasgebergte, dus we wisten niet wat we vandaag hadden te verwachten. We begonnen vroeg, hoefden geen tenten op te ruimen, want we hadden in gewone bedden geslapen en vertrokken even over zeven op 2117 meter hoogte richting Hoge Atlasgebergte. We zagen de toppen van het Hoge Atlasgebergte de hele dag van Oost naar West dreigend voor ons liggen. Maar tot onze verrassing kwamen we eerst op een hoogvlakte terecht tussen het Midden en Hoge Atlasgebergte. De eerste 20 kilometer was een mooie afdaling waar we de pedalen helemaal niet voor hoefden te gebruiken. Een wijds landschap met futoristische bergen, pittoreske dorpjes en honderden schaapherders met hun kuddes. Maar vóór ons kwam de Hoge Atlas als een muur wel steeds dreigender dichterbij. En ja hoor de laatste 25 kilometer moesten we er aan geloven. Een klim naar 1907 meter. Dat zal zeker nog niet het hoogste punt zijn, want de komende dagen staan er nog meer beklimmingen op het programma. Voor vandaag was het gelukkig genoeg.
In het kleine bergdorpje N'zala meldden we ons bij de camping, maar met wat onderhandelen bleek het bijna net zo duur om gebruik te mogen maken van de kamers en bedden dan om de tentjes neer te zetten. Een uitstekend voorstel dat met gejuich werd ontvangen.
Hier hoog in het Atlasgebergte denk ik terug aan de Griekse God met de wereldbol op zijn schouders. Het begint opeens te regenen. Het verrast ons, zoals ook de herinneringen aan het fatale ongeluk van Co ons steeds weer opnieuw verrast. De hemel huilt, maar het duurt niet lang. Ik denk dan ook aan de bekende tekst van Bram Vermeulen: 'Co je bent pas echt dood als wij je zouden zijn vergeten'. En vergeten zullen we je niet. Je fietst nog elke dag met ons mee. We denken aan je als we de truck laden en leeghalen en als we de gymoefeningen doen aan het einde van de fietsrit. Momenten waar Co het voortouw nam.
Zag ik daar een knipoog, hoog van achter de Atlastoppen?
Het zet me weer even op mijn plaats. Het maakt me nietig tussen deze gigantische wonderen van de natuur. ‘Hij die is groter dan ons hart' en jou en mij draagt op zijn sterke schouders.

Johan Olling