Verslag van maandag 8 november 2010: een rit van 128 km. van Keleya naar Koumantou

EEN MOZAIEK VAN MENSEN

Een perfecte fietsdag met een lichte bewolking en wat zijwind voor wat afkoeling. We vertrekken even na 6.30 en om 12.00 uur hebben we al 100 kilometer afgelegd. De enige obstakels zijn wegomleggingen omdat er aan de weg wordt gewerkt. Op die plekken moeten we stof happen als vrachtwagens en bussen ons in volle snelheid passeren. Na de koffie en theestop voegen we er nog 28 kilometer aan toe om op precies 1.45 uur ons kamp op te slaan. We genieten van het schitterende glooiende groene landschap, de levende dorpjes en vele schooltjes aan de kant van de weg. We genieten van Mali. Wat ik weet van de vele foto's en filmpjes die ik de afgelopen 50 jaar via de Vastenactie over Mali heb gezien, gaat het alleen maar over droogte, het slaan van waterputten en het tegenhouden van de Sahara. Mijn beeld van Mali is tijdens deze reis compleet bijgesteld. Ook weet ik nu dat de bevolking van Mali bestaat uit een mozaïek van volken. Zo zijn bijvoorbeeld de Bozo een vissersvolk, de Peul veehouders en de Dogon akkerbouwers. Je begrijpt dat ik me aangetrokken voel tot de Peul. Ik denk daarbij ook aan het verhaal van Abraham (dat ik i.v.m. mijn sabbatperiode deze maanden lees), waar hij wordt geroepen het vertrouwde achter zich te laten om op weg te gaan. Ook Abraham trekt als een Peul met het vee mee op. Geroepen om recht te doen. Zo ook is de Peul een volk dat niet gebonden is aan een bepaald land of gebied, maar met het vee meetrekt naar groene velden. De Peul kwamen we al fietsend tegen in Senegal, nu ook in Mali en straks in Burkina Faso. Zij zijn deze weken helemaal in beweging want volgende week dinsdag 16 november is er het jaarlijks Islamitische offerfeest waar veel geslacht zal worden. Dat de Peul zich ook verbonden voelt met Nederlanders merkte ik toen ik met Adama en Dielof op de markt in Kati een man achter een Singer naaimachine tegenkwam die vertelde dat hij een Peul was en uit Burkina Faso kwam en de Hollanders - bekend om hun koeien en melkproducten - ook zag als een volk dat verwant is met de Peul. De ontmoeting met deze man verliep zo hartelijk dat ik bij hem een Peul-mantel op maat heb laten maken met bijbehorende tulband.

Een mozaïek van volken dat in Mali leeft in harmonie. Als ik kijk naar al die verschillende karakters, achtergronden, motivaties en eigenaardigheden binnen onze ‘fietsen voor Burkina'-groep dan gaat de vergelijking van een mozaïek ook op. Op verschillende momenten heb ik wel eens gedacht aan de serie ‘expeditie Robinson'. In die serie worden mensen op een eiland geplaatst en moeten ze geestelijk en lichamelijk proberen met elkaar te overleven. Een Tv-ploeg die de groep dan op de voet volgt. Ook tijdens onze monstertocht zou het mooie Tv-beelden hebben opgeleverd. Maar het grote verschil tussen ‘expeditie Robinson' en ‘fietsen voor Burkina' is dat bij de Tv-serie mensen worden weggestemd en bij ons het juist de bedoeling is om samen Toba en Ouahigouya te bereiken om daar de 150.000 euro symbolisch te kunnen overhandigen. Het is dan ook heel bijzonder en prijzenswaardig te zien en te ervaren hoe een ieder binnen de groep met elkaar en ieders eigenaardigheden omgaat. Het is een groep kanjers.

Natuurlijk zijn er botsingen, irritaties en momenten waarbij je denkt: ‘zoek het maar uit'. Natuurlijk zijn er momenten waar het mozaïek van de ‘fietsen voor Burkina-groep' op de poef wordt gesteld. (Het mozaïek dat met het overlijden van Co al niet meer compleet is), Natuurlijk zijn er momenten dat individuen meer bezig zijn met hun eigen kick dan het gezamenlijk belang en zijn er zo nu en dan overlegsituaties en tafelgesprekken die tijd en energie kosten, maar de sociale acceptatie, het respect voor elkaar en de bereidheid tot tien te tellen, is vol op aanwezig en te prijzen. Vooral de begeleidingsgroep - die elke dag van elkaar afhankelijk is en met elkaar op trekt - verdient een dikke pluim. Het gaat om een mozaïek van mensen. Ieder mens is uniek en anders, maar het gaat ook om een gezamenlijke verantwoordelijkheid voor een klus waar je samen aan bent begonnen en ook samen wilt afronden. Niet voor niets zingen we dagelijks het lied: ‘Op de pedalen' dat eindigt met de woorden: 'want samen staan we sterk, het goede doel is wat ons bindt'.

Johan Olling

Dagverslag dinsdag 9 november 2010

Een graveldouche en de kunst van het 'compact fietsen'

Om half 7 stonden we vanmorgen weer klaar voor vertrek! Maar niet voordat de bandenspanning op orde was (José) en de gehavende lippen een laatste inspectie- en invetbeurt gehad hebben.

We vertrokken vanuit Koumantou richting Sigassu. Het werd voor velen een zware dag die extra lang zou duren, (130 km). We willen morgen over de grens met Burkina Faso en aangezien we door ervaring wijs weten dat deze passages erg lang kunnen duren, hebben we er de laatste dagen extra kilometers bijgesmokkeld.

Eén van de strategieèn om deze dag tot een goed einde te brengen, was het `compact fietsen` , door Floor geìntroduceerd. We zouden als één geheel een constanter en dus efficiénter tempo fietsen. Niet meer wachten op alkaar en dan stiekum een extra pauze inlassen, maar als één front oprukken. Ik weet nog steeds niet zeker of het de beste strategie is, maar de uitvoering door Floor en Dielof, die was uitstekend.

Het zware zat hem niet alleen in de kilometers, maar ook in het wegdek wat vandaag weer afwisselend was. Van prachtig nieuw asfalt, wegen waar de zijkanten van ontbreken, wegen met grote ronde gaten en wegen die net aangelegd worden, zo te zien met behulp van aziaten (Chinezen?) die de orders leken uit te delen.. Deze laatste weg in aanbouw bezorgde ons een spectaculair moment. Wij fietsten over de onderlaag die uit gravel bestond. Tegelijkertijd kwamen ons bussen en vrachtwagens tegemoet met zo´n 100 km per uur, waardoor we al snel rood kleurden door de gravel met zwarte roet-accenten. Vooral bij onze kalende fietsers gaf dat een speciaal effect, omdat een helm in zo´n geval als een sjabloon werkt.

Niet lang na de vrachtwagens, zagen we een sproeiwagen aankomen. Enkelen van ons lieten zich besproeien in de hoop schoner te worden, maar het resuteerde meer in een soort cementachtige torentjes op onze benen. Ik was wéér zó blij met onze truck-douche !!!

Dit laatste stuk van Mali is duidelijk een vruchtbaar stuk land, wat je terugziet bij de koopwaar in de dorpen. Waar we eerder een dorpje doorfietsten wat overspoeld werd door de tomaten, waren het nu de pepertjes die overal lagen te drogen op grote doeken voor de hut-achtige winkeltjes. Ieder dorp waar we doorheen fietsen bestaat eigenlijk uit zo'n langgerekte weg, met aan beide kanten ál die hutjes waar mensen hun brood verdienen; kleine kruidenierswinkeltjes, brandstofverkopers met de brandstof in een soort wijnflessen, de smit, de houtbewerker en het meest belangrijk langs deze doorgaande route, de garage-bedrijfjes en nog veel meer.

Daar tussendoor is het altijd een hectisch gebeuren van vooral héél veel brommers, ezelkarren, vrouwen met bewonderenswaardige hoeveelheid koopwaar op hun hoofd (wij hebben het nog even geoefend met een wasteiltje op ons hoofd, maar dat werd geen succes).

Die brommers, dat is trouwens een apart verhaal. We signaleerden ze vanaf de grens Senegal / Mali. Mooi gekleurde brommers van het merk KTM, bestuurd door coole types. Het viel mij meteen op omdat mijn fiets van hetzelfde merk is. Bij navraag bleek het om een soort nep-KTM te gaan, geïntroduceerd door China, zo vertelde het ambassadepersoneel in Bamako.

Nog even iets over één van de stops van vandaag. We zochten een schaduwrijk plekje in een dorp na 50 km fietsen en toen het donker een beetje optrok, bleken we voor een soort smit - metaalbewerkings bedrijfje te staan. We mochten erbij komen zitten, foto´s maken was ook geen probleem en al gauw kwam er ook weer een grote groep kinderen nieuwsgierig bij ons kijken. Ze vinden het iedere keer weer een feest om zichzelf terug te zien op de fototoestelletjes. Ook het uitlokken van een spelletje voetbal door Gerie doet het goed en lukt altijd.

En nog wat bijzondere momenten waren±

• De rijstbouw die we voor het eerst zagen onderweg. Mooie, felgroene rijstvelden in het moerassige Niger-dal
• Opvallend veel scholen hier in Mali aan de kant van de weg. De kinderen binnen zien ons langsfietsen en beginnen accuut van alles te roepen naar ons. Weg is de concentratie!
• Alle cola-borden langs de kant van de weg, maar helaas niets te koop!

Het officiële gedeelte van deze dag wordt na het eten weer afgesloten met de dagelijkse evaluatie, door sommigen ook 'euvaluatie' genoemd..........

Sommigen duiken daarna meteen hun tentje in, anderen gaan nog even naar een nabij gelegen dorpje of er wordt nog een dagverslagje bijgewerkt. Natuurlijk zijn er ook altijd een paar gegadigden voor een slaapmuts...... en een goed gesprek.

Het was vandaag trouwens lastig om je eigen tentje terug te vinden. Om bij je kampement te komen, moest je door okselhoog gras waden om bij de zeldzame kale plekken te komen, waar je je tent op kon zetten.

Morgen over de grens van Burkina Faso!!!!

Alice

Woensdag :10 november 2010

GRENSGEVAL

Stilzwijgend lopen wij naar onze tent, we hebben weer een nederlaag voor onze kiezen gehad. Trudi Dos en ik, met klaverjassen wel te verstaan. Eenmaal liggend in de tent horen we tromgeroffel, we zitten 2 km. van Sikaso af en in het dorp vieren zij 50 jaar onafhankelijkheid. Een delegatie van onze groep is er heen en eigenlijk hadden we er allemaal bij moeten zijn want dat zijn de leuke dingen van deze monstertocht. 's Avonds hadden wij al rook en vlammen gezien, wij dachten meteen dat het weer zo'n heidebrand was maar Bart nam ons mee op de laadklep van de truck en constateerde dat het een groot kampvuur was dat bij het feest hoorde. Ons hart was weer gerust. We mogen de volgende dag één uur later opstaan want we gaan tot de grens van Mali-Burkina Faso. 45 km wel te verstaan. Half 8 willen we starten en ja, een lekke band, dat word dus kwart voor 8. In een mum van tijd hebben we zo 20 km. te pakken. Ergens hier in de buurt moet een waterval zijn, maar na 35 km. heb ik een donkerbruin vermoeden dat we het met een droge berg moeten doen. Pas na 31 km.komen we aan bij de waterval. Nou ja, een waterval, een neerval van pakweg 4 meter. Maar toch hij maakt het geluid van een grote waterval. Ik haal Alice over om met mij in de waterval te gaan staan en dat gaan we dus ook doen. Aangezien ik met Alice al in Senegal op een standje in de golven ben wezen duiken en zij daarbij haar bril verloor, adviseerde ik haar haar reserve-bril af te doen. Dus ik mocht weer blindegeleide-hond spelen. Als 2 waternimfen sto nden wij onder de waterval maar we eindigden op onze buik in het water want we wilden ook voelen hoe een krokodil zich in het water voelt. Maar aan alle leuke dingen komt een eind, dus weer op de pedalen voor de resterende 15 km. tot de grenspost. Paspoorten inleveren en met een kwartier waren we weer weg. Na 5 km. weer een controlepost en ook dat ging rap. We zitten nu in Heremakono, het niemandsland tussen Mali en Burkina Faso. Maar bij de laatste en 3e grenspost kan het wel een paar uur duren voor we weg mogen. Alle stoeltjes worden uit de truck gehaald en iedereen gaat z'n eigen ding doen. 4 gaan er klaverjassen, anderen pakken de laptop en gaan een verslag maken, de rest gaat lopen ijsberen of hangen als plumpuddingen in de stoel.Ik krijg net een bericht door dat het record lekke banden op naam van Adama staat. Weer 2 lekke banden gehad, hier is hij duidelijk niet blij mee. Dan moet je dat dus niet gaan vertellen tegen degene die het dagverslag schrijft, want dan wordt het gepubliceerd.We rijden vandaag allemaal in onze Burkina Faso-shirt, dat is toch wel een bezienswaardigheid, we doen dat om indruk te maken bij de grenspost van Burkina Faso. Maar een paar uur wachten wordt een hele middag, dus Johan, Trudi, Ben en ik gaan nog een potje klaverjassen. Ik durf het bijna niet te zeggen maar we worden wéér ingemaakt. Ik denk dat we toch van tactiek moeten veranderen maar hoe we dat gaan aanpakken is nog de vraag. Het word nu drukker bij de grenspost, er stopt een busje en er komen wel 20 mensen uit. Hoe ze die erin krijgen, volgens mij moet je iemand op z'n nek nemen en dan de bus in, want het is gewoon een 6 persoons busje. Dan komt er iemand op het idee om naar de plaatselijke kroeg te gaan, nou ja kroeg...een afdak met een rieten dak. Wel heel gezellig. Onze bierbrouwer Herman gaat opde foto met een Afrikaans flesje bier voor een poster van biermerk Flag.Dus volgend jaar hebben we ook Flag-bier in Limmen. Een beetje bierbrouwer lukt dat. Dan maar weer terug naar de grenswacht en nog is het niet in orde. Dan besluiten we ons kamp op te slaan op een terrein achter de douane-post. Voordat we de tent opzetten krijgen we eerst nog schaatstraining van José. Dus volgend jaar heeft Nederland een nieuwe kernploeg. Want het pootje over in de bocht ging vlekkeloos.De keukengroep hoeft niet te koken want er wordt eten aangerukt.Overheerlijke kleffe rijst waar een kip overheen heeft gevlogen en pinda-water. Een culinair hoogstandje. Er staan waxine-lichtjes op tafel dus de sfeer is perfect. En we hebben het gevoel dat Co aanwezig is. Na het eten vertrekken we met een groepje naar onze hangplek: de klep van truck om te kleppen. Morgen is Bart jarig en we brainstormen hoe we hem kunnen verrassen. We flansen een lied in elkaar, we hebben slingers en lampions en als kado een brief van Willemien. We nemen nog een bakkie thee of koffie met een koekje. Ben knauwt als een bok op knikkers en we gaan daarna nog even de geit verzetten om daarna ons padje in te korten. Vertaling staat hieronder en morgen gezond weer op.

Vertaling* knauwen als een bok op knikkers = iets niet lekker vinden

de geit even verzetten = bezoek aan het toilet

padje inkorten = is je bed opzoeken

Gerie