Inritsen, een nagekomen verhaal van Addy
20 oktober
Mensen ontmoeten mensen....Wat bracht de dag ons? Precies dat, waar we al lang naar uitgekeken hadden: onze hereniging. De groepen ritsen ineen! Naadloos.
Ze gaan als 'een' nieuwe formatie de laatste etappe in!
De eerste personen, die bij ons inritsten, waren Dielof, Fred, Ben en Kees. 6 uur 's morgens. We hoorden hen op de gang en Marian en ik snelden de gang op, om niets van dit weerzien te missen. Er ontstond zo'n kabaal,dat er gebeld werd,of we wat rustiger konden zijn. Er hadden al gasten geklaagd. Oké, allen nu snel weer te bed.
Na ons ontbijt kwamen weer een paar ' ritsers' binnen rennen: Joyce, Trudie d.R., Alice en José. Je snapt het al: armpjes om elkaar en meteen voelde het weer heel hecht. Er kwamen heel wat verhalen los. De dames gingen ontbijten en snel douchen en slapen.
Net toen wij zessen het hotel wilden verlaten, kwamen de laatste 'ritsers' binnen: Bart, Johan, Martha, Rolf en Herman. Allen weer stevig vastgepakt en ja, ook zij hadden verhalen en vragen. Een drukke uitwisseling van nieuwtjes en .........de rits zit nu stevig in elkaar.
Wij, de Afrikagangers, verlieten het hotel, om snel wat meer geld te gaan pinnen. In een stad verblijven kost heel wat meer, dan fietsen door de grote leegte van de Sahara.
Terug in het hotel kwamen José, Martha en Alice net naar beneden en wilden met ons mee de stad in en naar het strand. Daar ging een vrolijke stoet.
Het was nu een blanke man met 7 bruiden. Heyboer zou er jaloers op zijn. Niet alleen de man uit Den Ilp, maar ook een paar Afrikanen, vonden onze 'rits' interessant en spraken onze begeleider daarover aan.' Ach ja,' zei die,'Mohammed had er 4en zie hier lopen er 7'.
Onze stoet trekt hele slierten verkopers aan. Vaak lange slanke mannen met: armbanden, kettingen, houtsnijwerk, t-shirts etc. Zij kleefden aan onze rits en als je niet wilde kopen, werden de verhalen, om ons tot kopen te verleiden, steeds dramatischer.
Als een bonte stoet liepen we verder richting het strand. Een aantal verkopers droop af, maar er kwamen weer nieuwe begeleiders met ons mee. Allen behulpzaam om ons de weg naar het strand te wijzen.
Mensen ontmoeten hier mensen.
Heel donker Afrika naast blond Noord-Hollands. Wijde losse kleding naast spijkerbroeken en sporthemden. Een menging van rassen en culturen.
Soms vriendelijk, soms wat erg opdringerig, maar wij en zij wel nieuwsgierig en geïnteresseerd in elkaar.
Op een stil strandje aangekomen konden we weer even onszelf zijn, zonder achtervolgers. We gingen heerlijk zwemmen! Alice had daar bijzonder veel pech! Een grote golf sloeg de bril van haar neus. We namen haar, na het badgebeuren, tussen ons in en probeerden in het politiebureau een bewijsje te krijgen van dit gebeuren.
Zelfs naar het bureau liepen er weer spraakzame en op verkoopresultaten beluste mannen en vrouwen mee. Trossen halskettingen en armbanden op grote schalen boven op hun hoofd, werden door dames rondgedragen. Prachtige patronen in hun gewaden en de bijpassende hoofdtooi gaven een indruk van sierlijkheid en elegantie.
Wij kunnen die kleding kopen en dragen, maar het maakt van ons geen Afrikanen: wij blijven buitenlanders.
Terug in het hotel zaten wij ‘s avonds aan het diner in een grote zaal, als een grote familie: negentien man / vrouw.
We hebben nog zeker een hele dag te besteden in en buiten Dakar.
Vol vertrouwen in de nieuwe formatie en hechtheid van de groep ga ik nu slapen.
De volgende etappe staat in de startblokken: Burkina let op....we komen er aan.
Addy
Reacties
Reacties
Ha die Addy, Wat fijn dat je er weer bij bent. De Europa en Afrikagangers als één grote familie. Ik kan het me voorstellen dat jullie elkaar heel hartelijk begroeten dat je vergeet dat er nog andere gasten logeren. Vertel eens hoeveel prachtige gewaden met bijpassende hoofdtooien heb je inmiddels gekocht? Wens jullie allen nog prachtige en leerzame weken samen en groet uit El Campello maar in het bijzonder voor "onze" Trudi.
Christine
Welkom in Mali.......
Het laatste land voor Burkina, voordat jullie het door hebben fietsten jullie Burkina Faso binnen! Geniet maar goed. Aan de foto's te zien doen jullie dat ook! Speciaal de laatste foto waar de vrouwen lekker rusten en de mannen aan het werk zijn...!! In Afrika is het meestal andersom maar ik vind dat jullie het TOP doen zo...;-)
Veel succes met alle lekke banden!
Carly
Ha juf Addy en alle andere stoere bikkels!
Wat een mooie en beeldende verslagen van de reis maken jullie en wat een mooie foto's! Het is alsof je er zelf een beetje bij bent, heel bijzonder.
Heel veel plezier met dit avontuur en doe speciaal de groeten aan onze zus Marian. We blijven jullie natuurlijk volgen
groet, Jan en Janny
Ha die Addy, fijn te lezen dat je er weer helemaal bij bent. Mooie beeldspraak over het ineen ritsen. Geniet ervan.....voor ejt het weet zijn jullie al in Burkina Faso.
Liefs en knuffel van Anneke
Mooi om te lezen hoe jullie elkaar weer vinden en naadloos aansluiten en de draa weer opgepakt hebben.
Heerlijk ook om filmpjes te bekijken, zo herkenbaar daar in Fes! Maar intussen trappen jullie al weer een heel eind verder, de goeie kant op. Zal nog steeds wel pitti zijn vanwege de temp en de gatenkaas waar je je door heen moet worstelen. Maar met de schotels van Trudje zal het eindpunt van de dag elke keer weer een verrassende en lekkere beloning zijn.
De laatste kalender maand van jullie toch zijn jullie vandaag ingegaan. Weer een mijlpaal waar ik voor jullie even bij stil sta. Geweldig! Met veel bewondering blijf ik jullie volgen vanuit een al zeer herfstig Nederland. Even omschakelen weer na de aangename warmte aan de Spaanse playa. Heb je gemist Trudje! Doen we een volgende keer anders ok?
Heel veel liefs en alle goeds voor de hele club. Besos para Trudje,
Hannie
zojuist het verslag van addy gelezen, weer smaakvol, je voelt je er zo bij betrokken en ziet het helemaal voor je. er is hoop voor alice, een vriend van mij met zo'n "dienst fietsie" op had het probleem dat hij hem ook kwijt raakte. maar 6 maanden later vingen ze een haai met bril op. dus alice houd moed, wie weet!!!! beste fietsers geniet van de nacht rust en een voerspoedige dag morgen.
groeten Henk uit australie
Hoi Geer hier ben ik weer met de volgende .De condicteur van de trein struikelt over een uit
gestoken been in het gangpad.Aan de man vraagt hij of hij zijn been niet bij hem onder zijn zitplaats kan houden."Nou, zegt de man,ïn de oorlog heb ik een knieschot opgelopen en daardoor kan ik mijn been niet meer buigen."In de volgendecoupe zit een man met litteken van een schotwond op zijn wang:Ook uit de oorlog overgehouden. In de volgende coupe zit een man met duim en wijsvinger schietbewegingen te maken.De cond
ucteur vraagt hem heel alert of hij dit misschien ook uit de oorlog heeft overgehouden.Waarop de man antwoord:"Nee,uit mijn neus"ha ha ha ha de groetjes en tot de volgende keer fiets ze
Beste Floor en alle reisgenoten, wat een bijzondere tocht! Ik vind jullie heel stoer als ik lees hoe jullie vele kilometers lang over onverharde wegen bij onvoorstelbare temperaturen voortploeteren. En dat voor een prachtig doel. Petje af! Namens het hele kindernevendienstteam van de Ter Coulsterkerk een hartelijke groet en een zeer voorspoedige verdere reis gewenst.
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}