Ola, Ola, dwars door Spanje

Zondag 5 september.

14de fietsdag Vera de Moncayo - Nuevelos

124 km, gemiddeld 19,0 km/u, 1500 hoogtemeters.

Middagtemperatuur rond 39 graden.

Bijzonder, hoe twee aangrenzende landen zo verschillend kunnen zijn! De groene Franse heuvels, keurige wijngaarden en uitgebloeide zonnebloemvelden hebben plaats gemaakt voor Spaanse gele en rode aarde, amandel- en olijfbomen, vale gieren en bijeneters, ruige bergen en smalle kloven, lange hellingen en afdalingen. Voor de taal zijn we aangewezen op Trudi en Bart. Met eindeloos geduld proberen ze ons Spaans bij te spijkeren. Dat lukt al aardig: na twee en een halve dag kunnen we 'ola'(=hallo) redelijk in praktijk brengen. Wat met het passeren van de grens niet is veranderd, is de schitterende sterrenhemel en de sfeer in de groep.

Vandaag zou Siem de plaats van Sjaak innemen om de begeleiding te versterken. We hoopten dat ze een rustige dag zouden hebben: daarover morgen meer! Alle proviand en VEEL water ging mee op de fiets. Het werd een zware, hete en supermooie dag. Het eerste uur ging gesmeerd: koel, goed wegdek, licht dalend. Ergens kwamen we een groepje wielrenners tegen in geel tenue. Ik was verrast. Reed de familie Voordewind ons tegemoet en wilden ze zich bij de Burkinagroep voegen? Als ze dat maar bij kunnen houden. Helaas, ze gaven geen teken van herkenning. Spoedig dienden de eerste bergen zich aan. Ieder bedwingt die op zijn eigen manier. Sommigen gaan als een diesel de berg op en storten zich plat door de bochten omlaag. Ter geruststelling voor de thuisblijvers: ze bellen voor iedere bocht, dus de veiligheid is gewaarborgd. Je kan ook puffend en steunend de berg op, of zingend. Of, zoals Dielof, als een radioverslaggever. Als hij nog eens een baan zoekt, maakt hij een goede kans bij de omroep. De een hangt achter het wiel van zijn voorganger, de ander gaat liever op eigen tempo en doet er een schepje bovenop als hij/zij een medefietser in het spiegeltje ziet naderen. De reacties na afloop varieerden van: 'heerlijk, ik hou van afzien' tot 'zwaar maar ik heb het gehaald'. Voor mij was het een superdag. Het laatste uur na de 3-sterren-cola, licht stijgend en in de volle zon, was saai en taai. Het bereiken van de 2000 km was een opstekertje. De ontvangst bij de truck door Kees, Ben, Siem en de heerlijke maaltijd van Trudy was weer warm en hartelijk.

PS1: Het heksendorp Trasmos (?) zijn we veilig door gekomen. En de 'bisschop' was even aan het slaapwandelen, we hebben hem niet gezien.

PS2: We hebben genoten van het reisverslag van Johan Zomerdijk!

groetjes van Josephine

Onfortuinlijke Chinees

Een 'zaterdag' van een begeleider/Chauffeur

4 september: Etappe Lumbier - Vera de Moncayo
Fietsers:146 kilometer, gemiddelde snelheid 20 km/uur, fietstijd 6 uur 58 minuten.
Begeleiding: iets meer!!

06:15 uur: Ik heb me verslapen en word gewekt door Cees Smit omdat men de sleutels van de 4wd nodig heeft i.v.m. wat spullen voor het ontbijt. Vandaag hebben we in de begeleiding assistentie van Sjaak Grippeling omdat we Joyce nog node missen door het ongeval van vorige week zaterdag. Doordat ik laat ben en nog achterloop met het weblog onttrek ik me aan de verdere begeleidingstaken rond het ontbijt.
Dus na het ontbijt via de satelliet nog even verbinding zoeken met het weblog.

07:45 uur: vertrek van de fietsers. Verder opruimen van het kamp en de eigen tentjes afbreken, ondanks de dikke jas die ik aan heb barst ik van de kou, als we vertrekken heb ik ijskoude handen en voeten.

08:45 uur: Door de extra hulp voor ons doen vroeg van de camping vertrokken, normaal is het al gauw na negenen. Eenmaal onderweg eerst bij een benzinepomp maar een wegenkaart gekocht. We hadden alleen kaarten van Frankrijk en met de navigatiesystemen hebben we vaak minder logische routes.
Bij de pomp meteen geïnformeerd waar er op de route een winkelcentrum was. Volgens de informatie was er een Carrefour (de favoriete winkel van Trudi) in Tudela. Op de snelweg voor Cortes inderdaad al een groot Reclamebord van Carrefour. In Tudela aangekomen verschillende malen de weg gevraagd (door Trudi en die spreekt echt vloeiend Spaans) en de gehele stad doorkruist, maar geen Carrefour gevonden.

11:30 uur: Uiteindelijk eerst maar een bakkie gedaan en bij een lokale concurrent de boodschappen gedaan.

12:30 uur: Boodschappen gereed en onderweg naar de lunchstop. Vanaf de camping hadden we al een irritante passagier aan boord, maar i.v.m. de kou hadden we die er nog niet uit kunnen zetten. Na de boodschappenstop was onze passagier nog steeds aanwezig en omdat nu de ramen open stonden dacht Trudi hem even uit het raam te werken. De passagier zat op de nieuwe kaart, dus even voorzichtig door het raam en jawel, we waren hem, maar ook de kaart kwijt.
Aangezien de Truck met Ben aan het stuur achter ons aan denderde en dwars over de kaart reed, ben ik bang dat onze passagier dit niet heeft overleeft.
Meteen maar weer bij het volgende pompstation gestopt om een nieuwe kaart aan te schaffen.

13:00 uur: Aangekomen in Cortes, de plaats van de lunchstop, eerst maar even een verkenning uitgevoerd met de 4wd om een mooie schaduwrijke plek te zoeken.

13:15 uur: De enige schaduwplek in Cortes gevonden. Via de mobiel contact opgenomen met de fietsers en precies verteld waar wij stonden. De fietsers moesten nog +/- 5 km dus een kwartiertje wachten. Na een paar minuten belde Bart weer terug: hij was verkeerd voorgelicht door de dagkapitein. De fietsers hadden nog 15 km voor de boeg, dus 45 minuten wachten. Zelf maar even op een bankje gaan liggen om een dutje te doen.

14:05 uur: De fietsers arriveren op de lunchplek. Co meldt dat er een probleem is met de fiets van Johan: de voorderailleur werkte niet meer. Kabeltje gebroken? Onderweg had men m.b.v. een tak de derailleur op het middenblad gefixeerd. Het apparaat weer gerepareerd, maar omdat bij de reparatie mijn tasje, dat ik normaal om m'n nek heb hangen, in de weg hing, heb ik dit even op een muurtje gelegd.(zie foto). Na de reparatie, toen ik mijn tasje wilde pakken, was het verdwenen. Het had er nog geen 2 minuten gelegen en ik ben er geen meter van geweken, en er was ook niemand voorbij gekomen. Dit was toch weer een flinke tegenslag, want in het tasje bevond zich mijn paspoort (heb ik steeds nodig bij de campings maar ook als identificatie bij betalingen in de supermarkt), verder 500 euro cash en verder een memorystick, mijn bankpasje en Credit kaart. Alles doorzocht en de hele buurt uitgekamd, helaas zonder resultaat. Trudi heeft nog een paar jongens aangesproken die zich verdacht in de buurt ophielden, maar die wisten uiteraard van niets. Deze jongens vertrokken in een witte BMW en zwaaiden nog naar ons. Martha heeft voor de zekerheid het kenteken nog opgenomen. Nog even met het thuisfront gebeld om verslag te doen van het incident en de bankpasjes te blokkeren.

15:00 uur: Vertrek van de fietsers voor het laatste 40 kilometers naar de camping.
De truck vertrekt ook naar de camping, Trudi en ondergetekende vertrekken naar de Guardia Civil om aangifte te doen hier is een verslag opgemaakt. Het opgenomen kentekennummer bleek van een Ford Transit en niet van een witte BMW. Alle vermiste items en persoonlijke gegevens opgegeven.
Na het intikken van mijn paspoortnummer door de agent kwam er een Chinese identiteit op zijn scherm. Dus ik stond meteen weer in de verdachte hoek. Gelukkig kon ik d.m.v. een kopie aantonen dat het nummer wel degelijk klopte. Netjes een politieverslag meegekregen voor de verdere afhandeling.

16:30 uur: Vertrek van het politiebureau naar de camping.

17:15 uur: Aankomst op de camping in Vera de Moncayo. De fietsers waren net voor ons gearriveerd en stonden met z'n allen net de dagelijkse rek- en strekoefeningen te doen.
De fiets van Johan schakelde weer als vanouds.
Even verslag gedaan van ons wedervaren op het politiebureau omtrent het kenteken en de identiteit. Meteen allerlei opmerkingen zoals:

• Rolf: Dus jij bent eigenlijk een illegale chinees.
• Siem: Kees eten we vanavond loempia's? Etc. etc etc.

Vervolgens heb ik me wederom aan mijn verplichtingen als begeleider onttrokken, omdat er nu nog van alles moet worden afgehandeld. Verder zou ik het dagverslag schrijven en alles moet nog op het weblog, de reacties op het log nog binnenhalen en straks na de maaltijd nog even voorlezen.
Gelukkig heeft Sjaak Grippeling, met gevaar voor eigen leven, voor mij nog een koud biertje geregeld voordat de fietsers alles weer hadden opgedronken.

Dus al met al weer een enerverende dag, maar de zaterdagen gaan voor mij gelukkig steeds beter.
Vorige week zaterdag heb ik de Nissan Patrol verspeeld, en helaas lichamelijk letsel voor Joyce en mij.
Vandaag ging het al beter en ben ik alleen mijn tasje met inhoud kwijt.

Even uit de losse pols enkele opmerkingen van Siem Kuiper die mij de afgelopen tijd zijn bijgebleven:

• De dag na de chili con carne: Siem naar Johan: 'Ik dacht dat je me vandaag uit de wind zou houden, maar nu hield je me in de wind'
• Tijdens het fietsen voelt Siem af en toe de hand van God, en het voelt heel goed 'alsof hij een duwtje in rug krijgt'.
• Naar aanleiding van een opmerking richting Siem over zijn eetlust: Als ik een auto was dan wilde niemand me hebben, ivm het hoge verbruik.
• N.a.v. een discussie over een talenknobbel van een van de deelnemers: Siem: de enige knobbel die ik heb is een knobbel op mijn teen.
• N.a.v. van discussies over het fietstempo: We hebben gelijk met de slakken Kerst.
• Uit eten op de eerste rustdag.
• We hebben heel lekker gegeten maar alle gerechten werden aangevoerd vanuit een deur met daarop toilettes.(foto)
• Siem: Hoe lekker zou het zijn geweest als de kok een echte keuken had gehad i.p.v. een toilet om het eten klaar te maken?
• Discussie aan tafel n.a.v. een paar stukjes lekkere worst die Cees Smit bij een lokale slager had gekocht: Cees: Er wordt niets van de organen van een dier weggegooid, daar wordt altijd nog wat lekkers van gemaakt. Siem: Alleen de anus wordt weggegooid, want dat is alleen maar een gat. Rolf: Daarom is een olifantenanus ook zo duur. Siem: Ja daar maken ze verrekijkers van.

Nog een aantal losse observaties:
Elke rustdag worden de fietsers gewogen:
22 aug in België heeft de eerste weging plaats gevonden.
27 aug bij de tweede weging bleken alle fietsers aangekomen, en alle vier de begeleiders afgevallen.
Dus mogelijk kunnen we wat minder inkopen doen, en wat meer delegeren naar de fietsers.
Verder geeft dit natuurlijk ook aan dat wij met Trudi een excellente kok in ons midden hebben.

Verder kom ik nog wel een keer met mijn verhaal over het ongeval met de Nissan Patrol, maar nu even niet ik ben nu weer hard aan mijn bed toe.

Groeten
Kees Zomerdijk

Over de Roelandspas

Dagverslag van Vrijdag 3-09-10 van Herman
etappe Sauveterre-Lumbier van Frankrijk naar Spanje via de Roeland pas

De dag begint net als elke andere dag, op 3 dingen na: we moeten voor de 2e x op de weegschaal en Johan is weer van de partij en verder hebben we vers stokbrood. Dit heeft Fred met de boulangerie geregeld.
Dus Fred was al om 6 uur op pad, maar bij de bakker was op dat moment niet bekend dat er brood gehaald zou worden. Fred in zijn beste Frans vertelt dat het in het boek is genoteerd. En ja, dit gaf meer duidelijkheid. Bij terugkomst zat iedereen klaar om de 30 stokbroden van beleg te voorzien.
We staan klaar voor vertrek en Bart is de dagkapitein. Als hij zijn fiets pakt, ziet hij tot zijn verbazing dat hij nog op slot staat. En waar is de sleutel? De tent en tassen zitten alin de truck. Eerst wordt de tent uitgepakt om in het zijvakje te kijken, maar tevergeefs. Dan in de tas, en ja hebbus.
Het belooft een mooie dag te worden. Wat verder aan de fietsen opvalt is dat er geen wasgoed aan de fietsen hangt te drogen. Door de rustdag heeft iedereen de spullen kunnen drogen.
Als we dan op weg zijn, komen we nog langs het eethuis van donderdagavond. Er wordt met de fietsbellen gerinkeld maar geen spoor van de gastvrouw te zien. Later blijkt dat ze op de camping is om ons uit te zwaaien.
Na de eerste klim kunnen de jassen uit. Het is nog mistig maar later op de dag trekt dit helemaal weg en is het een zonovergoten dag.
We slingeren door het prachtige landschap en smalle paden en veel wandelaars die maar Compostella onderweg zijn. Ineens komen we midden in een kudde schapen te rijden. Na enig speuren herkennen we de schaapherder in een Renault Combo.
Als we verder rijden, worden we door de Truck en Nissan ingehaald. Zij gaan in St Jean Pied de Port een koffiestop regelen, zodat we met zijn allen kunnen genieten van een kop koffie of thee aan de voet van de Pyreneeën .
Nu kan het echte werk beginnen, de klim van de Roelandspas.
Ik, als jongste telg van het gezelschap, ben wel verplicht om als eerste boven te komen. José was de eerste vrouw. We kunnen trots zijn, want we zijn binnen 35 minuten van elkaar boven gekomen. Vlak voor de top van de pas heb ik gesproken met een Duitse pelgrim met kar en ezel (zie foto). We hebben met z'n allen op de pas geluncht. Daarna flink gedaald, maar even zo goed ook nog 1000 meter geklommen na de pas. Dit maakte totaal 2000 hoogtemeters op 138 kilometer.

PS: ik wil Dorien Veldt ook nog bedanken dat zij ons project heeft gekozen om het geld wat ze hebben bijeen gebracht aan het Fietsproject schenken. Frieslanddames en Dorien hiervoor bedankt.

Herman Zomerdijk groet u.

Een bourgondische rustdag

Dagverslag van Fred.

Een bourgondische rustdag

Sauveterre de Bearn 2 -9-2010

Op deze tweede rustdag genieten op een mooie camping aan een riviertje van het Bourgondischezuidfranse leven. Vanochtend hebben we uitgeslapen, verse stokbrood bij de bakker gehaald en heerlijk relaxt met z'n allen ontbeten. We hebben deze rustdag nodig ook, want morgen passeren we de Pyreneeën via de Roelandspas naar Spanje.

Vele pelgrims zijn ons daar al voorgegaan. Negentig procent van de fietsers en lopers naar Santiago gaan via deze pas. De vijf laatste fietsdagen zijn ondanks de vele hoogteverschillen zeer voorspoedig verlopen. Vrijwel iedere dag zonnig en de wind in de rug. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat de stemming opperbest is. Bij de goede stemming in de groep van begeleiders en fietsers wil ik even stil staan. Natuurlijk is er veel getraind en vergaderd en kennen we elkaar al redelijk. Maar nu we bijna twee weken van huis zijn en bijna in Spanje zitten wil ik wel even opmerken dat de sfeer in de groep buitengewoon goed is. De begeleiders lopen zich het vuur uit de sloffen om alles voor elkaar te krijgen en de fietsers verlenen, als ze niet op de fiets zitten, hand- en spandiensten aan de begeleiders. De samenwerking is voortreffelijk. De kunst is dit tot in Burkina Faso vol te houden. Ik heb er alle vertrouwen in dat dit gaat lukken.

Op deze bourgondische rustdag hebben de begeleiders ook vrij dus eten we bourgondisch buiten de deur. Na een lastige zoektocht naar een restaurant is het ons toch nog gelukt iets speciaals te vinden. Het is een klein leuk restaurantje waar een oudere dame de scepter zwaait. Echter met een waarschuwing vooraf: Op de camping naar het toilet, want bij het restaurant spoelt het toilet niet door.

Groeten Fred de Wit.

Etappe Limmen -> Pizou pissos -> Limmen, afstand 2400 km

Etappe Limmen -> Pizou pissos -> Limmen, afstand 2400 km

Dinsdag ochtend om 05:00 begon voor ons (Nico Zomerdijk, Wim Hageman en ondergetekende) de reis richting Pizou-Pissos om de nieuwe Nissan bij de fietsers af te leveren. Naast de Nissan reden we ook met mijn auto omdat we natuurlijk de volgende dag ook weer terug naar huis moesten. Na een paar uurtjes rijden leek het ons wel is tijd voor een bakkie koffie. Op een parkeerplaats ergens in België aangekomen stapten Nico en Wim de Nissan uit om bij mij een bakkie te komen halen. Toen gebeurde het... een klik... ja hóóóór de deur van de Nissan was automatisch op slot gegaan. Wim en Nico stonden beide naast de wagen zonder sleutel. De sleutels lagen nog keurig netjes op het dashboard in de Nissan. Naja eerst maar even een bakkie koffie. Tijdens de koffie maar eens gefilosofeerd hoe hier mee om te gaan. Nico kwam met het briljante idee om het uiterste puntje van de bestuurdersdeur iets naar buiten te forceren. Er ontstond een kiertje waar precies mijn slipper tussen paste. Gelukkig lagen de kampeerspullen allemaal bij mij in de auto en hebben we van een paar tent stokken, een haring en een aantal stukken tape uit de verband trommel een constructie weten te maken waarmee we door de kier naar binnen konden om de vergrendeling van de deur te halen (Mc Guiver was er niks bij). Al met al heeft dit incidentje ons een minuut of 20 gekost en gingen we snel weer op pad.

De verdere reis ging heel voorspoedig en rond 19:00 uur kwamen we aan op de bestemming. We werden ontvangen onder luid applaus en geschreeuw van de fietsers. Dat is nog eens een warm onthaal!! Herman was er razend snel bij om ons een koud biertje te overhandigen. Dit konden we wel erg goed gebruiken na zo'n rit.

Na een beetje bijgepraat te hebben met iedereen en bij Johan Olling ingewreven te hebben dat Ajax nu al 7 punten boven AZ staat stond het eten op ons te wachten. Het was iets met rijst en vlees, geen idee hoe het heette maar het smaakte prima, met Trudi hebben ze een fantastische kok. Na het eten las Kees de reacties voor die de lezers op de website hadden geplaatst. Dit werd erg enthousiast ontvangen door de groep, dus mensen blijf vooral reacties plaatsen. 's Avonds heb ik nog een heleboel foto's verzameld om als ik terug ben in Nederland op de reismee site te zetten. De fietsers hebben vaak een erg slechte internet verbinding en het duurt dus heel lang om een foto te uploaden. Vandaar het idee om dit een keer vanuit Nederland te doen. Voor ik het wist, was het half 11 en lagen alle fietser in hun tent.

De volgende morgen héél héél vroeg (06:40, het was nog pik donker) werden we wakker geschreeuwd door Ben. Tot mijn grote verbazing bleken alle fietsers al klaar met ontbijten en waren ze nu hun lunch pakketten aan het klaar maken. Snel een plekje gezocht aan de ontbijttafel en een broodje gesmeerd voordat alles op was. Het begon inmiddels een beetje licht te worden en de fietsers gingen als een wervelwind over het grasveld om alle tentjes op te ruimen, het ene moment stonden er 20 en het andere moment stonden alleen de eenzame tentjes van de begeleiders nog overeind. Alles werd in de vrachtauto geladen en de fietsers waren klaar voor vertrek. Rond 07:45 zaten ze allemaal op de fiets voor weer een dag van een kilometer of 140.

Wij hebben nog even mee geholpen met de begeleiders om alle spullen weer in de truck te zetten. Joyce kreeg gelukkig het seintje vanuit Nederland dat ze terug mocht vliegen en dus niet met ons mee hoefde te rijden, had haar nek niet echt lekker gevonden waarschijnlijk. Rond een uur of 9 zijn we vertrokken richting Nederland. Terug reis ging zonder problemen, alleen een file bij Parijs en om 23:00 uur waren we weer in Limmen. Volgende dag weer vroeg aan het werk, ik verlang nu net zo hard naar het weekend als de fietsers naar hun rustdag.

Fietsers nog heel veel plezier en succes in de Pyreneeën

Groetjes Johan Zomerdijk

Spraakmakende koffiestop

Dag 12: woensdag 1 september Pissos - Sauveterne (142 km), eerst sluierbewolking en 8 C, later veel zon en heel erg warm: 35 C

Gisterochtend vanwege de zeer koude start hadden we leergeld betaald, dus vandaag hadden de meesten meer kleding aan. Voor we allemaal vertrokken nog even afscheid genomen van Johan, Nico en Wim die weer naar Nederland terug zouden rijden. En natuurlijk ook allemaal afscheid genomen van Joyce, die gisteravond besloten had om tijdelijk naar huis te gaan, om daar voldoende rust te nemen. Hopelijk zien we Joyce later weer terug, om zich weer bij de groep te voegen.

Tot de koffie ging het super. Voor de wind op een vlak traject, hoewel het eerste deel weer over lange, rechte wegen ging. Toch bleef het opletten, want één stuk weg lag vol met kuilen die op kleine kraters leken. Soms wel 25 cm diep, dwars over de weg. Maar onze stuurmanskunst wordt steeds beter en ook het elkaar waarschuwen gaat met name 's ochtends secuur en consequent.

Op een gegeven moment zagen we enkele reeën voor ons in het maisveld, waarvan er één zelfs heel rustig de weg over huppelde. Leuk om van zo dichtbij te zien.

Je zou misschien denken dat elke dag hetzelfde is. Maar ik zal een kleine schets geven van onze koffiestop van vandaag waaruit blijkt dat er altijd veel te beleven en vertellen is onderweg.

Rond 10.00 uur hadden we de eerste 50 km er al opzitten, dus na even vragen aan twee oude Franse oma'tjes kwamen we bij een café uit. Wel 20 stoeltjes buiten op het terras, dus dat moest lukken. Dan moet je je wel voorstellen dat we als een zwerm vliegen met zijn dertienen (Johan hielp vandaag Ben nog in de truck) op zo'n terras neerstrijken. Dus dat was wel een beetje schrikken voor de café-houder.

We beginnen altijd met de thee-bestelling, maar helaas: er was geen thee mogelijk. Dan lustten Martha en Siem wel warme chocolademelk. Vervolgens kwamen de café-au-lait-liefhebbers aan de beurt. Door Dielof geserveerd, want dat kon onze café-man nog niet aan. Wel erg lekker, nu voor het eerst in van die grote soepkommen. We moesten wel snel opdrinken, want er was niet voldoende serviesgoed. Dan konden de grande-café-noir-bestellers tenminste uit onze (weer schoongemaakte) soepkommen drinken.

Ondertussen hadden onze chocomensen nog niets gehad. Maar gelukkig kwam de buurman met een pak cacao aan (van het merk Van Houten) en kregen Martha en Siem een hoeveelheid cacaopoeder waar letter de lepel rechtop in stond. En..... ter compensatie kregen zij nog allebei een grote tomaat van minstens 400 gram. Uiteindelijk was iedereen voorzien.

En dan het betalen. Hiervoor schakelen we altijd de charmes en praatjes van Addy in. Die had ondertussen begrepen dat de café-houder ook in Burkina Faso was geweest of had gewoond. Dus we gingen weer voor een 'prix des amis'. We begonnen met € 50, daarna was het € 12, vervolgens gaven we € 20 waar we nog weer € 15 van terugkregen Dus al met al had deze hele happening € 5 gekost. Met dank aan onze sponsor.

Na deze koffiestop kwamen we de dag dan ook letterlijk en figuurlijk weer goed door. Aan het eind van de middag kregen we nog drie pittige klimmetjes te nemen, waarbij we bovenop als beloning de contouren van de Pyreneeën in zicht kregen. Ja, ja, het echte werk zit er aan te komen. Na de rustdag gaan we de Pyreneeën over en je merkt dat de spanning bij ons toeneemt.

Dan nog enkele cijfers voor de statistieken: we hebben tot nu toe:

• 1.585 km gereden, met
• 10.200 hoogtemeters (dit is de optelling van het aantal klim-meters)
• 77 uur en 30 minuten in het zadel gezeten.

Dus we zijn wel toe aan onze tweede rustdag morgen.

Veel fietsgroeten van José.

PS1: we genieten allemaal heel erg van alle reacties die op onze site worden gezet. Kees probeert zoveel mogelijk 's avonds deze na het toetje voor te lezen. Hartstikke leuk om te horen hoe er thuis meegeleefd wordt met al onze avonturen.

PS2: Alice, Adema, Floor, Marian, Trudy, Ria en Gerie: flink blijven doortrainen hoor, want ik zie onze fietskuiten per dag groeien.

Een nieuwe Nissan!

Dagjournaal 31 augustus.

PIZOU-PISSOS.

Weer een prachtdag voor de sportievelingen.
We vertrekken bibberend met 6 graden en ‘s middags was het 36 graden, een heel verschil.
Een hele relaxte dag en we hadden het gevoel dat we vleugeltjes hadden.
Het was een mooie overgang van de heuvels naar het wijngebied, de hele ochtend langs de wijnranken van het ene chateau naar het andere en dan beloof je jezelf een heerlijk glaasje rode wijn bij de verrassing van Trudie.
Koffie gedronken in het mooie Wijnstadje ST. EMILION het Wijnstadje van de streek met heel veel wijnwinkeltjes.
Een extra stop in Cadillac, want we fietsten te hard.
Heerlijk geluncht bij de Truck in Landiras. Door de naaldbossen naar de camping, waar we om 17.00 uur arriveerden.
Daarna wachten we in vol verwachting op de Nieuwe volgwagen!
Deze kwam onder luid applaus om 19.00 uur de camping oprijden met NICO en JOHAN en Wim Hageman.
Wij zijn met de hele club hier heel blij mee en danken Fred de WIT voor deze snelle organisatie.
Met deze witte Nissan kunnen wij verder als ondersteuningswagen richting BURKINA FASO.

Bij de Evaluatie van de dag nam Joyce de beslising om naar huis te gaan voor Joyce en zeer moeilijke beslissing maar heel verstandig van haar om thuis weer goed te herstellen.

Bart Korf is met Joyce dezelfde avond naar de behandelende arts geweest om toestemming te vragen om naar Holland terug te reizen.

groet Cees Smit

Van karigheid tot overvloed

Verslag maandag 30 augustus 2010
Nanteuil-en-Vallee - Pizou
140 km, gemiddelde 21,4 km/hr, fietstijd 6 uur 53 min

Na een koude nacht zitten we om half zeven allemaal wat hufterig aan het ontbijt. Door de perikelen van de vorige dagen hebben we tekort brood, we hebben gisteren teveel opgegeten. Maar we delen wat we hebben eerlijk samen, en aangevuld met wat crackertjes en biscottes kan iedereen toch met een enigszins gevulde maag op weg. Johan leest nog een toepasselijke tekst van H.M.Hertz voor, en Addy en Dielof het dagverslag van eergisteren en gisteren. Wéér worden de tenten kletsnat ingepakt.
Al na 18 km ontdekken we een kleine boulangerie, en dagkapitein Rolf haalt lekker vers stokbrood, dat we meteen opeten. We fietsen door een mooi, maar toch flink heuvelig landschap met bossen, akkers, weiden en prachtige dorpjes. Pittige hellinkjes, die we (bijna) moeiteloos nemen. De huizen krijgen al een meer zuidelijk uiterlijk met flauw hellende daken en romaanse pannen.
We drinken koffie in Ruelle, een voorstadje van Angouleme, en Rolf haalt voor iedereen croissantjes en lekkere broodjes. Ondertussen koopt Fred telefonisch een auto in Nederland (via zijn opvolger Jan Laan) als vervanging voor de Nissan en regelt hij meteen het transport naar hier.
Korte tijd later krijgt Johan last van een vastzittende kuitspier en moet hij opgehaald worden door de auto. Deze operatie verloopt vlekkeloos, Josephine en Dielof blijven bij hem, en voegen zich aan het eind van de lunch weer bij de groep. Om de begeleidersgroep gelegenheid te geven om vóór de lunch boodschappen te doen hebben we de lunch een uur later afgesproken, tussen één en twee. Maar de afstand valt wat tegen, 100 km in plaats van 90, en we arriveren pas na tweeën in Aubeterre sur Dronne. Eerst een ererondje door het fraaie stadje, en pas na een extra telefoontje vinden we de truck en auto. Als (zoveelste) goedmakertje voor het wat karige ontbijt krijgen we lekkere broodjes aan de lunch. Zo willen we elke dag wel eten! En het is fijn om weer gezellig met de begeleiders erbij te kunnen lunchen.
Onderweg zien we twee keer de restanten van een dode Ree langs de weg, en een geheel opgezwollen kadaver van een Das.
Om vijf uur komen we na 140 km aan op de camping in Pizou, waar de begeleidersgroep nog maar net is gearriveerd. Blij dat we er zijn, want het was toch wel een stevige dag. De douche doet het wel 10 minuten op één muntje, zodat er twee personen onder kunnen.
We schieten hard op, we zijn nu al ter hoogte van Bordeaux !
Bart