Slapjanussen, mietjes, lekkere Fanta en flubber broeken

Zondag 19 september 2010

Gisteravond tijdens de evaluatie werd de standaard vraag gesteld wie er voor vandaag het dagverslag zou maken. Er werd naar elkaar gekeken en eigenlijk zou Dielof het doen, maar het werd al zijn derde keer. Toen kwam de groep erachter dat ik nog niet aan de beurt was geweest door alle omstandigheden. Dus met klagen moest ik toch.

Na het eten werd er gisteravond besloten om vandaag twee etappes te doen, omdat we dan de extra dag in Algeciras hebben ingehaald. In het totaal was het vandaag 140 km, door het rif gebergte. In het totaal 1500 hoogtemeters gemaakt.

´s Ochtends konden we door het tijdverschil 2 uur langer slapen. Voor sommige was dat prettig, andere lagen al vroeg wakker. ´s Ochtends rond 4 uur ook al een keer gewekt door de gebeden van de moskee, die 100 meter verderop stond. Vanochtend ging alles volgens het standaard ritueel, alleen onze Marokkaanse bakker was niet op tijd. Toch zijn de fietsers rond half 8 vertrokken.

Wij vertrokken pas om 9 uur, omdat de watertanks een laagje water moesten hebben. Het werd een klein laagje, omdat de kraan niet zo´n grootte straal gaf. Maar ja, we hebben een begin.

Om 9 uur gingen we richting de fietsers om gezellig met z'n allen ons eerste kopje koffie op Marokkaanse bodem te drinken. Bij deze stop besloot Fred om te stoppen, omdat hij zich niet helemaal lekker voelde.

Dit was voor mij een kans om weer voor het eerst te fietsen na mijn terugkomst. Met nog 90 km te gaan stapte ik met volle moed op de fiets.

Het werd een stuk met veel mooie bezienswaardigheden, veel aparte opmerkingen, veel gezwaai en getoeter.

De eerste stop na de koffie was een cola stop bij een markt. Bij het kopen van de cola werd Rolf bijna in de maling genomen, maar hij zei er iets van en kreeg de cola mee voor een mooie prijs. Na de cola nog een rondje over de markt gelopen, waar veel te zien was en wij ook veel bekijks trokken.

Na deze stops nog wat kleine stops gehad na een beklimming. Bij deze stops kwamen de mooiste teksten naar voren.

Herman: Als je thee drinkt ben je een slapjanus en een mietje

Commentaar: Niemand begreep dat, maar Johan dronk 's avonds in plaats van thee koffie

We hadden het ook nog even over de foto's op gewicht. Die moeten volgens Rolf opnieuw, want hij denkt ergens anders te staan.

Alice: Nou Rolf ik denk dat je zwaarder wordt, want je broekspijpen gaan strakker zitten wegens de spieren.

Rolf antwoordt: Echt wel, nog even verder fietsen en ik moet gaan knippen en extra stukken in mijn broekspijpen naaien.

De laatste stop is een cola stop. Hier wordt mijn lekker Fanta uit Thailand geïntroduceerd. 's Avonds bleek dat de Fanta in de smaak viel.

We slapen vandaag in een hotel en hebben in een plaatselijk restaurant gegeten. Bij het bestellen kwamen er 4 man aan te pas. Elk met ze eigen taak, drinken, vlees, groente en brood.

Als ik deze dag samenvat gebruik ik de volgende woorden. Toeters, ezels, mensen, drukke wegen, slapjannussen, cola-fanta en markt.

De eerste dag door Marroko is goed bevallen.

Joyce

Nieuwe start op een nieuw continent

Dagverslag van 18 september

Om 7.30 gaat de wekker. Nog één keer omdraaien, maar dan gaat deze dag echt beginnen! We gaan naar Marokko. Afrika in!

Fred en Herman zijn gisteren al op onderzoek uitgegaan aan de Kade van Algaciras en dus weten we precies aan welk loket we straks moeten zijn om de tickets voor de oversteek in ontvangst te nemen. Pech voor de Spaanse `mannetjes` die ons voor een hoger tarief naar de overkant willen brengen.

We gaan naar Marokko met 7 fietsers en 4 begeleiders. Wat een kleine groep vergeleken met de eerste maand!

We moesten weer afscheid nemen deze ochtend. Het was natuurlijk bekend dat Josephine, Cees, Sjaak en Siem na Europa zouden stoppen. Maar na het vreselijke ongeluk met Co gaan vandaag ook Bart, Martha en Addy naar huis. Ieder met een eigen verhaal.

Er is heel veel gepraat de laatste 2 dagen en uiteindelijk heeft deze kleine groep besloten om door te gaan. We gaan het in ieder geval 2 weken proberen. Kijken hoe het voelt. Of we ondanks het verschrikkelijke ongeluk weer kracht en misschien zelfs plezier kunnen krijgen om deze reis tot een goed eind te brengen. Al is dit laatste vaak met gemengd gevoel. Alle reacties die we via de weblog binnen krijgen dragen hier ook toe bij.

Voor mij is het de tweede dag dat ik meefiets en ik merk dat de fietsers ook erg moeten wennen aan dit toch wel miezerige groepje dat ook in het verkeer duidelijk minder respect afdwingt. En tijdens het eten met een hele tafel minder, dat moet ook wennen.

Gisteren plaatste Rolf de opmerking dat de fietsgroep en begeleiding eigenlijk opnieuw moesten beginnen. De groep was op elkaar ingespeeld. Iedereen wist wat je aan elkaar had. Daar wordt nu opnieuw naar gezocht. Ik denk dat ik de rol van Cees maar over neem en Ben ´s ochtends ga helpen bij het koffie zetten. Dat wordt vroeg opstaan.

Het is uiteindelijk een lange dag geworden. Echt een stuk langer, omdat we er achter kwamen dat de tijd opeens twee uur terug ging en nog langer omdat er weer zo veel te bespreken was.

Morgen gaan we 140 km fietsen en omdat de toppen en dalen meer zullen verschillen dan vandaag, wordt hard werken.

Als laatste nog een paar gedenkwaardige momenten en opmerkingen die deze dag voorbij kwamen:

• Een groep jonge Spaanse skiërs die we ontmoetten bij de jeugdherberg vanochtend, die gingen kite-surfen. Onder hen ook een paar rolstoelers die ook voor het eerst gingen kiten. Met één van hen een gesprekje aangeknoopt. Zo gaaf om zijn enthousiasme te zien! Moest erg aan je denken, Miquel!
• Volgens Rolf is een 'open air-bag' een tas die je buiten je tentje zet omdat je er anders zelf niet meer bij past.
• Dat je geheugen er volgens Herman erg van achteruit gaat als je uit aluminium pannen eet.
• Dat Marokkaanse ijscomannen wel 9 ijsjes tegelijk kunnen vasthouden in één hand!

Alice

De Overkant

Verslag van vrijdag 17 september 2010

Zittend op het terras van het jeugdhotel, hoog in de heuvels van Algeciras, kijk ik over de baai naar de rots van Gibraltar. De glans van deze plek is op dit moment niet alleen door de bewolking maar ook door onze gemoedstoestand ver te vinden. Rechts van ons aan de overkant van het grote water ontwaren we de toppen van de bergen van Marokko. Daar moeten we heen. Letterlijk en figuurlijk een overtocht die door eenieder verschillend wordt ingevuld. Nog verder weg van thuis. Je verlaat het vertrouwde Europa en gaat naar een onbekend continent. Een scharniermoment, vooral na alles wat er gebeurd is. Daarom hebben we na het fatale ongeluk van Co tijdens de afdaling gistermorgen de tijd genomen om goed naar elkaar te luisteren. Het was en is allemaal heel emotioneel. Op onverwachte momenten zie je tranen over iemands wangen biggelen.

Vanmorgen, na het ontbijt, zaten we opnieuw in een kring. Jammer genoeg moeten er ook heel veel praktische zaken geregeld worden, maar het eigen verhaal en de afweging of we door gaan met de fietstocht naar Burkina Faso krijgt alle tijd en ruimte.

Er wordt besloten in meerderheid door te gaan. Hierbij speelt zwaar mee dat het Co's wens zou zijn geweest het project af te maken waar hij zich de afgelopen anderhalf jaar zo intens voor ingezet heeft. Het bericht dat de naam van Co blijvend verbonden zal worden met het scholencomplex in Burkina Faso, raakte ons dan ook diep.

Bart, Martha en Addy hebben, om verschillende redenen, er voor gekozen naar huis te gaan.

Rond 12 uur hebben Sjaak, Cees, Josephine en Siem ons verlaten om morgen vanuit Malaga naar Schiphol te vliegen. Bart, Martha, Addy, samen met Willemien en Lex (die vanuit Nederland de afgelopen dagen bij ons waren) vertrekken morgen richting vliegveld. Het aantal fietsers is de afgelopen dagen aangevuld met Alice en de begeleidingsgroep weet zich weer versterkt met Joyce.

Ik kijk maar weer eens naar de overkant. Net als gisteren voel ik me tijdloos. Het gaan naar een overkant werkte voor mij altijd heel inspirerend. Het heeft voor mij te maken met ‘leven'. Ik denk daarbij altijd aan de waterverhalen over Mozes, Jona en Noach waar ‘Hij die is groter dan ons hart' je door moeilijke situaties heen trekt. Je weer op het droge zet. Maar deze dagen weet ik het allemaal niet meer zo zeker. Ik vraag me ook hardop af wat me drijft om door te gaan met deze onderneming. Het fietsen is voor mij geen doel maar een middel. Tijdens de wegzending op 21 augustus in de Corneliuskerk had ik het nog over bruggen die gebouwd moeten worden tussen Europa en Afrika, tussen Christendom en Islam, tussen arm en rijk. Onderwijs dat daarbij de sleutel is. Maar hoeveel offers moet je daar voor laten? Het bedrag van 150.000 euro is binnen. Het doel bereikt. Maar op een of andere manier trekt die overkant me. Niet opgeven!! Doorgaan en kiezen voor het ‘leven'!!

• Vertrouwen dat ik heb in de groep mensen die samen met mij morgen naar de overkant gaat.
• Vertrouwen dat ik heb in het goede van mensen die we daar zullen ontmoeten.
• Maar vooral vertrouwen in onze Schepper die Co met zich meedraagt op zijn liefdevolle vleugels daar hoog boven die schitterend vergezichten waar Co zo van kon genieten.

Co die zelf altijd een vingertje in de lucht stak als je het even moeilijk had. ''Hij' gaat met je mee' zei hij dan.

Mag ‘Hij' met Marian, Marco en Annemieke, Linda en Dennis en kleinkind Jens, en ook met verdere familie, vrienden en bekenden, maar ook met ons mee optrekken en nabij zijn de komende tijd. Ja we gaan door het diepe naar de overkant .

Johan Olling

Persbericht: Monsterfietstocht naar Burkina Faso gaat door

Na het ongeval bij de afdaling van Ronda naar Algeciras, waar door een tragisch ongeval Co Kerssens is overleden, is de gehele groep in grote verslagenheid diezelfde avond in Algeciras (bij Gibraltar) samen gekomen. Ook de Europa-fietsers, waar we diezelfde morgen al afscheid van hadden genomen, hadden zich weer bij de groep gevoegd.

Na een minuut stilte, het delen van elkaars ervaringen en emoties, werd een rondje gemaakt over de vraag:' Hoe verder met de monstertocht naar Burkina Faso'.
Na een nachtje slapen, kwam de groep weer bij elkaar en is besloten in meerderheid de overtocht naar Marokko te maken. Co zou willen dat wij dát afmaken, waar hij zich de laatste 1,5 jaar voor ingezet heeft. Enkele fietsers besloten naar huis te gaan.

Alles bij elkaar een moeilijke beslissing waar we Co zijn aanwezigheid en geestkracht met ons mee zullen dragen. Op het moment van afscheid van Co in Castricum, zal de fietsgroep ook een herdenkingsdienst houden in Marokko.

We leven ten volle mee met Marian, kinderen, kleinkinderen, verdere familie, vrienden en bekenden.

Zwarte dag

Zwarte dag

Donderdag 16 september

Het is voor mij, Ben, een hele speciale dag, de verjaardag van mijn overleden broer. En nu, voor ons, ook een zwarte dag, want Co heeft ons verlaten.

We zijn geschokt, verbijsterd en vol onbegrip. Dit kan niet! Helaas het is zo.

Zoals zoveel ochtenden sprak hij de fietser, 's morgens om 7.30 uur, in het donker toe, met geestdrift; mensen we gaan er weer een mooie dag van maken, onze laatste dag in Europa!. En het plezier straalde uit zijn ogen. En daar gingen ze, de camping van Ronda uit, het schitterende berglandschap in de opgaande zon in.

De Europafietsers gaan terug naar het oosten, naar Malaga. Gisteravond hebben we afscheid van ze genomen tijdens een gezellige maaltijd in het restaurant. Josephine bedankt de groep voor de gezelligheid en de zorgzaamheid. Siem is weemoedig. Cees heeft een dubbel gevoel, en zal de groep missen, net als Sjaak. En wat zal de groep hen missen.

Wij, de begeleiders, pakken de auto in en op het moment dat we willen wegrijden, een telefoontje van Bart: er is een vreselijk ongeluk gebeurd, Co is overleden. Dat is onmogelijk denken we.

Kees en Lex Eugster, die Alice gisteren met een huurauto gebracht heeft, rijden met de auto's naar de plaats van het ongeluk, 14 km verder. Co is tijdens een lange afdaling in een bocht ten val gekomen en tegen een tegemoet komende auto gebotst. 2 artsen die op dat moment net langs kwamen verleenden 1^e hulp,met onze eigen ehbo-ers Martha en Alice, maar Co moet vrijwel op slag dood geweest zijn. Het wachten begint, op ambulance en politie.

Alice zegt: het laatste wat hij tegen me zei, was 'We gaan genieten Alice'.Co is overleden, terwijl hij intens aan het genieten was.

De rest van de dag verloopt in een roes. Lex gaat naar Malaga om Joyce van het vliegveld op te halen en een bezoek te brengen aan het uitvaartcentrum om daar wat formaliteiten te regelen. De fietsers fietsen 100 km verder naar Algeciras, de begeleiding wacht op de terug geroepen Europagangers. Met de auto's en de trein gaan we naar Algeciras, naar een prachtige jeugdherberg, om daar met elkaar samen te zijn en over Co te praten.

Om 19.45 uur arriveren de fietsers, moe en geëmotioneerd. Wat is het goed om nu allemaal samen te zijn. We praten over Co, iedereen haalt herinneringen op. Een geweldige vent, altijd behulpzaam, hij zag het altijd en onmiddellijk als er hulp nodig was, en altijd die pretoogjes! Voor iedereen een stimulans. Een gouden vent.

Onze gedachten gaan uit naar Marian en de kinderen.

Dag Co.

Ben en Willemien.

Schokkend bericht

Tijdens een afdaling is een fataal ongeluk gebeurd waarbij Co Kerssens, een van de fietsers, is omgekomen. Wij zijn allemaal zeer ontdaan en leven mee met zijn vrouw Marian en de kinderen.

Welkom en afscheid in Ronda

Woensdag 15 september 2010: Rustdag in Ronda;

Op camping El Sur staan wij onder de olijfbomen. Net als bij de andere rustdagen, wordt ook hier het ontbijt gedaan met vers stokbrood. Alleen nu niet in het donker.
Ook de was wordt weer gedaan en de fietsen nagekeken.

Fred en Cees gaan kijken of ze een verzendadres kunnen vinden, voor het verzenden van de overtollige spullen terug naar Limmen. Voor 10.30 uur moest iedereen zijn terug te sturen spullen in plastic zakken aanleveren. Al met al een flinke berg.

Voor de middag gaat een aantal van ons lopend en een aantal fietsend naar het mooie stadje Ronda. Een oud stadje met diepe kloven onder de brug van wel 100 meter diep.
De wandelaars lopen over een heel smal paadje aan de buitenrand van de stad en komen een vijgenboom tegen waar nog verse vruchten aanzitten. Dus met elkaar gesmuld van deze vruchten. Niet teveel, want anders zouden we aan de schijterij misschien raken.

Na muziek geluisterd te hebben op het plein bij de Avenu, gingen de fietsers na gegeten en gedronken te hebben, weer terug naar de camping.
De wandelaars bleven nog even genieten van alle cultuur en hebben de Arabische baden gezien (zonder te betalen even stiekem een kijkje genomen). Daarna ook nog langs de 225 jaar oude arena voor het stierenvechten gelopen. De toegangsprijs van € 7,00 per persoon vonden ze wat te gortig, dus maar niet naar binnen.

Terug op de camping was iedereen met zijn spullen en fietsen in de weer.
Rond 16.00 uur kwamen Alice en Lex. Alice gaat mee voor het totale Afrikaanse deel. Een beetje zenuwachtig, maar met wel ontzettend veel zin.

Voor mijzelf vind ik het tot in Zuid Spanje wel genoeg. Ik heb er van genoten: de kloven, de gigantische vlaktes en de vele olijfbomen.
Ik wens de groep, waar ik bijna vier weken mee opgetrokken ben, net zoveel fietsplezier in Afrika als in Europa en we blijven jullie volgen via de weblog en we zien elkaar weer in Limmen.

Sjaak.

Hoe ver, hoe heet , hoe stijl, hoe snel.

Dagverslag van dinsdag 14 september 2010

Een etappe van 60 km laat veel te raden. Waarom maar 60 in plaats van 130 kilometer ??? Voor de leuke camping en het aardige stadje op de rustdag? Omdat het een vreselijke klim wordt en we toch wel 7 uur bezig zijn? Omdat de weg nauwelijks begaanbaar is? De laatste dagen was het heet. Afgelopen nacht was het zwoel. Bereiken we nu al Afrikaanse temperaturen?? We gaan net als altijd vroeg weg de laatste dagen zelfs in het donker met het fietslicht aan. Na 200 meter lek. De derde lekke band onderweg met 14 personen over 2800 km. Gaat wel toch? Wel dient vermeld dat Co de banden met z'n handen licht. Bandenlichters zijn voor mietjes. Al snel begint het klimmen, zoals we verwacht hadden, en voor gewaarschuwd zijn. In de voorste gelederen bevindt zich Siem onze Nestor. Volgens eigen zeggen is dit het resultaat van het drinken van een liter klimgeitenmelk. We zullen hem erg missen. Hij en de drie andere Europa-gangers fietsen vandaag voor het laatst mee. Morgen nog een gezamenlijke rustdag en dan gaan zij op de fiets naar Malaga en wij naar Algeciras.
Het wordt een prachtige dag met mooie klimmen in een fantastisch landschap. Wat is het Andalusische landschap mooi en afwisselend. Prachtige heuvels grillige rotsen wijde vergezichten, mooie witte dorpjes en voor 11 uur mooie zon en schaduwplekken op de heuvels. Na 60 km rijden we een in Spanje bekend soepbord binnen (een vlakte met bergen/heuvels langs de randen). Was de wind in de heuvels verfrissend hier is het een föhn. Het is hier bloedheet. Welkom Afrika. We drinken nog wat in Ronda. We teuten nog wat over verzet en voor- en achterblad. Op de camping staat de truck en Willemien is er ook. Leuk om haar na de pont in IJmuiden weer te ontmoeten.
Het is een prachtige camping eindelijk na een week weer wifi voor contact met familie vrienden. Er is ook weer een zwembad. Hagemannetjes let op !!!!!!! Sinds 1960 is Ben weer te water geweest in het zwembad. Je ziet wat zo'n tocht en zo'n gezelschap allemaal kan bewerkstelligen.
Overal kom je Nederlanders tegen. Op de camping vrienden pensionadas van Trudy met flessen rode wijn en bier. Op het bijna hoogste punt van de Sierra Nederlanders uit Castricum die ons stonden aan te moedigen. Zij zagen fietsers even later: Het zijn Nederlanders, nog even later een shirt met Kroone Liefting Limmen. Ja hoor een dorp blijft een dorp, ze kenden Sjaak en Co. Maar ja geen Limmers he. Het zijn Castricummers. Zij, die weinig kennis hebben van kermis.
's Avonds na de nabespreking en het voorlezen van de weblogberichten heeft Willemien tot onze grote verrassing brieven van onze geliefden bij ons. Het lijkt wel het tv programma Robinsons Eiland. Grote verrassing en emotie. Na veertig jaar een brief van je vrouw.
's Avonds wordt het laat, want morgen rustdag even langer liggen.
Hoe ver: 63 km. Hoe heet: 40 graden. Hoe stijl: 1180 meter. Hoe snel? Een pr voor José op 64,4 km p/u Het record staat op naam van Co met 76 km per uur.
Rolf