Wat doen we met de tijd die we besparen als we geen 5 dagen nodig hebben om met de postkoets van A naar B te komen, maar binnen een uurtje vliegen onze bestemming bereiken?
Wat doen we met de tijd van 8 uur die we nu overhouden bij het opstellen, uittypen,, nakijken, ondertekenen en naar het postkantoor brengen van een officiële brief zoals dat gebeurde door een secretaresse in de jaren vijftig, als je nu een mailtje binnen enkele minuten verstuurd hebt dat ook meteen gelezen wordt?
Wat doen we tegenwoordig met al die bespaarde tijd? Hoe gaan we überhaupt om met onze tijd?

De afgelopen dagen zijn voor ons een ware test geweest als het gaat om het omgaan met ‘tijd‘. Bijna vijf dagen ‘tijd' mochten worden ingevuld waarbij 1050 kilometer in twee keer een uurtje vliegen werd overbrugd Het begon op Zaterdag 16 oktober (vroeg in de middag) toen we al aan de grens van Marokko en Mauritanië aankwamen. Om op tijd de overgang te kunnen passeren stonden we op Zondagmorgen 9 uur al in de rij om de grens en het niemandsland tussen de twee landen zo snel mogelijk achter ons te laten. Vijf uur later waren we er eindelijk doorheen en mochten we gelukkig nog 55 kilometer onze benen strekken om naar Nouadibou te fietsen. Maandag 18 oktober werd (mede door een gigantische regenbui) een echte testdag als het gaat om de ‘tijd', want het vliegtuig waar we mee naar Nouachott zouden vliegen was overboekt. Conclusie: we moesten nog een dag in Nouadibou blijven. De planning moest worden aangepast en de aankomst in Dakar werd 24 uur doorgeschoven. Een ware les in: 'geduld hebben' en 'omgaan met tijd'. Iedereen vulde het overbruggen van die overvloed aan tijd op zijn eigen manier in. Schuilen voor de regen, rondhangen, vervelen, slapen, lezen, laptoppen en nog maar een keer een wandeling naar de Soek.

Een bekende uitspraak (die ook prominent op de zijkant van onze truck staat afgedrukt samen met de afbeeldingen van de honden van Ben en Martha) is: 'God gaf de Europeaan de klok en de Afrikaan de tijd'. Iets wat mij in de muziek van Bob Marley die je hier dagelijks uit de luidsprekers in de straten hoort galmen, bekend in de oren klinkt: 'Don't worry, be happy'. Ik kan mij herinneren dat we een half jaar geldeden met wat jongeren daar een musical over geschreven hebben. Naast o.a. de muziek van Bob Marley hadden we het lied: 'Opzij, opzij, opzij, we hebben ongelofelijke haast' van Herman van Veen geplaatst.. De jongeren speelden in de musical het verhaal van de visser die tevreden elke dag aan de kant van de rivier met zijn hengeltje zat te vissen. Een voorbijganger adviseerde hem extra hengels te gebruiken om meer vissen te kunnen vangen. De visser vroeg hem wat hem dat zou opleveren. Hij zou de gevangen vissen kunnen verkopen op de markt, was het antwoord, hij zou goed geld kunnen verdienen. 'En wat dan?' was de vraag van de visser. Van het verdiende geld zou hij een groot vissersnet kunnen aanschaffen en personeel aannemen, dan zou hij nog meer vissen kunnen vangen en het zou de visser financieel voor de wind gaan. Hij zou ook een fabriek kunnen laten bouwen om het vis zelf te exporteren. Hij zou nog meer personeel kunnen aannemen dan hoefde hij niet meer te werken. 'Maar wat moet ik dan doen met alle tijd die ik dan over heb?' was de vraag van de visser. 'Dan kun je aan de kant van de rivier de hele dag lekker vissen', was het antwoord. 'Dat doe ik nu al', was het antwoord van de visser, 'zo hier zittend met mijn hengeltje aan het water ben ik tevreden en gelukkig.'

Maar wij zijn snelle leerlingen als het gaat om ‘geduld' en ‘tijd‘ en ook zijn we gelukkig en tevreden, laat dat gezegd zijn. Ook in Auberge Awkar in Nouakchott hadden we een uitstekend onderkomen. Een 'vriend' van Momo haalde ons om 16.00 uur bij het vliegveld op. Hij had taxi's geregeld en was de uren die volgden (te) nadrukkelijk aanwezig. De volgende morgen om 3.45 uur werden we met de taxi‘s weer naar het vliegveld gebracht voor de vlucht van 6.10 uur naar Dakar (die een uur later pas vertrok) Omdat de communicatiehulpmiddelen ons in de steek lieten en wij nieuwsgierig waren of de Afrika-groep ook veilig in Dakar was aangekomen (want er was ons ten gehore gekomen dat er op het vliegveld van Parijs gestaakt werd) en wij ook niet wisten of de truck en Nissan Dakar bereikt hadden, was de opluchting en blijdschap als een warme golf toen wij bij hotel Al Baraka in Dakar aankwamen en daar Adama, Floor, Marian, Trudi, Gerie en Addy konden omhelzen en hoorden dat Fred, Dielof, Kees en Ben die morgen ook in het hotel waren gearriveerd (zonder truck, want die was nog niet vrijgegeven en stond bij de douane in Dakar). De verhalen van de Afrika-gangers die de dag daarvoor het slaveneiland voor de kust van Dakar hadden bezocht en de hindernissen die de leden van de truck-groep hebben moeten ondergaan, zullen door de betrokkenen zelf nog wel op papier worden gezet. Daar hebben zij waarschijnlijk deze dagen ook geduld en tijd voor, want of we morgen al fietsend kunnen vertrekken, is de vraag. Onze fietsen en spullen liggen namelijk ook nog in de truck. Ook zijn we nieuwsgierig naar de adviezen vanuit de Nederlandse ambassade hier in Dakar waar Bart, Rolf en Herman laat in de middag naar op weg zijn gegaan. Ja geduld is een schone zaak.

Johan Olling