In het filmparadijs Ouarzazate

Maandag 27 september
Marokko - Ouarzazate

We hebben vandaag weer een rustdag. Ouarzazate is een mooie, moderne Marokkaanse stad die vrij toeristisch is.
Marokko is het lieverdje van de filmwereld met in het bijzonder Ouarzazate vanwege de mooie locaties; de Hoge Atlas in het noorden, de woestijn in het zuiden en in het oosten het grote stuwmeer El-Mansour-Eddhabi.
Van de mooie locaties hebben we gisteren al erg kunnen genieten tijdens de fietstocht hierheen. Het fietsen werd regelmatig onderbroken voor een foto-stop. Vooral de oevers van de rivier de Dades met de dorpjes en burchten daarlangs probeerden we in onze fototoestelletjes te vangen (wat vaak niet lukt. Zo mooi als in werkelijkheid krijg je het niet gefotografeerd)
Na de overheerlijke 'sweet and sour' nasi van Trudi, de afwas waar we weer enthousiast met z'n allen op aanvielen (nee Rolf, niet nog meer drogers) en daarna nog koffie met gebak omdat José haar Jan jarig was, gingen we allemaal onze eigen weg.
Maarrrr, niet voordat de was geregeld was, die we met z'n allen toch alweer een week hadden opgespaard. Met enige tegenzin en hulp van mij wilde de dochter van de hoteleigenaar wel wijzen waar de wasmachine stond. Waarop ik samen met haar naar de top van het hotel klom, waar we op een prachtig dakterras belandden met uitzicht over de stad. Nog een ruimte verder kon er gewassen worden en de was wapperde snel droog daar hoog in de lucht.
Daarna met Johan, José, Dielof, Joyce, Trudi en Fred richting stad om een beetje sfeer te snuiven. De gezelligheid bleek wat ver weg waarop Fred snel afhaakte.
Johan, José en Joyce hadden er flink de vaart in en dus bleven we met een groepje van drie achter. Op de weg terug naar het hotel konden we het niet laten een mooi Marokkaans winkeltje in te gaan waar sieraden verkocht werden. Het winkeltje werd gedreven door Sammie, die ons in half Frans, half Engels vertelde over de omgeving, verhalen over herkomst en betekenis van sieraden, ondertussen kopjes thee zette, krukjes aanschoof en niet rustte voordat we met iets moois de deur uit gingen. Het was een leuke ervaring maar het werd wel een latertje.
Ondertussen grijpt het diarreevirus nog steeds om zich heen en heeft een volgend slachtoffer gemaakt. We proberen nog meer en beter op de hygiëne te letten (meer handen wassen en een scheutje Dettol door het laatste spoelwater van de afwas, geen ongeschild fruit en natuurlijk geen water uit de kraan. Ook niet voor het tanden poetsen!)
Het contact met de Marokkanen hier in de stad verloop erg ontspannen. Mohammed, de zoon van de eigenaar, rijdt met Ben de stad door om één en ander in te kopen. Zelfs nieuwe batterijtjes voor Dielofs gehoorapparaat weet hij te regelen. Ook blijkt Mohammed bereid om ons de stad te laten zien.
En dan de kapper, die na een knipbeurt voor Trudi en Alice, gezellig met ons meeloopt om de weg te wijzen naar apotheek en Hamam.
Die gingen we 's middags dus bezoeken, de Hamam. Voor José en mij de eerste keer. We waren wat verlaat omdat de computers in het internetcafé niet deden wat wij wilden en er tijdens het internetten nog aan gesleuteld moest worden.
Maar de Hamam was een belevenis. We werden van top tot teen gescrubt en onze stramme spieren werden weer soepel op een warme vloer. En dat allemaal voor 60 dirham (ongeveer 6 euro).
's Avonds nog heerlijk met elkaar gegeten in de stad en daarbij elkaar laten weten dat we allemaal door willen fietsen naar Burkina. Er wordt benadrukt hoe fijn het is dat Bart en Martha zich volgende week weer bij ons aansluiten. Dat ook zij er weer vertrouwen in hebben doet ons erg goed.
Morgenochtend om half 9 lokale tijd zullen wij met elkaar Co herdenken, gelijk met de uitvaartdienst in Castricum. We missen Co iedere dag en wensen alle betrokkenen veel sterkte rond deze dagen en de tijd daarna.
Het doorfietsen naar Burkina heeft voor ons veel te maken met het enthousiasme wat Co liet zien in de aanloop tot en tijdens de fietstocht. We willen het graag afmaken.

Alice

Het moois van Marokko

Dag 37 Zondag 26 september Boumalne Dadès - Quarzazate (114 km) licht bewolkt en later zonnig 32C.

Nog even terugblikkend op gisteren overdag, vanuit het fietsersperspectief.
Het lijkt wel of we de Hollandse wind helemaal vergeten zijn. Deze hele etappe van 127 km lang, hebben we zware wind tegen. En vooral na de middag, gaat het richting windkracht 6. Heavy, heavy, heavy en we komen dan ook helemaal total loss aan bij ons overnachtingadres. Zelfs onze kopman Herman had het helemaal gehad en dat wil wel wat zeggen. De laatste twee km ging over een onverhard pad, enigszins stijgend en ook weer met tegenwind. Maar de auberge die voor ons geregeld is, voelt als een oase in de woestijn en maakt weer heel veel goed. We rijden door de toegangspoort naar binnen, steken met zijn vijven (Fred en Johan [met tegenzin] waren na 80 km in de truck gestapt) onze gehelmde hoofden bij elkaar en schreeuwen een luide yell: Yes!

Zo, dat moest er ook nog even uit, want soms is het fietsen heeeeeeeeeeel erg zwaar, meer door de omstandigheden (bergen, wind) dan door het aantal te rijden kilometers.
's Avonds heerlijk op zijn Marokkaans gegeten uit een Tajine, waar we na afloop nog worden verrast door een optreden van vijf Marokkaanse muziekmakers op allerlei soorten trommels. Nog wat samen met de muziekmakers gedanst op de blote voeten en daarna moe en voldaan richting Pluimendijk.

En dan natuurlijk de dag van vandaag, zondag 26 september.
Voor mij toch een wat bijzondere dag, omdat Jan vandaag zijn verjaardag viert en ik op bijna 4.000 km afstand zit.

Om 7.00 uur vertrekken we (eigenlijk toch nog te laat) om qua wind en warmte zo gunstig mogelijk te rijden. De ochtend is heel erg afwisselend. We rijden door zeer langgerekte lintdorpen, waarbij het opvalt dat we soms wel drie minaretten in één dorp zien. Blijkbaar heeft elke wijk zijn eigen minaret. Het landschap is zeer groen, mede doordat we langs een rivier rijden. Opvallend is wel dat bijna alle rivieren waar we overheen of langs rijden volledig droog staan. Waarschijnlijk wel nodig om het smeltwater van de sneeuw in de winter op te kunnen vangen, maar dat kan je je nu bijna niet voorstellen.

We rijden door een streek dat blijkbaar veel met rozen heeft, gezien de teksten op de borden. Alleen veel rozenstruiken zien wij niet zo op de fiets. Opeens zien we links van de weg allerlei mooi gekleurde doeken hangen. Bij de fotostop worden Alice en ik zo nieuwsgierig gemaakt, dat we even meelopen met de verkoopster. We worden allebei gewikkeld in een hoofddoek en Alice ook nog in een ander kleedje, echt Berbers zegt de verkoopster, maar we kunnen niets kopen. Binnen in het winkeltje ook weer allerlei soorten rozenwater en rozencrèmetjes.

Ondertussen verlaten we de rivier en verandert het landschap ook weer. Wat blijft zijn de bergen van het Atlas, die we de hele dag naast onze route nog zien. Vandaag met weer andere kleuren en in combinatie met de blauw/wit gewolkte lucht, geeft dit mooie beelden.
Ook zien we nog een paar keer een groepje dromedarissen dichtbij lopen. Blijft een mooi gezicht.

Je merkt dat iedereen geniet van al het moois van Marokko. De mooie en afwisselende landschappen, de mensen, de sfeer. Maar we zien natuurlijk op de fiets ook de minder fraaie dingen, zoals het vele afval dat buiten de dorpjes overal in de bermen ligt, de gigantische roetuitstoot uit de vrachtwagens, de bussen en de auto's, de vele onafgebouwde huizen en gebouwen. Maar het blijft wel een heel fascinerend land en een hele andere wereld voor ons.

Bij de lunchstop treffen we weer de truck, waarbij we koele yoghurtdrinkjes en heerlijke meloen van Trudie krijgen. Ik probeer voor de zoveelste keer contact met thuis te krijgen om Jan te feliciteren, maar helaas. Ik krijg steeds een Marokkaans bandje, dus dat schiet niet op.

De etappe gaat verder heel voorspoedig. Een heel verschil met gisteren en zo rijden we al om 14.15 uur de stad Quarzazate. Onderweg zijn we gebeld door Joyce, dat we niet op de camping maar in een klein hotelletje in de stad zitten. De campings zijn behoorlijk duur, zodat de keuze voor een eenvoudig hotelletje of een auberge na wat onderhandelingswerk snel gemaakt wordt.

Maar het mooiste nieuws van de dag krijgen we, als we met zijn allen aan de cola en de chips zitten (om de uitgezwete zouten weer wat aan te vullen), dat Bart en Martha zich volgende week zondag weer bij ons willen voegen. Een luid gejuich gaat op, want dit betekent dat de veiligheidssituatie in elk geval niet verder verslechterd is en dat we als groep weer wat groter worden. Dus allemaal happy en opgelucht.
Ik krijg gelijk opmerkingen dat ik dus nog maar één week de tijd heb om de gele Alfred Judokus Kwak-pet van Martha te demonstreren.

's Avonds vanwege de verjaardag van Jan lekker zoet gebak gehaald voor bij de koffie. En dat smaakt iedereen goed zo te zien.
Van Dielof moet ik nog even melden dat hij de door Josephine gemaakte broek voor het eerst weer aan heeft.
Verder heb ik Johan nog weer even blij gemaakt met het smsje van Jeroen dat AZ zowel voor de beker van Den Bosch heeft gewonnen als vandaag in de competitie tegen FC Utrecht. Dus we vinden allebei dat het toch nog wel goed komt met AZ.

Nog even de stand van zaken tot en met vandaag:

• Aantal gereden kilometers: 3.944 km
• Aantal gereden hoogtemeters: 34.500 meter
• Aantal fietsuren: 196 uur
• Aantal lekke banden: 5 stuks

Groetjes, José

Onderbroken energie en watervoorziening voor mens en machine

Het dagverslag van Dielof eindigde gisteren met 'Na en korte rust van Herman en Rolf besluiten ze even te gaan kijken in Goulmima waar het lawaai toch vandaan komt.' Dus hier haak ik even op in.

Stukje voorgeschiedenis
Nzala eerste dag zonder spanning op de camping, dus een soort laatste test voor onze stroom voorziening.
‘s Avonds roken we een brandlucht, even gecontroleerd of het niet ergens uit de truck kwam, omvormer gecontroleerd, die was gewoon in bedrijf geen bijzonderheden gevonden, conclusie niets aan de hand.
24 september ‘s ochtend bij vertrek alle laptops etc. ingeplugd zodat ze tijdens het rijden opgeladen konden worden. Echter we haalden geen 220 volt, mogelijk accu spanning laag. Motor gestart maar geen verandering. Dus op de eerste de beste dag dat het er op aankomt en we werkelijk afhankelijk zijn van de eigen stroomvoorziening, begeeft onze omvormer het. Dit terwijl ik net de laptop bezitters de garantie heb gegeven dat hun laptops bij aankomst opgeladen zouden zijn.
Helaas hebben ook de drie koelkasten nu geen spanning, dus de etenswaren (maar ook het bier) zullen bij aankomst op de camping wat oververhit zijn. Als alles werkt kunnen we de koelkasten op verschillende manieren van energie voorzien: met 12 Volt gelijkstroom, met 220 volt wisselstroom en ook nog op gas. Onze 12 Volt omvormer (een krijgertje) had echter al na een week de geest gegeven door een slechte soldeerverbinding. Omdat we toch 220 Volt hadden, ik wel vertrouwen had in de techniek maar geen soldeerbout, heb ik dit maar zo gelaten.
Tijdens de koffiestop bij de fietsers heb ik zelf de omvormer maar gedemonteerd en aan een onderzoek onderworpen. Ik kwam tot de conclusie dat ik hem niet zelf kon repareren bij gebrek aan componenten en gereedschap. Dus was het plan een lokale elektronica reparateur op te zoeken. In Er Rachidia, het eerstvolgende plaatsje op de route, bleken bijna alle winkels gesloten (vrijdag in een Islamitisch land) dus besloten om zaterdag maar verder te kijken.

Vervolg op verslag Dielof
Het lawaai kwam van de markt waar allerlei kooplieden hun waar via geluidsinstallaties aan de man trachten te brengen. Vanuit een stukje eigen belang, n.l. gebrek aan koud bier, hebben Herman en Dolf voor mij een soldeerbout gekocht, zodat ik dan de omvormer van 24V naar 12 V kon repareren. Zonder soldeerbout had ik die inmiddels al weer aan de praat. Na het eten samen met Herman op de fiets het dorp in naar de leverancier van de soldeerbout. Ik voor het eerst in 10 jaar op de fiets, een oude RIH, nog één met toeclips en een middenbok, met de omvormer onder de snelbinders. Mijn sandalen bleven steeds achter de middenbok hangen.
De werkplaats van de reparateur was heel bijzonder. Een container voor oude elektrische apparaten op het afvaldepot is er heilig bij. We legden de omvormer aan de reparateur voor en ik wees aan waar volgens mij het probleem zat. Communicatie tussen technici over apparatuur is nooit een probleem, even aangewezen welk component uitgerookt was en de man ging aan de slag. Een afspraak maken over het vervolg ging wat moeizamer. Met behulp van wat behulpzame omstanders spraken we af dat als de reparatie gereed was, hij de omvormer naar de camping zou brengen. Nog geen uur later kwam hij de omvormer al weer afleveren.
Even aangesloten op de accu's en getest met als verbruiker de nieuwe soldeerbout, en alles bleek in orde. We kunnen vanaf nu dus met een gerust hart gaan 'wild kamperen'.

Vervolg op het lawaai: ‘s nachts om 24:00 uur werden we gewekt door een enorme teringherrie. Ik dacht even dat ik droomde, het was allerlei zeer luide muziek en dit duurde tot 04:00 uur, waarna de imam het overnam met de oproep tot het gebed. Wij hadden even het idee dat dit een dagelijks ritueel was, maar het bleek een lokale feestdag (nacht) van Goulmima. Het gebeurt maar 1x per jaar als er een groep fietsers op bezoek is.

Dagverslag van zaterdag 25 september

Goulmima naar Boumaine-du-Dades vertrek fietsers 7.15 uur, aankomst fietsers 17.14 uur. 127 kilometers, omstandigheden heet en flinke tegenwind tegen.

09:00 tot 09:45 uur: Vertrek van de begeleiding. Meteen na het dorp hebben we op de lokale markt veel groente en fruit gekocht. Alles gaat per veelvoud van 1 kilo. Eerst zoeken en graaien in de handel om er de wat beter uitziende producten tussenuit te zoeken. Vervolgens onderhandelen over de prijs etc. Dit gaat er allemaal heel relaxed en leuk aan toe, op deze manier inkopen doen is echt genieten.
Vandaag onderweg hebben we heel veel kamelen gezien. Gister was dit nog een bijzonder fotomoment, maar nu is het al gewoon.

10:15 tot 11:15 uur: In Tinedjad brandstof getankt en verdere inkopen gedaan zoals brood, drinken voor de fietsers, yoghurt etc. Een bakkie gedaan en vervolgens weer op pad.

12:30 uur: We zien Fred de Wit langs de weg staan en we stoppen. Hij blijkt een lekke band te hebben. Hij heeft Herman Zomerdijk al opgeroepen en die is al op de weg terug om Fred te helpen met het verwisselen van de band. Fred heeft geen bandenlichters en fietspomp bij zich. (Waar was Fred toen de dames van Jos Liefting een cursus banden wisselen kregen?). Zelf maar even zonder bandenlichters Fred zijn band gewisseld, even een fietspomp uit de truck, band weer opgepompt en Fred kon weer verder op het moment dat Herman ter plekke arriveerde. Gedurende het hele gebeuren was Fred alleen maar bezig om de lokale schooljeugd op afstand te houden.

12:45 tot 14:00 uur: In Tinerhir was de lunchstop van de fietsers. We hebben iedereen weer van water en andere voedingsmiddelen voorzien. Hierdoor waren onze voorraden weer dusdanig geslonken dat we dit nog even hebben aangevuld en hebben wij met z'n vieren nog een patatje gegeten.

14:45uur: Met nog zo'n 30 kilometer voor de boeg troffen we de fietsers uitgeput langs de kant van de weg aan. Dit kwam door de toch wel heel zware omstandigheden, de hoge temperatuur en de gehele dag een stormachtige wind tegen. We hebben ons ontfermd over twee uitgeputte fietsers (Johan en Fred), waarna de overige 5 fietsers weer verder gingen.

15:30 uur: Aankomst op de plaats van bestemming Camping/Hotel Auberge du Soleil Blue.
Even onderhandelen over de prijs en wat doen we: nemen we kamers of gaan we kamperen?
We vonden dat de fietsers na zo'n zware dag wel een hotel verdiend hadden. De kamerprijs kregen we echter niet voldoende omlaag, dus maakten we aanstalten om ons kamp maar op te slaan. Toen gooide Fred zijn onderhandelingtalenten in de strijd. Hij deed zijn beklag over de prijs en kreeg vervolgens nog 100 dirham per kamer van de prijs af.
Hierna hebben we Fred en Johan niet meer gezien want die gingen meteen vlak.
Zelf heb ik rond de truck alles weer in orde gebracht, de gerepareerde omvormer weer ingebouwd, de drie koelkasten weer aangesloten, etc.

16:30 uur: We worden ongerust omdat de fietsers nog steeds niet gearriveerd zijn. We staan op de uitkijk om te kijken waar ze blijven. Als we in de verte boven de weg een groep gieren zien rond cirkelen worden we pas echt ongerust. Zeer waarschijnlijk vliegen ze boven onze groep fietsers.

16:45 uur: De hulptroepen in de Nissan worden op pad gestuurd om de fietsers te hulp te komen. Een half uur later arriveren de fietsers onder begeleiding van Ben en Trudi volkomen uitgeput en uitgedroogd bij het hotel. Maar toch: eind goed al goed.

Kees

Palet van kleuren in de Atlas

Vrijdag 24 september 2010.

Etappe Nzala-Goulmima 154 km.

Gisteravond nadat ik me als dagverslaggever had aangemeld en de dagkapiteins Rolf en Herman weer benoemd waren, had Kees nog een aantal reacties op het weblog. Johan werpt zich op als hugger en zo wordt menigeen geknuffeld en gezoend. Daarna worden nog een aantal John Denver/ Bob Dylan en Irish songs geoefend en meegezongen. Toch gingen we de kamer opzoeken. Om half elf was het al redelijk stil.
Vanmorgen waren we snel klaar. Geen tent. Even na 7.00 uur zitten we op de fiets. Het gaat voorspoedig. De dreigende Atlas gaat voor ons aan de kant. We volgen de rivier. Na twee uur te hebben gefietst en 50 km. te hebben afgelegd is er de koffiestop. We willen het toilet bezoeken. Herman komt met de mededeling dat het een betaaltoilet is en dat er een walnoot in de stortbak zit. De heren besluiten 'wild' te gaan.
Aanvankelijk is het landschap prachtig, veel kleuren rood, roestbruin, geel, groen, grijs. Dorpen vallen bijna weg in deze kleurenstelling. Wel veel minder mensen en het verkeer is ook dunner.
Na 60 km. staat de caravanclub weer op een camping. Zwaaien. Weinig klimmetjes, veel geleidelijke daling. Dan na zo'n 90 km. een serieuze klim. We nemen hem in gestaag tempo. Na de klim krijgen we zin in een cola. In plaats hiervan begint het iets te spatten. Rolf denkt dat Herman met zijn hoofd schut. Dan begint het ook harder te waaien en stuift het zand dwars aan de weg. Gelukkig duurt het niet lang. Wat wel lang duurt, is de cola stop. Water dan maar, van zo'n 36 graden. Rolf ontwaart twee blikjes van een Nederlandse brouwer, leeg. De weg rolt zich golvend recht voor ons uit. Met nu al kilometers masten in de verte. Dan een betonnen paaltje: Goulmima 7 km. Fred, die er doorheen zat, is allang (voor) uit het gezicht verdwenen. Bij binnenkomst van Goulmima staat hij ons op de brug op te wachten. Herman ontwaart een cola stalletje en koud gaan ze mee naar de camping. Daar is ook een zwembad en plonst iedereen erin. Al met al een goede fietsdag. Na en korte rust van Herman en Rolf besluiten ze even te gaan kijken in Goulmima waar het lawaai toch vandaan komt.

Dielof

De knipoog van Atlas

Verslag van donderdag 23 september 2010
Rit van Col du Zad naar N´zala van 110 kilometer.

Achter (midden boven) op het paleis op de Dam in Amsterdam staat een reusachtig beeld van een man met de wereldbol op zijn schouders. Het is de Griekse God Atlas. Als kind werd ik altijd al aangetrokken door dit beeld en het leek ook altijd wel, als ik naar boven keek, of hij mij een knipoog gaf. De wereld gedragen en bewaakt door een opperwezen. Het sprak mij als kind ten zeerste aan. De wereld draait niet om ons mensen, maar mensen mogen van alles wat de aarde ons schenkt genieten. Zoals ook de aarde - als het gaat om haar levenskracht - afhankelijk is van de zon. De zon draait niet om de aarde, maar de aarde draait om de zon. Zoals ook wij in europa denken dat wij het centrum van de wereld zijn. Europa wordt altijd veel zuidelijker en groter op de atlas gezet in verhouding met Afrika en de andere continenten dan dat het in werkelijkheid is. Op deze wereld is de mens maar een reiziger. Een mensbeeld waarin voor mij wordt aangegeven dat de mens op pad is. Onderweg, op tocht en dus ook nog niet thuis. Iets wat wij op onze fietstocht ook dagelijks ervaren.
Atlas zet voor mij alles weer even in goede verhoudingen. Ik moest dan ook weer denken aan het beeld van Atlas op het paleis op de Dam toen we vandaag door het Atlasgebergte fietsten. Wat een prachtige natuur, gastvrije mensen en eindeloze vergezichten. Een geschenk ons gegeven waar we hopelijk nog heel veel dagen in Afrika van mogen genieten. Waren het gisteren apen die we in het wild tegen kwamen, vandaag waren het dromedarissen.
Twee dagen geleden in Fes zagen we dat het Rifgebergte daar ophield en het Atlasgebergte begon. Fes dat daar precies tussen ligt.
Gisteren was het al behoorlijk klimmen in het Midden Atlasgebergte, dus we wisten niet wat we vandaag hadden te verwachten. We begonnen vroeg, hoefden geen tenten op te ruimen, want we hadden in gewone bedden geslapen en vertrokken even over zeven op 2117 meter hoogte richting Hoge Atlasgebergte. We zagen de toppen van het Hoge Atlasgebergte de hele dag van Oost naar West dreigend voor ons liggen. Maar tot onze verrassing kwamen we eerst op een hoogvlakte terecht tussen het Midden en Hoge Atlasgebergte. De eerste 20 kilometer was een mooie afdaling waar we de pedalen helemaal niet voor hoefden te gebruiken. Een wijds landschap met futoristische bergen, pittoreske dorpjes en honderden schaapherders met hun kuddes. Maar vóór ons kwam de Hoge Atlas als een muur wel steeds dreigender dichterbij. En ja hoor de laatste 25 kilometer moesten we er aan geloven. Een klim naar 1907 meter. Dat zal zeker nog niet het hoogste punt zijn, want de komende dagen staan er nog meer beklimmingen op het programma. Voor vandaag was het gelukkig genoeg.
In het kleine bergdorpje N'zala meldden we ons bij de camping, maar met wat onderhandelen bleek het bijna net zo duur om gebruik te mogen maken van de kamers en bedden dan om de tentjes neer te zetten. Een uitstekend voorstel dat met gejuich werd ontvangen.
Hier hoog in het Atlasgebergte denk ik terug aan de Griekse God met de wereldbol op zijn schouders. Het begint opeens te regenen. Het verrast ons, zoals ook de herinneringen aan het fatale ongeluk van Co ons steeds weer opnieuw verrast. De hemel huilt, maar het duurt niet lang. Ik denk dan ook aan de bekende tekst van Bram Vermeulen: 'Co je bent pas echt dood als wij je zouden zijn vergeten'. En vergeten zullen we je niet. Je fietst nog elke dag met ons mee. We denken aan je als we de truck laden en leeghalen en als we de gymoefeningen doen aan het einde van de fietsrit. Momenten waar Co het voortouw nam.
Zag ik daar een knipoog, hoog van achter de Atlastoppen?
Het zet me weer even op mijn plaats. Het maakt me nietig tussen deze gigantische wonderen van de natuur. ‘Hij die is groter dan ons hart' en jou en mij draagt op zijn sterke schouders.

Johan Olling

Diarree met fantastische benen

Dag verslag van woensdag 22 september 2010. Fez naar Col du Sud.

Bewolkt, 25 graden, weinig wind, lunch 6.00 uur vertrek 7.15 uur aankomst 17.30 uur. Klimmeters 2349 meter.

Na de rustdag in Fes, die we als echte toeristen hebben doorgebracht, vanmorgen extra vroeg vertrokken. Het belooft een lange etappe (134 km) met flinke stijgingen (de camping is op 2000 m hoog) in de Atlas te worden. De begeleiding stelt ons vrij van meehelpen met het opruimen, want de etappe wordt zwaar en zij kunnen pas om 9.00 uur bij de supermarkt terecht. Dit scheelt een stuk, dan kunnen we vroeg weg. Dus wel voor 7.00 uur denk je dan als wegkapitein van de dag. Niet dus. Steeds nemen er mensen een sprintje naar de toiletten en komen bij mij terug heb je nog wat loperamide voor me. Het belooft de eerste diarree dag te worden. Ik zie al beelden van 7 fietsers op een rij in de boomgaard vrolijk pratend met de fietsbroek op de enkels. Het blijkt na vertrek reuze mee te vallen. Zelfs de sanitaire stop waar José om vraagt is een 'gewone' volgens eigen zeggen. Onderweg nuttigt Herman een banaan onder het motto 'geen windstopper (soort bodywarmer voor fietsers) maar een broekstopper' in de veronderstelling dat bananen stoppen. Dielof deelt mee dat hij tijdens de rit het zaakje gesloten tracht te houden.
Het viel allemaal reuze mee niemand had mijn drie always met vleugeltjes nodig vandaag. Zelfs Alice niet, die in de klim met diarree klachten op de pedalen durft te gaan staan.
Sommige fietsers hebben een prima dag, anderen hebben het zwaar, daar de diarreeklachten ook leiden tot verzwakte benen. Vooral het eerste uur wordt geklaagd over geen goede benen. Het blijkt dat we meer dan een uur 4 procent klimmen met 20 km/p.u, dus niks slechte benen. Ik heb vandaag fantastische benen en het fietsen en klimmen gaat me prima af. We klimmen de hele dag,maar een paar keer echt stijl. Zo trappen we gestaag de Atlas in. We fietsen langs landbouwgronden, olijfbossen, en het laatste stuk over een prachtige hoogvlakte met niks. Gras en stenen. Hier en daar een kudde schapen waar ook geiten tussen lopen. Een herder een aantal keren in kostuum. Ook hij moet netjes op zijn werk verschijnen. Ik vind het landschap overweldigend. Er is hier niks. Gras en stenen, heel zelden een boerderij die nauwelijks die naam mag hebben. Een man op een muilezel van Nergens naar Nergens. Een vrouw lopend met een bepakte ezel. Als ze van haar buurvrouw komt is ze al een dag onderweg. Dan ineens om een bocht bedoïnen tenten. Johan en ik fotograferen ze. Er komen kleine kinderen aanhollen om te bedelen, dit is de eerste keer. We fietsen weer weg, praten wat en ineens staan Trudy, Kees en Ben langs de kant van de weg. Hier is onze camping. In de middle of nowhere een auberge. De truck staat op de parkeerplaats. Er zijn kamers voor ons geboekt. Deze zijn net zo duur als de plek om een tent op te slaan. Heerlijk. Trudy heeft een lichte rijstmaaltijd gemaakt i.v.m. de diarree. 's Avonds drinken we bij de eigenaar bier en rode wijn. Lekker illegaal naar ons idee in een hoekje van de zaak.

Rolf

P.S. Onderweg de eerste apen in prachtige ceder bomen gezien.

Fes, Culturele hoofdstad van Marokko

Vijfde rustdag, dinsdag 21-09-10.

Vandaag een heerlijke rustdag in Fes. Waren we aan toe ook, want de fietsers hadden twee stevige dagen achter de rug.

Vanochtend wederom een heerlijk ontbijt met vers brood, helaas niet voor Kees want die was gistermiddag met de Nissan naar Rabat gereden om vandaag een paar visa in z'n pasoort te regelen.

Westerlingen hebben de klok, Afrikanen hebben de tijd. Één van de wijsheden van Wils v/d Steen. Nou daar kwamen we na het ontbijt hardhandig achter. Om 11 uur zou er een busje zijn, om half 12 was er nog niets. Even later kwam er een te klein busje. Om er toch een Culturele dag van te maken moest er een auto bij. Maar dan klopte de prijs weer niet. Na wat heen en weer gepraat, toch opgelost.

Zelf had ik altijd gedacht zoiets overkomt je in Burkina Faso, maar zoals wij ervaren hebben, kan het ook zomaar in Marokko gebeuren. Klopt zij Johan, want we zitten ook in Afrika.

Heerlijk door de stad gereden met de airconditioning aan. Onder andere een historische leerlooierij bezocht, 's middags gezellig op zijn Marokkaans gegeten en eindeloos door straatjes en steegjes gedwaald met allerlei winkeltjes, maar gelukkig geen opdringerige verkopers.

's Avonds op de camping hebben we nog onze fietsen gesmeerd en/of gerepareerd, dat was altijd Co z'n job maar Herman en Dielof hebben het perfect opgepakt.

We gaan vanavond op tijd naar bed, i.v.m. het tijdverschil van 2 uur met Europa. 's Ochtends willen we eerder vertrekken, voor vele betekent dat dat de wekker reeds om 5:15 uur zal rinkelen

Groeten Fred de Wit

Het echte Marokko, Mercedes, ezels en zwaaien.

Dagverslag van Maandag 20-09. Fietsdag 27. Etappe van Quezzane - Fes

Na een goede nachtrust en weinig gesnurk, want ik sliep met Ben, Dielof en Rolf op de kamer, zijn we om 6.50 uur zonder ontbijt vertrokken. Het hotel had daar geen faciliteiten voor. Maar niet getreurd we gaan bij de truck picknicken.
Wij vertrekken met een lege maag. Het eerste stuk gaat omlaag dus geen probleem. Maar waar is de picknick toch? We verrekken van de honger. Rolf gaat de begeleiding even bellen met de vraag waar ze staan. Als Ben de weg op loopt zijn we 500 meter bij ze vandaan. Ze hebben de tafel keurig gedekt en we laten het Pita brood ons goed smaken.
Broodtrommels gevuld, de pita broden passen prima in de trommel. Veel beter dan de stokbroden.
Als we de weg vervolgen komen we in de tweede regenbui terecht na ons vertrek uit Limmen. Deze duurt echter wel 5 minuten.
De Marokkaanse weggebruikers zijn enthousiast. Zij gebruiken de claxon veelvoudig. Uit het raam hangend van de oude Mercedes worden we toegezwaaid.
Als we langs de weg een lunchstop hebben komen er diverse Nederlandse caravans langs. Als we op de camping zijn aangekomen blijkt het een georganiseerde tocht te zijn van een club met 12 caravans.
Na de lunch verterekken we weer richting Fes. Als we boven op de berg staan zien we een mooi meer liggen. De dames willen er even een foto van maken. Ik denk dat het niet om het meer gaat, maar om de verkoper die de koopwaar aanbiedt. Alice koopt 2 granaatappels en een kalebas voor 30 Dirhams (is 3€). Na de transactie wordt de kraam direct gesloten. De man heeft een goede dag gedraaid.
We vervolgen de weg en komen door een dorp met links en rechts van de weg garages. Een leuke bedrijvigheid om te zien. Alles gebeurt buiten. Oude Mercedes busjes worden weer opgepimpt tot een fraaie taxi, waar mens en dier in vervoerd kan worden.
Als we dan aan de colastop toe zijn komen we in een fraai theehuis met een dierentuin er bij. Joyce zit al de hele dag op de fiets en was toch wel toe aan die stop. Het is geen cola maar Fanta Orange wat ze neemt. Hierna heeft ze weer vleugels en komen we in Fes aan. Nog even door de stad, waar ze veel fans heeft, vooral bij de stoplichten. Ze weet dan ook niet hoe snel ze moet demarreren.
Uiteindelijk zijn we na 156 km op de camping.

Herman