Over asfaltmuizen, woestijnratten en andere hersenspinsels
Vanochtend om 5 uur ging de wekker weer en ik moet zeggen dat ik aardig in het ritme begin te komen. Nadat Ben de ronde heeft gedaan en ons allemaal met zijn vertrouwde bromstem heeft gewekt, prop
ik als een haas alle spullen die ik deze dag niet nodig heb in mijn tas, ik wurm me in het klaargelegde hoopje fietskleding dat in de loop van de nacht een hogere vochtigheidsgraad heeft gekregen
dan toen ik het van de waslijn haalde. Maar ja dat waait straks wel weer droog op de fiets. Alle tassen snel naar de truck gebracht en daarna de kleddernatte tent snel in elkaar gerold. Vanuit mijn
ooghoek zie ik dat iedereen al aan tafel zit, dus daar ren ik ook snel heen, nog net onderweg mijn beker uit de fietstas trekkend. Pffffffffffff...., ik heb het weer gered. Na het ontbijt gauw de
drie liter water in de bidons met daarin de nodige versterkende middelen om de dreigende vochttekorten op tijd weer aan te vullen. Nog nahijgend, maar tevreden sta ik even later met de fiets aan de
hand, als één van de eersten te wachten op de weg, samen met José en Martha. Een flinke tijd later arriveren de mannen en Bart fluistert mij discreet toe dat mijn grondzijl, haringen enz.... er nog
lagen en dat hij dat voor mij opgeruimd heeft. Het leven van een fietser is niet makkelijk........
Verder werd het gelukkig een mooie fietsdag. Windje in de rug, nog steeds langs de Atlantische kust en de stemming onder de fietsers was goed. Af en toe ook een tikje melig. Nee, dat platte diertje
op de weg was geen woestijnrat, maar een asfaltmuis. Er werden onderweg ook ideeën geopperd om economischer te wassen door een ton achter de truck te laten rollen met daarin onze was, en ook had
het ons leuker geleken als de truck tevens te gebruiken was als fritekraam en dat Ben dan door het luik de Dobbenkroketten zou serveren. Verder werd er deze dag nog wat gefantaseerd over de
ontgroening van onze Afrikafietsers die zich volgende week bij ons aansluiten,maar dat blijft nog even een verrassing.
Het hoogtepunt van deze dag zou de duik in zee worden. Al bijna 1000 km fietsen we naast die uitdagende branding waar we steeds nét niet bij kunnen komen.
Na een kleine onenigheid over tijd en plaats van het badderen, lukte het ons om na 90 km fietsen aan het strand te komen. Helaas bleek het van dichtbij niet helemaal wat we ervan verwachtten. Het
strand zag een beetje zwart en tot ver in zee lagen enorme keien en groeiden er veel planten op de bodem.En wat als je een zeepaling zou tegenkomen zoals die ene dode op het strand?
Toch konden de meesten hun enthousiasme niet bedwingen en 'tijgerden' richting branding. (lopen ging niet of nauwelijks door de glibberige stenen) Dielof vertelde later hoe lachwekkend dat eruit
zag voor de achterblijvers die van hun uitzicht genoten!
Na 130 km (met een gemiddelde snelheid van 25,8 km per uur, een record!) weer een prachtige desert-plek. Wat mij betreft de leukste manier van kamperen, zo in het wild onder de mooie Afrikaanse
sterrenhemel.
Al is het opzetten van je tent niet eenvoudig hier aan de kust, omdat iedere middag de wind aanzwelt en het dagelijks een gevecht oplevert met onwillig tentdoek.
Bijna vergeet ik nog te melden dat we net een rustdag achter de rug hebben in een mooie stad hier in de Westelijke Sahara. Eén van de laatste steden voordat we de grens met Mauretanië oversteken.
De dames hebben de Hammam weer bezocht. Ook Martha moest er aan geloven en ook zij vond het een mooie ervaring. En de heren hebben (eindelijk weer) een biertje gescoord in deze, naar Marokkaanse
begrippen, moderne stad. Verder hebben we op de hotelkamer gekookt omdat we nog steeds bang zijn om onze kwetsbare darmen bloot te stellen aan inheems eten. Erg gezellig met z'n allen op de
meidenkamer, zittend op banken en kussens op de grond.
Nog even en we hebben Marokko achter de rug. Het was een erg mooi land, maar we kijken toch ook erg uit naar de laatste maand van deze reis. Het landschap en de bevolking zullen straks weer heel
anders zijn.
Aan de Marokkanen bewaren we goede herinneringen. Meestal waren ze enthousiast. Veel opgestoken duimen , zwaaien en toeteren. En de bescherming van de politie, ach, dat duurde soms wat lang en je
vroeg je wel eens af waarom je toch iedere keer weer datzelfde verhaal moest vertellen, maar de sfeer bleef altijd gemoedelijk.
Wat mij betreft, ik kom hier zeker nog eens terug!
Alice
Reacties
Reacties
Weer een heeel beeldend verhaal, nu van Alice. We zien het voor ons. Succes nog in Marokko en alvast veel plezier naar en in het volgende land...
Je schrijft "nog een maand", dat begint toch op te schieten hé? Herfstige groeten vanuit Castricum en een omhelzing voor Fred.
Tja, nog 1 mnd, dan zit jullie monstertocht er weer op! De bewuste laatste loodjes......met nieuwe onderweg, die jullie ander elan brengen. Ook hier is een komisch schrijfster, erg leuk om te lezen, omdat ik dan stiekem vanachter m'n computer meefietst, natuurlijk op een prima stoel. Hoe bedoelt men dat wij het slecht hebben..... Ondanks alles zien jullie er toppie uit op de foto's, ga zo door! Voor een ieder een kus op de wang en voor Di een dikke pakkerd.
.>.Heel mooi verhaal Alice , Ja dat gehaast komt me erg bekend voor . als je de boter en de kaas hebt weten te bemachtigen , dan is de kaas schaaf weer pleite .
Zo heb je de jam en zo is het potje weer verdwenen ,maar uiteindelijk komt het toch weer goed ,en kan je haastig wat naar binnen werken .Je moet er de hele dag weer tegen aan .Als je eenmaal thuis zit ga je die dingen soms missen , raar he .
We leven mee met de prachtige verhalen en volgen jullie op de voet ... Maar laat de een maal gesnede kaas niet van je brood halen hoor.Zonde van het werk.
Groetjes aan iedereen . Siem
Heerlijk om over jullie te lezen.
Dielof…… je gaat toch ook wel het water een keertje in ??? Graag hoor ik een grootst Atlantische Oceaan verhaal van je. Hup, zet je over die watervrees heen, al is het alleen maar je grote teen die je nat laat worden.
PS. Gisteren kwam een Duitse heer aan de deur die heel graag de VOLVO 210 van Dielof wil kopen. Hij gaat jullie tocht ook volgen op het reisblog.
Klinkt geweldig allemaal. Kamperen op de hotelkamer! een eco was tobbe en een ontgroening...
ik ben benieuwd naar de volgende verhalen... Zijn jullie de grens goed over gekomen? Succes!
Hallo allemaal,
Ik wil alleen even zeggen dat ik elke dag uitkijk naar jullie verhalen en deze met veel plezier lees. Ook geniet ik volop van de foto's. Je krijgt in combinatie een heel goed beeld van waar jullie zijn. Ga zo door en blijf (al is het soms met een beetje tegenzin) zo schrijven. Veel succes.
Hoi Bart,
Tot nu toe had ik al jullie verslagen gelezen, maar Willemien heeft me vandaag nog veel meer verteld en mijn bewondering voor jullie en deze hele onderneming is er alleen nog maar groter door geworden.
Dit verslag van Alice (en trouwens ook alle andere verslagen) zijn hartstikke leuk om te lezen. 't is geinig om te zien hoe iedereen zijn eigen invalshoek heeft bij het vertellen.
Nog heel veel succes gedurende de laatste maand!
Leuk om te lezen, Alice: ik zie het voor me, hoe de tijd vliegt 's morgens voor vertrek. Kwestie van organiseren, om als eerste met de fiets klaar te staan. Jan zet zijn vraagtekens bij het feit dat je de mannen 't werk laat doen...Moet kunnen, toch?
Ook al dat georganiseer achter de schermen, zoals Kees beschrijft, is weer smullen voor de lezer.
En dan nu weer "volle bak" verder: alle tafels uit de truck, anderhalf keer zoveel water, koffie, brood, etc.
Een mooie Afrika-etappe toegewenst voor de hele groep, we blijven dagelijks meereizen!
groetjes, Jan en Josephine
Hoi Dielof, volgen je op de voet en zijn trots op jullie.
Deden een weekje Friesland (ook ver) voor Gezina's 'nieuwe jurk'. Zo te gek wat jullie doen, maar... laat je niet dwingen hoor.. niet de zee in als je niet wilt!!
Geniet en gezond verder. Knuf uit Z.
moedige fietsers, het blijft genieten van jullie mooie beschrijvingen over het wel en wee van het onderweg zijn. Nog even en jullie kunnen fietsen door het groene sub-tropische Senegal met de fleurige vrolijke bevolking , een andere wereld !!!
Een mooie voortzetting, en voor Fred een behouden rit door Mauritanie.
hartelijke groet els
petje af voor julie allen!!!
en een rustdag met hamman en bier erbij zeer zeker verdiend door jullie!!
nog veel fietsplezier en behouden vaart zal ik maar zeggen....... Paula
Dag allemaal,
Weer met veel plezier meegelezen.
Straks weer een heel nieuw spannend stuk voor de boeg: spannend met weer een grotere groep, met een andere cultuur, een ander landschap, ander rijgedrag, andere gaten in de weg, andere eetgewoontes, en, haha, andere vogels! Op naar de sahelscharrelaars, ijsvogels, watergriel, namaqua- en lachduiven, rare ooievaars, papegaaien! Zal nog een hele klus worden om papa door te laten fietsen denk ik...
Veel plezier!
Wiesje
Namaakduiven ja, dat geluid blijft je nog wel even bij!
Bart je moet wel op je nederlands blijven letten, grondzeil fluister je met een korte ei.
Laat je grondzeil daar trouwens niet lang liggen, anders ruimen de termieten hem wel op!
Leuk verhaal vandaag weer!
Lieve Alice.
Ik heb weer genoten van je ervaringen en ook meegeleefd met de tegenslagen, zoals wind en regen!
Maar ondaks dat genieten jullie ook enorm!
Heb net je kaart ontvangen uit Dahkla.
Houd moed bij het vervolg van jullie tocht, denk veel aan jullie allemaal!
Groetjes, je moeder (Thea)
hai er is veel info maar voor mijn dochters werkstuk niet wilt u dat er bij schrijven
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}