Om de truck en de Nissan door Mauritanië te loodsen, was maanden geleden al de bemanning vastgesteld. Deze bestond uit Ben, Kees, Dielof en Fred. We vertrokken 's morgens om 6.00 uur uit Nouadhibou, de meest noordelijke stad in Mauritanië. Het zou een lange dag worden en we zouden proberen voor de duisternis de Senegalese grens te bereiken.

De Nederlandse ambassadeur in Dakar had ons een beveiligingsteam toegezegd, maar die zijn nooit op komen dagen. Daarom hadden wij voor onze veiligheid en voortgang een persoon mee die bij politiecontroles etc. zou kunnen bemiddelen.

Tot Nouakchott ging het zeer voorspoedig, een vrij nieuwe weg die mondjesmaat wordt gebruikt. Landschappelijk waren de veranderingen duidelijk waarneembaar. Het gele woestijnzand veranderde langzaam maar zeker in roodachtig zand en hier en daar stonden er bomen, wat in de westelijke Sahara ondenkbaar zou zijn. Voorbij Nouakchott werd de weg aanzienlijk minder van kwaliteit en moest Ben al zijn chauffeurskwaliteiten aanwenden om de gaten in de weg te vermijden.

Na vele kilometers en vele politiecontroles kwamen we in Rosso aan, dit is de grensplaats tussen Mauritanië en Senegal. Daar troffen we vele Afrikanen aan die ons in een bepaald hotel wilde hebben en ons wel zouden helpen bij het passeren van de grens. Het hotel was al geen gelukkige keus, hier en daar lekkages en het eten was zeer matig, Dielof heeft zelfs niet gegeten. De volgende morgen hadden we met twee man, waaronder een politieagent, een afspraak om ons te helpen bij een van de meest corrupte grensovergangen ter wereld.(inside info Kees). Aanvankelijk ging het vrij goed. Ruim voor de middag waren de voertuigen aan de overkant van de rivier en waren wij in onderhandeling met de Senegalese autoriteiten. Op de ferry heeft Ben nog zijn talenten kunnen tonen door een gestrande auto, die niet meer voor of achter uit kon, er van af te slepen.

Helaas, de Senegalese autoriteiten gaven geen duimbreed toe. Onder toezicht mochten wij, na te veel te hebben betaald en nadat Kees en Dielof zich de blaren op de tong hadden geklets, de truck naar een depot in Dakar rijden. In het donker moesten we toen de vele honderden kilometers afleggen naar Dakar. De weg was soms zo verschrikkelijk slecht dat Ben stapvoets door de kuilen moest rijden, echter voor Ben geen probleem. De volgende ochtend om 6.00 uur arriveerden wij moe maar voldaan bij het depot bij de haven van Dakar waar we de truck moesten achterlaten. Hopelijk zijn morgen de papieren in orde, zodat wij met de 3^e etappe kunnen beginnen.

Fred de Wit