De grens van Marokko gaat dicht tussen 18.00 uur en 9.00 uur. We kunnen dus uitslapen tot half acht in ons hotel vlak vóór de grens, want we kunnen er toch niet eerder door. Helaas is mijn nachtrust wat verstoord door snurkende kamergenoten en een lekkende kraan. Maar dat hoort allemaal bij deze tocht, en ik snurk zelf ook, dus daar zeur ik verder niet over. We ontbijten in een rumoerige eetzaal, maar met vers brood en lekkere koffie. Zoals we gewend zijn, deelt Johan kaartjes ter overdenking uit, want het is zondag.
De avond tevoren hebben we de Nissan alvast in de rij gezet, en dat is maar goed ook. Maar nu staat er ook een rij van een stuk of vijftien vrachtwagens náást. Om kwart voor negen komt er wat beweging, dus we gaan ook in de rij staan, de fietsers ernaast, en de Nissan houdt even in om de truck ertussen te laten. Fred probeert een vrachtwagen tegen te houden, maar die rijdt doodleuk zijn fiets omver.

Iedereen moet naar het eerste loket om zijn paspoort te laten zien en een formulier in te leveren; wij hadden dat gisteravond al gehaald en ingevuld. Maar het gordijntje is nog dicht, pas om half tien begint de controle. Dan staan er al enkele tientallen mensen. Het systeem is dat iedereen zijn paspoort netjes op volgorde op de vensterbank legt. Maar wonderlijk genoeg groeit toch het voorste stapeltje! Na een tijdje wachten is ons stapeltje aan de beurt, en mag ik uitleggen wie fietsers, wie begeleiders en wie chauffeurs zijn. Alles wordt op ons overzicht netjes bijgeschreven. Tegen half elf zijn de fietsers erdoorheen. Dan volgt de douane, de fietstassen moeten open en Martha moet twee keer laten zien dat er echt brood in haar lunchtrommeltje zit.

Ondertussen worden de papieren van de voertuigen nagekeken en wordt de truck op verdachte inhoud gescand. En ja hoor, een verdacht wit vlekje! Zeil eraf, en het blijkt onze moker te zijn. Gelukkig wordt die niet in beslag genomen en mogen truck en Nissan naar de volgende controle. Dat is die van de kentekenbewijzen ('carte gris'). Ook daar wordt weer alles opgeschreven en moet weer het een en ander toegelicht worden in het kantoortje. Omdat ik een beetje Frans spreek, heb ik het dus druk vandaag. De beambten vragen openlijk om bier of whisky.
Omdat ze ons als groep willen laten vertrekken moeten de fietsers ook wachten. Op een gegeven moment zien we de ober van het hotel van vannacht, en bestellen we koffie, die een kwartiertje later keurig in bekertjes wordt gebracht. Wel tegen een dubbele prijs, maar daar moet hij dan ook een heel eind voor lopen. Tenslotte mogen we even na twaalven, tussen twee vervaarlijk uitziende soldaten met stenguns door, Marokko uit en het niemandsland in. Oei, alleen al het verlaten van Marokko kostte dus ruim drie uur!

Dan het niemandsland in. De asfaltweg houdt op en we moeten over een piste, dat wil zeggen nu eens kale rots, dan weer mul zand, dus lopen. Er liggen veel autowrakken in het rond. We waren gewaarschuwd, niet van de piste af te wijken in verband met de landmijnen die hier overal zouden liggen. Maar de voorzienigheid heeft gezorgd voor een kudde dromedarissen die hier vrolijk rondstappen, dus met het mijnengevaar zal het wel meevallen.

Na een kleine vier kilometer arriveren we bij de Mauritaanse grens. Het ritueel is nu wel wat bekend. De dertien paspoorten worden weer door een militair geklede beambte overgeschreven. Ik mag de beroepen noemen, want die staan niet op onze lijst. De beambte meldt zonder mij aan te kijken, dat hij een cadeau wil. Na geen reactie meldt hij drie paspoorten verder, dat hij een broek nodig heeft zoals ik aan heb. Weer drie paspoorten verder wil hij een fiets van ons kopen. Maar ik geef geen sjoege en ondertussen gaat hij wel door, en op een gegeven moment is de lijst klaar. Daarna volgt de douane, en tenslotte de controle van autopapieren en de chauffeurs.
Ondertussen hebben de wachtende fietsers zich de geldwisselaars en hotelronselaars van het lijf moeten houden: 'Nee, we hebben al een hotel.' ' Welke dan?' 'Chez Momo' (om een visum voor Mauritanië te krijgen heb je een hotelreservering nodig, vandaar) 'Oh, ik ben zijn neef, ik zal hem even bellen.' En een kwartiertje later stapt er een zwart persoon in oranje shirtje (en daaronder een T-shirt van Parijs-Dakar, dat hij vol trots laat zien) op ons af en stelt zich voor als Momo. Hij heeft een mailtje van mij in zijn hand, dus hij is het echt, we worden niet genept.

Even na tweeën zijn we door alle grenscontroles heen. Maar van de begeleiders, die door de Nederlandse ambassade zouden zijn geregeld, en om 11 uur klaar zouden staan, geen spoor ! Momo rijdt met ons mee in de Nissan om de weg te wijzen. Hij blijkt heel handig in het smoezen bij de politiecontroles onderweg, we zijn blij dat hij er is! De fietsers hebben ondertussen een stevige trap aan de laatste 50 km, want het is flink gaan waaien, en we moeten er recht tegenin. We zagen al een tijdje een donkere lucht aankomen, en het begint nog een beetje te spetteren ook.

In Nouadhibou blijkt, dat we niet alleen in een ander land, maar bijna ook in een andere wereld zijn gekomen, dit is echt Afrika! Brede stroken zand tussen de asfaltweg en de huizen, waar allerlei bedrijvigheid heerst, en geiten en ezels rondscharrelen, veel ezelkarretjes op de weg, en een chaotisch verkeer. De mensen zijn hier veel zwarter dan tot nu toe. Een geit wordt eventjes vlug in een achterbak gekieperd. We kijken onze ogen uit.

Om kwart voor vijf zijn we bij auberge Sahara. We worden ontvangen in lekkere stoelen op het terras met heerlijk koude blikjes fris en popcorn. 's Avonds maakt mevrouw Momo een verrukkelijke maaltijd voor ons klaar van grote gamba's, rijst en saus.

Bart