Fietsenleed, vogelvreugd en relaxen aan de kust

Tan-Tan - Akhfennir. 110 km, gemiddeld 20,7 km/uur, 5 uur 18 min

Zoals een voetballer 'honger naar het gras' kan hebben, zo heeft een fietser 'honger naar het asfalt', of in ieder geval een verlangen om weer op weg te zijn. En dat hebben we na de rustdag van gisteren. Maar voor herintreders zoals Martha en ik is het wel even wennen dat de wekker al om half vijf (en voor sommigen nog eerder) af gaat. Ontbijt om vijf uur, de truck en Nissan inladen, en om zes uur met z'n achten op de fiets op weg, het is nog donker. We zijn exact tien meter op weg als Martha's achterband het met een luide knal begeeft. Allemaal de stoep op. Maar ook Herman heeft sterke handen en hij heeft de band al van de velg voordat Martha in de truck is gestapt om een nieuwe te pakken. Binnen een kwartier zijn we alweer op weg, het is nog steeds donker.
We rijden door de woestijn over de enige weg, vrij druk dus naar Marokkaanse begrippen. We worden ingehaald door een auto, die zelf ook al werd ingehaald. Maar we passen met z'n drieën op de weg plus linkerberm, dus het gaat net goed.
Bij Tan-Tan plage zien we - inderdaad - de zee, of eigenlijk de oceaan. Voor de doorfietsers is dat voor het eerst sinds meer dan twee weken. Voor ons Noord-Hollanders geeft het een vertrouwd gevoel, weer langs de kust te rijden. We worden regelmatig ingehaald door vissers met lange hengels op een brommertje of uit het autoportier stekend.
Johan heeft een rammeltje in het achterdeel van zijn fiets en kan het niet vinden. De rijdende fietsendokter Dielof stelt de juiste diagnose en zet het slot beter vast. En Martha ontdekt een slagje in Hermans achterwiel, dat blijkt een bobbel in zijn band, waar hij stoer op door blijft rijden.
De begeleiders hebben een prachtige plek gevonden voor de koffiepauze bij de brug over een Oued, een soort lagune. Er vliegen, trippelen en badderen allerlei leuke vogeltjes, dus ik kom nauwelijks aan koffie en eten toe: Groenpootruiter, Tureluurs, Regenwulpen, Bontbekplevieren, Strandpleviertjes, Kluten, Steenlopers, Bonte Strandloper, Kleine Zilverreigers, Blauwe Reigers, Lepelaars en Flamingo's.
We hebben om half tien al de helft van de geplande 90 km er op zitten, dus we kunnen heel relaxed verder fietsen. We gaan dus even verderop naar de zee kijken, dat hoort zo aan de kust. De zee is wel 30 m lager, niet geschikt voor mensen met hoogtevrees. Er vliegen Jan van Genten, Aalscholvers en een groepje Reuzensterns over de golven.
Ook met de lunchstop kijken we weer uit over de oceaan. En we doen ook heel relaxed bij de politiecontrole; jammer dat het aantal namen op onze lijst niet klopt met het aantal fietsers, dat moet even uitgelegd worden.
Onderweg zien we af en toe een Arendbuizerd op een elektriciteitsplan. En bijna bij onze bestemming gaan we nog even kijken bij een groot gat in de grond, waar de golven van de oceaan - door een poort heen - doorheen kolken.
Om half drie arriveren we bij de crew, die een prachtige wildkampeerplek met uitzicht op zee heeft gevonden. Ja, kunst, we kijken al 80 km uit op zee. Uitblazen, tentje opzetten, douchen naast de truck en verder relaxen. Er vliegt een keur van zeevogels over de golven: Aalscholvers, Jan van Genten, Koningssterns, Grote Sterns, Kleine Jagers, en er zwemmen zelfs een paar dolfijnen langs.
Er komt nog een politieman langs om te vragen of alles in orde is, en om te zeggen, dat als er problemen zijn, we bij de politiepost in Akhfennir moeten vragen. Allemaal heel vriendelijk, dus we bieden hem maar een colaatje aan.
Trudi is nog steeds wat gammel, dus Alice en Joyce koken een heerlijke spaghettimaaltijd. En daarna zitten we nog even gezellig om de tafel om de gisteren door Herman gescoorde gaslamp in te wijden.

Bart

Zouthopen en vissende soldaten

Desert 3-desert 4. Een etappe van 130 km. + 10 kilometer extra vanwege een cola-stoprondje naar het dorp.
We hebben besloten een half uurtje later te vertrekken. Bij licht. Dit in verband met de veiligheid. We starten weer voortvarend: a. We hebben voor de wind, b. We gaan naar beneden. Het blijkt dat we ruim 30 meter afdalen tot zeeniveau.
Na een poosje zouden we aan de linkerkant van de weg een groot meer moeten zien. Wat we zien is een vorm die zou kunnen duiden op een diepte waarbij een meer zou kunnen zijn. Wat Bart ziet is echter een roomkleurige renvogel.
We fietsen weer langs de rand van de oceaan. Er is echter ook een verandering. De eerste zandstuifduinen duiken op. En even later wordt Herman er bovenop gesignaleerd.
Weer kilometers verder wordt er hardop afgevraagd wat die witte hopen toch kunnen zijn. Die oranje, geelbruine weten we wel: zandhopen. De witte zijn wat kleiner. Het is Atlantisch zeezout dat gewonnen wordt in bassins op een vlakte bij de oceaan.
We fietsen verder. De koffie/theestop is als altijd heerlijk.
Af en toe staan er wat hutjes langs de rand van de oceaan en sinds een poosje staat er steeds een betonnen gebouwtje naast. Net nieuw. Dit intrigeert ons. Rolf roept: 'En nu wil ik wel eens weten wat er in die gebouwtjes is!' Het blijken gebouwtjes van het leger te zijn. De soldaten hebben kleine hutjes, Met daarin alles wat ze nodig hebben. Een van hen liet ons zijn hut zien. Heel aardig. We dachten dat het vissers waren. Het waren vissende soldaten.
Na zo'n 100 km wordt het echt tijd voor een cola stop. Dus even het dorp in. De eerste colakraam doet snel zijn zaakje dicht als hij ons ziet. Bij het terras dat we daarna tegenkomen strijken we neer. Cola of Fanta Orange
En de aardige meneer? Even later komt hij terug met een agent die onze gegevens weer eens wil checken. Bart is een poosje uit de colastop. En wij zien plotseling Jansen en Jansen aan de overkant van de straat. En Kuifje? Gelukkig is het weer allemaal voor onze veiligheid.
De laatste 20 km. van vandaag boksen we tegen de wind op, een stevige. En als we na 130km. de truck en de Nissan zien staan, weer op een prima plek, hebben we het allemaal wel een beetje gehad en peppen we elkaar nog even op om onze rek- en strek oefeningen te doen, onder leiding van Jose. Dan vlug tent op, inventaris erin, douchen en zitten. Iets eten, wat drinken. Wat bijkomen. En dan is het al weer tijd voor de warme hap. Terwijl ik het verslag afrond, wordt er afgewassen, koffie gezet, theewater gekookt. Nog even en dan zullen de eersten de slaapzak weer opzoeken. En maar een enkeling maakt het ws. laat. Een groet aan het thuisfront.

Dielof

Ps. Ben heeft na wat 'veldwerk' zijn slaapzak al geraakt. Maar hij is er dan ook altijd als eerste eruit.

Uitleg over de politiecontroles

Wij zijn al diversen keren aangehouden bij een politiepost. Deze bevinden zich meestal bij het inrijden van de enige weg van het dorp of stad. De chef van de fietsgroep voert het woord. Dit gaat als volgt.
Hij geeft eerst de ambtenaar een hand en stelt zich voor. Dan komen de vragen zoals: Waar komen jullie vandaan? Waar gaan jullie naar toe? Dit is in een aantal gevallen moeilijk als je van de ene wild kampeerplek naar de anderen gaat. Daarna volgt de vraag: Waar zijn jullie het land binnen gekomen? Het gebeurt allemaal op een vriendelijke manier.
Hier na gaan ze over tot het noteren van de gegevens van het paspoort met de vraag wat de namen zijn van je vader en moeder en als dat nog niet genoeg is ook de namen van je grootouders. Daarna nog een aantal vragen waar van je denkt: Wat hebben ze aan die informatie?
Alles wordt op een leeg A4 blad genoteerd. Zo kan het zijn dat het bij de volgende controle weer heel anders is.
Tijdens een van de controle's denkt Johan even lekker te gaan zitten op de stoeprand. Maar de politieagent steekt hem een hand toe met een gebaar van staan. 'Mag ik hier niet zitten', is de gedachte. Maar niets is minder waar: we mogen gewoon verder rijden.
Als we in een badplaats aankomen voor een colastop worden we verrast door een amicale jongeman. Hij spreekt ons aan op het terras met de vraag waar we vandaan komen. Na cola besteld te hebben duikt de jongeman weer op met oom agent. Het hele ritueel begint weer van voren af aan. Nu doet Bart het woord. Hij wordt apart genomen aan een tafeltje binnen. Ook hier is de politie correct en vriendelijk. Met de woorden 'Welkom in Marokko. Alles is oké'. Bart krijgt nog de goede raad dat het verstandiger is om niet wild te kamperen. In een hotel of op een camping is het veiliger, daar zijn geen slangen.
Inmiddels hebben de begeleiders een mooie plek gevonden. Als ze goed en wel uitgepakt zijn komt de politie met een hoge ambtenaar een kijkje nemen. Na het eten komen er drie agenten en zij bewaken ons de hele nacht. Zij gaan aan de weg de auto's controleren. We bieden ze koffie aan voor de bewezen diensten. Bij vertrek de volgende ochtend worden we tijdens de fietstocht de hele dag begeleid door de politie. Als we in het volgende district komen wordt de dienst overgedragen aan het volgende team, dat ons dan ook weer verder begeleidt. De conclusie is dat de politie heel behulpzaam en correct is en wij ons in Marokko veilig kunnen voelen.

Herman