Deun en kreun

Dagverslag 13 Sept.

CARCABUEIJ-EL CHORRO

Om 7.30 uur vertrokkenen we allemaal in het korte shirt vanwege de prima ochtendtemperatuur: 19 graden. Na 15 min.is iedereen al behoorlijk op temperatuur.

We rijden na 10 km het departement Los Valleras binnen door schitterende en hoge valleien, waar we redelijk makkelijk doorheen fietsten, en heerlijk uitgerold asfalt.

We komen op 22 km. RUTE binnen en komen hiervoor zeer veel wandelaars tegen die dit als ochtendgymnastiek zien. We doen hier een korte stop en kopen nog wat bananen en sinaasappelen voor onderweg.

Met Herman even de bekende Likeurstokerij MARHAQUITO binnengelopen. Zijn oog viel op de ouderwetse flessenvulmachines. De stokers waren de ovens aan het voorverwarmen waarin in koperen ketels de likeur wordt gestookt.

Koffiestop in ENCINAS-REALES. Johan trakteerde op 'CHURROS' wat zeer machtig is. Dit was in plaats van de kerkemis, want het is toch kermismaandag met de deun en de kreun.

Na pittig tegenwind en goed kopwerk van BART en JOSE in Antequarra aangekomen waar we op een historische plek de picknick deden. Na deze pauze met een pittige tegenwind, het leek zo nu en dan wel een Mistralwind, en veel venijnige klimmetjes in El CHORRO aangekomen. Een prachtige plek aan een meertje waar een waterkrachtcentrale is aangelegd om elektra op te wekken.

Bart kreeg hier een berichtje van JOYCE dat zij zich toevoegd aan de groep in ALGECIRAS, waar we heel blij mee zijn.

Deze middag, waar HERMAN op karakter de tocht volbracht, terwijl hij het dubbele gevoel had dat zijn vrienden en bekende buren en het overige kermisvolk zijn Damphegeestbier zat op te drinken in zijn tuin. Niet getreurd, Herman had het voortouw genomen om een Limmer kermisborrel te organiseren op het terras van de camping.

Grote flessen San Miguel bier werden er aangerukt en de mannen van de groep zaten lekker te teuten en te drinken en Herman probeerde zijn fietsvriendinnen naar het terras te lokken voor een lekkere kermisborrel. Er kwamen er 3 op af.

Er werd nog even flink geroeid op de vloer van het terras met het roeilied zoals het met de deun in de BURGERIJ met de deun gaat.

Daarna gezellig gegeten alsofwe na de deun ergens met zijn allen nazaten. Met Herman als woordvoerder van de tafel ,wat tot grote hilariteit leide.

Het was toch nog een beetje LIMMERKERMIS in Zuid Spanje.

Cees SMIT.

De vruchten van het land

Zondag 12 sept. 2010

Etappe Fuencaliente - Carcabuey door het Parque Natural Sierra de Cardena.

Totale stijging 2008 m. Afstand 146 km, gemiddelde 18 km. Temperatuur 40 graden Celsius

Gisteravond bij de dagbespreking moest ik natuurlijk razendsnel zijn om me aan te melden voor het dagverslag van vandaag. Gedurende de nacht ben ik er al me bezig geweest, dus zal ik het nu kort proberen te houden.

Vanmorgen, zoals gewoonlijk iedere morgen, gewekt door Cees om 05.45 u. Dat geeft voldoende tijd om op te rommelen, af te scheiden, op te eten en in te pakken.

Om 07.30 uur vertrekken. Lichten aan! Want het is nog donker. Dat de rit 146 km. zou zijn was op dat moment nog niet bekend. Dat bleek pas aan het eind van de dag. We zijn vol goede moed voor een pittige etappe. De eerste 50 km. gaan voorspoedig.

Prachtige route door de Sierra Nevada. Met pata negra, zwarte varkens, die zich voeden met o.a. eikels. En die bomen staan er genoeg. Verder komen we op dat stuk ook cactussen tegen met vruchten, waar Josephine ons tijdens de koffiepauze mee verrast. Die van Co houden we tegoed. Er was een extra bakkie in verband met verjaardagen van kinderen van Rolf en Sjaak.

Onze lunchstop hebben we onder een paar sinaasappelbomen op een plein met voor de meesten een koude cola. Co wil zo'n prachtig oranje geval niet versmaden. Nou..... niet te eten!

Na de lunch weer vol goede zin op pad. Velen hebben het zweetshirt al uit gedaan in verband met de hoge temperatuur.

Het venijn zit vandaag in de staart. Een pad van zo'n 25 km. berg op en berg af. In dit geval is het dalen een even grote inspanning als het stijgen. Wat een verademing om weer op asfalt Carcabuey binnen te kunnen rijden. Alwaar we het voetbalveld de trucks vinden.

Er staat een heerlijke sangria klaar. En niet al te veel later kunnen we aan tafel voor een bord lekkere pasta en een yoghurtje toe. Al vlug daarna wordt het stiller. Een mooie en inspannende, vermoeiende dag maakt dat de meesten om 22.00 u. de slaapzak opzoeken.

groet Dielof

Dieren spotten

Dag 22: zaterdag 11 september Almagro - Fuencaliente (104 km),

Veel zon (14C bij ontbijt, later op de dag ruim 40C in de zon)

Om nog even op gisteravond terug te komen, Bart als onze vogelkenner, kwam met een aanstekelijk enthousiasme vertellen dat hij naast de camping enkele Kleine Trappen (een soort patrijsje) had gezien. Heel zeldzaam. Dus volgden Trudie en ik Bart gelijk na de koffie om dit fenomeen ook te zien. Met verrekijker en zittend op ons zitmatje, zagen wij niet alleen vier Kleine Trappen maar ook nog een aantal Grielen. Ik kon het vanwege de snel invallende schemering (en als niet-vogelkenner) niet zo heel goed zien, dus thuis nog maar even goed op Google opzoeken hoe ze er precies uitzien..

Dan wat belevenissen van vandaag.

Vanmorgen weer vroeg op de pedalen (7.40 uur). Het is wel vroeg, maar daardoor zie je ook de zon heel voorzichtig opkomen en krijgt het landschap allerlei verschillende kleurtinten. Toch ook wel bijzonder. Veel konijntjes en verschillende vogels gezien, zoals bijvoorbeeld het witte koe-reigertje.

Ook vandaag reden we (net als gisteren de hele dag) de eerste 70 km over gloednieuwe asfaltwegen en mooie grote rotondes. In dit hele gebied wordt de infrastructuur naar een heel hoog plan getild, gefinancierd uit EG-gelden. Gezien het feit dat het een zeer dunbevolkt gebied is, zetten wij wel enkele vraagtekens hierbij, maar wij zitten slechts op de fiets en niet in Brussel. En om heel eerlijk te zijn: het rijdt wel heel lekker snel.

Vandaag nam Martha de 4^e plek in van de begeleidingsploeg. Het voelde wel wat dubbel, omdat het fietsen gewoon zo lekker gaat, maar Martha helpt en geniet op deze manier gelukkig toch ook. Zeker omdat vandaag de Nissan en de truck zowel bij de koffiestop als onderweg bij de lunchstop ons konden vergezellen.

De koffiestop was net voor de plaats Portojano (naast de stierenarena). Hier hebben we hard gezongen voor de vrouw van Sjaak die vandaag 63 jaar was geworden en dus trakteerde Sjaak ons op koffie met cake namens Tiny Het vieren van alle verjaardagen van onze familieleden thuis, begint een goede gewoonte te worden.

Tijdens het fietsen vandaag heb ik veel aan Jan en Jeroen gedacht, die vandaag in Limburg de Michel Boogaard Boogie fietsen, samen met nog een aantal Draai-schaatsleden. Zij moesten o.a. de Keuterberg op met een stijgingspercentage van 22%. Ik hoop dat het goed is gegaan, zowel het klimmen als het afdalen.

Ondertussen fietsen wij vandaag weer door een stuk afwisselender landschap dan gisteren, waarbij we ook af en toe wat kleine dorpjes meenemen. Opvallend zijn de vele airco-apparaten die aan de huizen hangen of op de balkonnetjes staan. Ook valt op dat bijna alle huizen hun ramen voorzien hebben van tralies. Vanwege inbraakgevaar? Of gewoon traditie?

Na 70 km op ons gemakkie gefietst te hebben, kregen we weer wat klimwerk te nemen. Totaal drie flinke klimmen (passen), de eerste op 850 meter hoogte, de tweede op 902 meter hoogte en de derde pas op 865 meter. Dus het venijn zat vandaag in de staart. Bij het uitpuffen zagen we nog twee kleine reeën snel het bos inschieten, maar we hebben ze toch weer gezien. Het zijn wel geen flamingo's zoals gisteren, maar ik blijf het toch bijzonder vinden.

Het was een relatief korte afstand vandaag, maar blijkbaar gaat onze conditie zo goed vooruit, dat we weer heel snel herstellen van dit soort inspanningen. En zo reden we al om 14.45 uur de camping op. Een nieuw vroegterecord.

Natuurlijk nog even wat cijfers tot nu toe:

• Totaal aantal km's : 2.535 km
• Totaal aantal hoogtemeters : 23.475 meter
• Totale rijtijd op de fiets : 123 uur en 23 minuten

Groetjes Jose

Gestolen goed smaakt goed

Vrijdag 10 september 2010

De tocht van El Pedernoso naar Almagro: 136 km.

Koffie: Tomolloso

Lunch: Manzanares

Temperatuur: 38-40C

Daggemiddelde 24,5 km/uur

Het is nog nacht, maar zo helder dat ik zonder mijn hoofdlamp aan te knippen rond kan kijken. We staan met onze tenten op zacht, mals gras, rond het zwembad van El Pedernoso. De douches waren koud, maar het zwembadwater was wel 26C. Heerlijk gezwommen gisteren. We kregen veel bekijks van de schoolkinderen die daar aan het spelen waren. Engels was minimaal te gebruiken en wij hadden maar een handvol Spaanse woorden paraat.

Toch begrepen zij ons!

Fietsen, vanuit Nederland naar Burkina Faso, 9.000 km. Oh, olé, aha etc. Alom verbazing.

Het bleef die avond lang zacht en we hadden geen koude nacht.

Het terrein werd 's nachts verlicht door enorme schijnwerpers, wel handig. Maar je waande je in Noorwegen rond 21 juni. Daar waar de zon niet onder gaat.

Bij het ontbijt hadden we weer geen lampjes nodig en we prezen de zwembadbeveiliging toen.....pats: licht uit! Ik keek omhoog, en ja een prachtige sterrenhemel! Zo zit je dan te ontbijten met het mooiste plafond wat je je maar wensen kan. Aan tafel was het echter ineens heel anders. Ik greep in de boter, smeerde een plak kaas onder en een nieuw stokbrood vloog plots over tafel in mijn richting. Stootte als een biljartkeu tegen mijn koffiekop. Die kon ik nog net opvangen. Je hoorde steeds vragen: 'Is er nog kaas, is er nog ham, is er nog jam, is er nog koffie, is er nog brood? Wie heeft er nog theezakje?' De theezakjes worden namelijk 2ehands gebruikt. Ons bent zuunig.

De burgemeester die nog even langs zou komen, had zich niet laten zien.

Wij vertrokken 7.40 uur. De weg was 136 km lang, recht en soms heuvelachtig. We gingen als een speer. Herman, onze dagkapitein, had het gemakkelijk. Ons tempo lag enorm hoog. Ons daggemiddelde was ruim 24,5 km per uur. We reden urenlang tussen de wijnvelden door en een stop bij zo'n veld kon niet uitblijven. Er werden van de druiven weer kunstzinnige foto's gemaakt. Eén tros kwam toevallig los in een hand te liggen, het was er wel één van meer dan 1 kg. Wij proeven natuurlijk, verrukkelijk! Ze zeggen wel eens: ' Gestolen goed.....'. Maar dit was ons toegevallen. De naam van de persoon met tros zullen wij in de wijngaard laten.

Onderweg bedacht Rolf, dat de gemiddelde opbrengst van dat jaar wel eens tegen zou kunnen vallen.

De Burkina-gangers waren op 10 september al rovend langs geweest!

Onze lunch hielden we in het centrum van Manzanares, lekker in de schaduw, onder de blauwe regen. We waren daar niet de enigen. Menig 70-plusser, met of zonder tanden en stok, zat daar ook. En maar kijken naar ons en onze fietsen.

Al fietsend, zoveel km's lang, raak je wel vaak stil en gaat je fantasie met je op de loop. Zo zag ik gisteren een soort holen met een deur erin. Je gaat jezelf de vraag stellen: wat zou er achter de deur hebben afgespeeld. Een rijk meisje, weggelopen van huis, woonde er met een arbeidersjongen. Na 9 maanden beviel ze van een baby, pure armoede. Ze moest uit bedelen gaan een aren rapen op het veld.

En dan sta je plotseling bij een meertje vol flamingo's. Dat is weer een andere ervaring.

Elke dag, niet gewoon maar eten, fietsen, eten, fietsen, eten, slapen, maar alles overgoten met juist dat speciale sausje, dat je alleen kunt vinden bij de Burkina-gangers. En dus geef ik de sauslepel over aan de letterkok van morgen......

Groeten Addy.

Inspanning en ontspanning

Donderdag 9 september 2010

Vorige week hadden we het over een beter evenwicht tussen alle inspanningen die dagelijks worden geleverd en de ontspanning. De anderhalve rustdag op 7 en 8 september in Cuenca heeft ons dan ook zichtbaar goed gedaan. We bezochten deze historische stad en genoten van de vele bezienswaardigheden. Overal in de stad was te lezen dat Cuenca kandidaat is om culturele hoofdstad van Europa in 2016 te worden. Straten en gebouwen worden zichtbaar opgeknapt om de selectie-comissie te overtuigen om deze vestingstad - die hoog op de rotsen omklemd wordt door de Rio Jucar en de Rio Huecar - deze eer te geven. Ook was zichtbaar dat de stad zich klaarmaakt om over 11 dagen het jaarlijkse ‘Fiestas de San Mateo' te vieren. Op 19 september zullen jonge hoornloze stieren door het stadje worden gejaagd. Ja deze folklore en zo ook Goede Week processies horen bij deze stad en vele steden in Spanje.

Een rustdag dat met een gezamenlijke maaltijd in een restaurant werd afgesloten en een ieder zichtbaar goed heeft gedaan. Er was tijd om te lezen, muziek te luisteren en te maken en je spieren en zaakjes weer op orde te brengen voor de komende 6 fietsdagen.

Dat we niet alleen op de rustdagen maar ook op de fietsdagen het evenwicht tussen de inspanning en ontspanning wat meer willen bewaken komt voor mij tot uitdrukking in de tijd die we elkaar gunnen voor persoonlijke foto- en genietmomenten tijdens de fietstocht. Ik kom dan als vanzelfsprekend bij de vele bergen die we steeds weer opnieuw moeten beklimmen. De afgelopen jaren heb ik nog al wat bergen beklommen. De Sinai in Egypte, de Nebo in Jordanië, en de Tabor in Israel. Allemaal bergen met een verhaal. Bergen zijn in alle godsdiensten de ontmoetingsplaats tussen God en mensen. Plekken waar iets hemels met de mens gebeurt. Je staat - of je wilt of niet - op een berg even stil om na de inspanning van de klim rond te kijken en het geheel te overzien en er van te genieten. Zo ervaren wij dat elke dag weer opnieuw hier in Spanje. Je staat even in het volle licht. Je beseft dan weer even dat je het geluk en de rijkdom van het leven niet zelf kunt vinden, maar mag toestaan dat het geluk jou vindt. Een hemelse ervaring. Boven op de berg voel je je klein en komt er tijd om je na de inspanning te ontspannen. Dat geldt zeker voor de afdaling.

Zo zou ik ook deze donderdag 9 september willen beschrijven. We begonnen de dag op de camping van Cuenca in het donker. Het begon meteen al met een grote inspanning want het was nog maar 3,9 graden. Warm aangekleed vertrokken we voor een tocht van 120 kilometer. We fietsten door een wisselend landschap met natuurlijk ook flinke klimpartijen. Maar we hadden vooral veel wind in de rug. We maakten kennis met de bosbranden die ook Spanje elk jaar teisteren. We reden door zonnebloemvelden en vijgenboomplantages. We zagen zonnepaneelvelden en constateerden dat nieuwerwetse molens de ouderwetse molens in het land van Don Quijote en El Panjo grotendeels hebben vervangen. We reden door veel bijna verlaten dorpjes en waanden ons in een western met John Wayn. Oude mannetjes die in hun huisjes verdwijnen als wij het dorp binnen fietsten. Een hond die nog gauw oversteekt en vrouwtjes die je van achter de gordijnen begluren. Als je dan 's morgens het plaatselijke café binnen stapt, zitten er al mannen aan de drank en hebben ze er nog niet van rookvrije ruimtes gehoord. Omdat het zo voorspoedig ging, bezochten we in de middag nog een café. Hier werden we hartelijk verwelkomd en genoten we van het aangeboden lekkers. Zo ook bij aankomst in Le Pedernoso. De burgemeester had ons een gratis campingplaats aangeboden naast het....zwembad.

Het was een hemelse dag waar we allen vol tevredenheid op terug kunnen kijken. Een bergervaring waar we niet, zoals Don Quijote, op windmolens jagen maar met twee benen op de grond verder op weg gaan voor beter onderwijs in Burkina Faso. Hopelijk met een blijvend goed evenwicht tussen ontspanning en inspanning.

Johan Olling

Afzien en genieten

Verslag Siem 8 september 2010.

Een aankomst op de Camping.

Dan is de vraag : hoe is het toilet en is er papier? moet je een muntje hebben? is er warm water op de wasbak voor het scheren? En dan komt het heerlijke moment om aan te schuiven bij de truck. Trudy is volgens mij nog in staat om iets lekkers te maken van een paardenvijg. Haar improvisatie is geweldig. Maar soms sta je niet op een camping, maar bijvoorbeeld op het parkeerterrein bij het zwembad. Daar kan je dan gebruik maken van de douche en de WC. Maar in de ochtend was de boel tot een uur of tien nog dicht en dan zitten wij al op de fiets. Maar je moet toch wel erg hard nodig. Dan wordt ons geleerd: laat niet bij het aangenaam verposen de eigenaar de schillen, de drollen en de dozen. Dus maar een stuk plastic uit de container gehaald en daar een prachtig kunstwerk op gemaakt. Een banketbakker zou er trots op zijn geweest. Ik heb nog even overwogen om er een strik omheen te doen. Maar je moet het natuurlijk niet overdrijven en hup de boel de container in. Wij Hollanders zijn zo proper, he, als ze het uitkomt natuurlijk.

De dagen lijken erg op elkaar en ik moet soms in de agenda kijken welke dag het is. Maar toch is iedere dag ook weer anders. Afzien en prachtige uitzichten wisselen elkaar af. Moeder aarde is al erg oud, maar dat ze zo rimpelig was wist ik niet. Het is constant klimmen en dalen. Maar als je in je tentje ligt, ben je het afzien snel vergeten en blijft de geweldige natuur op je netvlies staan. En we leren ook veel van Bart. Bart kent elke sijs bij naam en toenaam, wat erg leerzaam is.

De sfeer in de groep is geweldig, het is afzien en genieten.

Zomaar een beklimming.

Het is piepen en steunen, zweet loopt in je ogen, je hoort gesteun achter je en gaat raden wie het kan zijn. En denk: ik ben gelukkig niet de laatste. We komen een piepklein dorpje binnen. Ik zie een oud vrouwtje met erg kromme beentjes, dan gaat bij mij de geest op hol: zeker teveel op de ezel gezeten. Of zou het Engelse ziekte zijn? Maar dat kan toch niet? Want ze spreken geen woord Engels. Of zijn ze krom getrokken door de felle zon?

We zwoegen door, ik kijk naar het achterwiel van mijn voorganger en ik moet bijblijven alsof mijn leven ervan af hangt. Ik voel spieren in mijn billen, ik wist niet eens dat ik ze had. Ik heb ze dan ook jaren niet gevoeld. Wat kan een vakantie vermoeiend zijn. Gelukkig, daar is het hoogste punt. Maar dan komt de teleurstelling, er komen nog meer hoge punten. Mijn spieren kraken, maar dan eindelijk is het zo ver: het hoogste punt. Maar wat zie ik in de verte? Juist, nog meer van die pukkels. En dan moet het volgens de kenners nog beginnen. Ik denk aan mijn slaapmatje en hoop dat Addy de benen onder handen wil nemen. Wat zal dat zalig zijn.

'Pijn'boom?

Ook komen we nog langs een bos, waar hars wordt afgetapt. Ik moet denken aan een verhaal van Roald Dahl, waar bomen gevoel hebben en het uitschreeuwen bij het omhakken. Mijn geest gaat weer op de loop. Ik hoor de bomen zeggen: ik ben nu een jaar of tien en ik heb het wel gezien. Ze tappen de levenssappen af en ik ben zo moe, ik ben aan mijn laatste naaldje toe. Wat doe je me aan, jij mens, ik sta nog liever in de hens. Maar nog beter kan ik vragen om een paar snelle kettingzagen.

Dit zijn zomaar een paar overpeinsingen van een fietser die het zwaar heeft, maar ook erg kan genieten van het geheel. Bijvoorbeeld een bezoek aan Cuenca was in drukwekkend en mooi.

Siem.

Koffie Americano

Dagverslag van dinsdag 7 september

Nog even over de tocht van gisteren. Jammer dat Sjaak al gauw moest afhaken (pap in de benen, zo als hij zelf zegt). Hij kon mooi met de Nissan mee, die ons net achterop kwam.

De natuur om ons heen was heel ruig, mooie rotsen en veel gieren enz. Ogen tekort, ook als je rustig afdaalde.

Het was een pittige dag met veel klimwerk, op een gegeven moment een afdaling van 13 %. Ik zei nog tegen Josephine, blij dat we dat naar beneden hebben. Wat ze ook beaamde.

Maar voor dat we het wisten kregen we er ook een van 13 % te klimmen. Vier van ons kwamen op de fiets boven. Co maakte gewoon op de weg zijn eigen haarspelt bochten. De zwaarste dag tot nu toe, zelfs Herman was blij dat hij er was. Hij had veel kopwerk verricht en ons op de open stukken samen met Co uit de wind gehouden.

En Dielof is vaak onze bezemfiets (zorgt er voor dat we niemand achterlaten), heel belangrijk.

Mirella Dresch, de diëtiste van Full of life, onze sport school waar we anderhalf jaar hebben kunnen trainen, had mij aan geraden om Fantomalt te gebruiken en dat bevalt prima. Ik ben nog niet veel afgevallen zoals menigeen (en ook ikzelf) had gedacht. En zus, als ik terug kom als een rond tonnetje doe ik een bloemetje in mij haar.

Nu even over deze dag, heerlijk een half uurtje later op staan. Vandaag een korte etappe van 46 km. Aan de ontbijttafel is het een mooi gezicht: als je aan de kop van de tafel vraag om de kaas, en degene tegen over je vraagt bv. om de chocopasta, komt het als in een wave naar je toe.

Kees Zomerdijk mocht nog even (van 08:00 uur tot 17:00 uur onderweg) naar de Nederlandse ambassade in Madrid om een nieuw paspoort aan te vragen. Sjaak is met hem mee gegaan.

Bart wilde deze dag gebruiken om foto's te nemen en met zijn vertrouwde verrekijker op pad te gaan, in een wat rustiger tempo. Voor deze fotoreportage gingen Johan en Addy mee.

Dus als zij te ver achter bleven hoefden wij niet op hun te wachten, maar tot onze verbazing bij onze 10 minuten stop kwamen ze er al weer aan. Want als er al 10 fietsers in die flitsende outfits voorbij zijn gevlogen en er komen er na 8 minuten nog 3 langs, wijzen de mensen in de dorpjes al naar de kant waar de andere naar toe zijn gegaan. Wat een enthousiasme. Toen Addy bij ons afstapte, kwam ze er achter dat ze al verschillende kilometers op een stuk mueslireep had gezeten, dat in de holling van haar zadel zat.

Onze stop zat er op, dus wij gingen er weer vandoor. Even verderop was een stuk dennenbos waar hars werd opgevangen. Wij zijn afgestapt om dat even te bekijken en een fractie later vlogen de 3 achter ons om. En bij het volgende plaatsje, ja wel: Bart had een cafeetje gevonden en Johan stond ons op de hoek op te wachten. De kopjes koffie Americano waren zo groot als een borrelglaasje, maar als ze wel lekker smaken en je voor 19 consumpties maar 22,5 euro betaalt, is dat een koopje.

Vlak voor we weer op de fiets stapten kwam de café-eigenaar naar buiten met Fred z'n helm.

Het laatste stukje met z'n dertienen gefietst. We dachten dat het een zwaar stuk zou zijn vandaag, maar dat viel reuze mee.

De truck was al op de camping, dus geholpen met uitbouwen. Munten bij de receptie gehaald voor 4 schommels wasgoed. Addy had de supervisie hiervan.

Na de heerlijke soep van Trudi, hebben Trudi en Josephine de keukenafdeling schoongemaakt en gesorteerd. Daarna hebben Josephine en ik de EHBO-afdeling opnieuw ingericht. We kregen heel veel ruimte. De mannen keken de fietsen na.

Na 17.00 uur met José boodschappen met de Nissan gedaan in Cuenca.

Toen we wegreden, zaten de mannen op het campingterras een biertje te drinken.

In Cuenca waren we te vroeg, want de winkel ging pas om 18.00 uur open, dus hebben we even wat rondgekeken.

Gelukkig hadden we gezien dat, net als in Nederland, we een parkeerkaartje moest kopen.

's Avonds kwam de familie van Trudi nog op de camping aan. Nadat ze eerst op onze camping van gisteravond hadden gestaan. Eind goed al goed.

Groetjes, Martha.

x

Goede Katholieken

Dagverslag 6 september 2010

Als er gevraagd werd bij de briefing, na het avondeten, wie het dagverslag zal maken, is er al dagenlang mijn kant uitgekeken. Maar ik gaf steeds niet thuis. Dit had maar een reden, dat ik er gewoonweg niet aan toekom, net zo goed als het niet schrijven in mijn dagboek, dat ik nog snel in mijn handen gedrukt kreeg op he kerkplein van Limmen van Miriam en Jeannette. Alsnog bedankt meiden.

Maar goed, ik kreeg toch een beetje het gevoel dat ik er niet meer onderuit kon. En omdat er afgelopen zaterdag besloten was dat wij, de begeleiding dus, niet meer bij de lunchpauze zouden zijn om ons te ontlasten, heb ik mijn vinger maar opgestoken.

Dit verslag gaat niet alleen over vandaag, maar ook vooral over gisteren.

We vertrokken lekker vroeg uit Vera de Moncayo, omdat we veel hulp hadden gekregen van de fietsers (en dat krijgen we dikwijls hoor). Ben, samen met Siem als onze daghulp in de truck, en Kees en ik in de Nissan met de kaart. Beide chauffeurs hebben een tom-tom, maar geven beide verschillend aan, zodat we soms wel drie keer een rotonde doen voordat we eruit zijn waar we heen moeten.

Deze morgen begon prima op de camping. Meestal betaalt Kees bij aankomst, maar de eigenaar was er niet. Dus 's morgens maar naar de receptie, want als goede Nederlander ga je niet weg zonder te betalen. De eigenaar, Daniel, vond onze tocht heel interessant, want zijn vriendin deed ook wel eens zoiets. En hij vond het jammer de fietsers niet gezien te hebben. Hij nodigde ons uit voor een kopje koffie. En daarbij kregen we een rijkelijk gevuld bordje met koekjes. En als toetje twee flessen wijn uit de Borja-streek.

De tocht was mooi en een makkie. We hoefden geen boodschappen te doen, want het was zondag. We zouden met drie uur op de camping zijn. En dat waren we ook. En we hadden allerlei gedachten wat we met die heerlijke vrije uurtjes zouden doen. We waren in de plaats Nuevalos. Kees en ik snel naar de receptie, zodat we snel ons plekje konden gaan zoeken. Maar als je denkt dat alles wel een keer van een leien dakje gaat, gaat het mis. Deze mensen wisten niet van onze komst. En van gratis hadden ze nog nooit gehoord.

Mijn spaans is toch behoorlijk, maar nadat ik de blaren op de tong had van het praten, vond Carmen zelf dat ze ons een behoorlijke korting had gegeven. Maar ze wilde wel Euro 160,00 vangen. Voor een plaats op de parkeerplaats nota bene (want de truck mocht sowieso niet bij ons staan) en de wc- en doucheruimte waren heel ver weg. Dit wilden we natuurlijk niet betalen. En dus besloten Ben en ik iets anders te zoeken.Wij het dorp in en na drie maal aan het plaatselijke mannetje pis gevraagd te hebben onverrichte zaken terug. De dichts bijzijnde camping was 20 km verder en dat kun je de fietsers toch niet aandoen als ze na 140 km in de hitte gefietst te hebben, denken dat ze er zijn.

Misschien omdat het zondag was maar opeens dacht ik aan het Monasterio de Piedras, wat op 3 km afstand was. Die paters kwamen opeens in mijn gedachten. En wij als katholieken, met onze Pasto(o)r op stap zouden toch in elk kerkelijk gebouw moeten kunnen slapen 'Laat de kinderen tot mij komen'. Ik ben er ongeveer 22 jaar geleden geweest en vond het er toen heel erg mooi, maar nu was het een kermis van touringcars en toeristen met koelboxen. Er is wel een prachtige tuin bij, maar toch, wat een desillusie. Een aardige Roemeense jongen die bij de ingang van het hotel stond, gaf mij het telefoonnummer van Don Jesus, de plaatselijke pastoor. Deze man heeft 7 dorpen onder zijn hoede, maar was toevallig in Nuevalos die dag. Met enige schroom belde ik hem, wetende dat etenstijd en siesta in Spanje heilig zijn. Hij was aan het eten en zou na een uur naar ons toekomen. Ik zei hem rustig af te eten, het was tenslotte zondag. En wat een wonder, binnen een half uur was hij er.

Ik heb hem precies verteld wat wij deden. Het noemen van Johan en onze katholieke groep (best even aangedikt). Het werkte. We mochten met hem mee naar zijn kapel. En kijken of de truck en tentjes er konden staan. Ook water kwam zo maar uit een fuente en stroom kregen wij van onze lieve heer. En dat allemaal gratis. Wat lief!!! En wat een aardige man.

Hij liep zelf met ons mee naar het gemeentelijke zwembad voor douche en toilet, met toestemming van de burgervader. Na de aanblik van dit alles, was ik niet meer weg te slaan daar. Ik dacht vooral aan de fietsers na een warme dag. Volgens Josephine was het 39C. Het toeval wilde dat er een betonnen parkeerplaats was, waar wij met zijn allen prima konden vertoeven, dachten wij. Heel brutaal gevraagd of wij er niet mochten blijven. En dat werd goedgekeurd. Het was allemaal van de gemeente. Het meisje van de bar was heel behulpzaam en voorzag ons van stroom. Het was een echte zondag, met de ontmoeting van Jesus en Maria. We (ik) heb hem beloofd een kaart te sturen vanuit Burkina Faso.

Het was bloedje heet daar, en Siem noemde op dat we nog geen camping hadden gehad met vloerverwarming.

Bij aankomst leken de fietsers het niet zo bijzonder te vinden. Maar het zwembad en de bar maakte veel goed.. Lekker gegeten, even dikke druppels gespat en alle fietsen aan elkaar op slot gezet. Bart nodigde ons uit voor een drankje, vanwege de verjaardag van zijn dochter. En dus hebben we met de telefoon aan met zijn allen gezongen voor Wiesje.

Dit moest even verteld worden, want het was een bijzondere dag.

Vanmorgen zouden we vroeg kunnen vertrekken, ware het niet dat Ben zijn tasje kwijt was. Werkelijk keuken, truck en Nissan, alles doorzocht, maar hij bleef weg. Uiteindelijk lag het tasje op de bijrijderszitting. Deze bleek van Ben te zijn en niet zoals Ben dacht van Addy, die vandaag met ons meereed als adjudante. En zo waren we drie kwartier later pas op pad.

Het werd een bijzondere dag. Heel mooi landschap, veel zonnebloemen. En steeds weer van die rood-groene kanjers, die dezelfde route fietsten als wij moesten rijden. Prachtig, die slinger achterop te rijden of te zien aankomen. En ook de koffiestop was weer een keer samen in het land van Don Quichotte en Sancho Pancho. Daarna zoals gewoonlijk met aanhanger (en donkere gezichten van de mensen achter ons in de rij van de kassa) boodschappen gedaan. En de fietsers nog even verwend met appels en bananen. Fijn om alles op tijd op de camping te hebben staan. En de tijd te hebben om jullie te kunnen vertellen hoe verschillend en bijzonder onze dagen als begeleiders zijn. We zijn een echte groep samen. En Joyce, we hopen dat je snel weer hier zult zijn om dit alles zelf mee te maken.

Mensen ik stop, 16 mensen staan te trappelen om te eten.

Groetjes, Trudi.