Etappe Fez - Rabat - Fez: 427 kilometer
Vertrek 20 sept 18:00 uur - Aankomst 21 sept 19:30 uur

N.a.v. het incident van zaterdag 4 september met het gestolen tasje, had ik (Kees) toch een behoorlijk probleem omdat ik mijn paspoort kwijt was.
Een nieuw paspoort verkrijgen was al een hele onderneming. Op een rustdag in Cuenca ben ik samen met Sjaak Grippeling op en neer naar Madrid gereden, een tocht van bijna 400 kilometer. Bij aankomst in Madrid gaf de navigatie de geest. We moesten verschillende malen de weg vragen. Vervolgens moest ik pasfoto's laten maken die voldoen aan de Nederlandse richtlijnen voor paspoortfoto's. De foto's werden uit de hand gemaakt met een simpele digitale camera door een Chinese fotograaf. Even afdrukken, sjabloontje erover en jawel, precies volgens de voorschriften. Daarna de ambassade weer opzoeken (zonder navigatie), de aanvraag invullen en afgesproken dat het nieuwe paspoort naar Algeciras zou worden verzonden. Hier heb ik het op 17 september opgehaald, de dag voor de oversteek naar Marokko.
Ik had weer een mooi nieuw paspoort maar toch ontbreekt er nog het nodige om de reis voort te kunnen zetten, n.l. de VISA voor Mauritanië, Mali en Burkina Faso. Mijn insteek was: we zien wel aan de diverse grenzen wat we kunnen regelen (komt tijd komt raad). Op 20 september kreeg ik een alarmerend bericht van Yvonne dat een visum voor Mauritanië echt niet meer aan de grens verkrijgbaar is, en dat je zonder visum Mauritanië niet meer in komt. Dezelfde dag na aankomst in Fez de kaart van Marokko bestudeerd en besloten om meteen maar naar Rabat af te reizen. Het was echt de laatste mogelijkheid om nog aan visa te komen. De volgende dag zouden de fietsers een rustdag hebben in Fez en tussen Fez en Rabat lag een mooie tolweg. In ruim twee uur zou ik in Rabat kunnen zijn. Dus eerst nog maar even de stad Fez in om pasfoto's te laten maken.
Om 18:00 uur, net nadat de fietsers op de camping waren gearriveerd, ben ik op pad gegaan. Het was al donker voordat ik Fez uit was en op de tolweg zat. Onderweg was het pikdonker en bijna iedereen reed met grootlicht. Vele auto's hadden geen of slechts 1 achterlicht. Ik heb nog nooit zoveel auto's met pech langs de weg zien staan, inclusief vrachtauto's maar dan half op de rijbaan.
In het donker Rabat in zonder navigatie of kaart. Nog wel even telefonisch contact met Yvonne voor wat informatie over de route en hotels. Uiteindelijk toch nog vele malen de weg moeten vragen. Vier hotels afgeweest die allemaal geen kamer meer voor mij hadden. Het was al 23:00 uur voordat ik eindelijk een hotel had, ik moest nu echter wel genoegen nemen met een 4 sterren accommodatie. Uitgeput ben ik meteen maar onder de wol gegaan.
De volgende ochtend na het ontbijt nam ik een taxi naar de ambassade van Mauritanië, die om 09:00 uur open zou gaan. Toen ik daar arriveerde, stond er al een lange rij wachtenden. Dus maar achter aangesloten. Formulier ingevuld en ingeleverd met paspoort, kopie van paspoort, pasfoto's en het geld voor de kosten van het visum. De beambte bestudeerde alles en was niet tevreden, ik kreeg een mij onbekend formulier retour dat ik nog moest invullen. Mijn protesten hielpen niet, ik moest het invullen. Ik had weer niet verder dan mijn neus gekeken want het bleek dat ik de achterzijde van het aanvraagformulier niet had ingevuld, dat zag er inderdaad anders uit dan de voorzijde.
Ik was al gauw weer een half uur bezig met het invullen van de achterkant (ingewikkeld formulier in Arabisch en Frans, talen die ik geen van beide machtig ben). Nu werd het wel goedgekeurd met de mededeling dat ik mijn paspoort om 14:00 uur weer kon ophalen.
Vervolgens snel naar de Malinese ambassade om te informeren naar de mogelijkheden om ook daar nog een visum te bemachtigen. Als ik daar om 14:00 uur zou zijn met mijn paspoort moest het lukken. Ik heb meteen een aanvraagformulier ingevuld en daar achtergelaten. Met de taxi terug naar het hotel om uit te checken. Nog even wat rondgewandeld en de auto laten wassen, en om 13:30 uur zelf met de auto weer naar de ambassade van Mauritanië. Weer achteraan de rij aansluiten voor mijn paspoort. Nadat ik mijn paspoort met visum terug had, werd ik aangesproken door een heel aantrekkelijke zwarte dame die een lift wilde naar Mauritanië. Het ambassade personeel deed ook nog een goed woordje voor haar, want ja een man alleen in een (pasgewassen) 4wd had toch ruimte genoeg om de dame een lift aan te bieden. Ik overwoog serieus om de dame een lift naar Mauritanië te geven. Het fietsgebeuren, daar dacht ik even niet aan. Maar toen een telefoontje van Rolf en ik realiseerde me dat ik de fietsers niet in de steek kon laten.
Vervolgens heb ik me weer naar de ambassade van Mali gespoed, paspoort ingeleverd en zou het na een uur weer op kunnen halen. Na dat uur weer terug op de ambassade. De beambte was heel druk bezig met een kruiswoordraadsel. Toen dat opgelost was, stond hij mij pas te woord: er was een probleem met mijn paspoort. Ik schrok me rot en op mijn vraag wat het probleem was, kreeg ik als antwoord dat het visum nog niet gereed was en dat het nog wel een half uur kon duren.
Het duurde iets langer. Maar op een gegeven moment toverde hij het paspoort te voorschijn en riep alleen MONEY. Ik begreep er in eerste instantie niets van want de man sprak daarvoor geen woord Engels.
Nadat ik had afgerekend ben ik meteen weer in de auto gestapt voor de rit terug naar Fez alwaar ik weer in het donker op de camping arriveerde en uitgeput meteen mijn bed heb opgezocht. Wat me door de overige deelnemers niet in dank werd afgenomen omdat die uiteraard benieuwd waren naar mijn verhaal (bij deze dus)

Kees